Η παγίδα της αλαζονείας

Οποιος ξεχνάει την Ιστορία, ειδικά στην πολιτική, κάνει λάθος. Και θα πρέπει να αισθανθεί πραγματικά τυχερός αν το λάθος δεν έχει επιπτώσεις. Μικρή ιστορική αναδρομή: Στις εκλογές του 1994, τις δημοτικές εκλογές του 1994, για τον Δήμο Αθηναίων συγκρούονται δύο πολιτικοί. Ο πανίσχυρος υπουργός του ΠΑΣΟΚ Θεόδωρος Πάγκαλος και ο νεότερός του, και όχι ίσης πολιτικής εμβέλειας εκείνη την εποχή, πλην όμως ανερχόμενος, Δημήτρης Αβραμόπουλος. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, που εκτιμάει ιδιαίτερα τον Πάγκαλο, με τον ορισμό του ως υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ για τον Δήμο Αθηναίων ουσιαστικά υποδηλώνει και το ποιον επιθυμεί να έχει το προβάδισμα στη διαδοχή του. Ολα πηγαίνουν πρίμα για τον Πάγκαλο, απολαμβάνει μια τρομερή δημοσιότητα και οι αναλυτές θεωρούν ότι είναι το απόλυτο φαβορί για τον δήμο. Μέχρι που ο Πάγκαλος, όπως συχνά έκανε σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του, κλώτσησε την «καρδάρα με το γάλα». Ηταν όταν αποφάσισε να απαξιώσει τον αντίπαλό του, τον οποίο ούτως ή άλλως «δεν έβλεπε».

Σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη αποκαλεί τον Δ. Αβραμόπουλο «ο κύριος τίποτα»! Η αλαζονεία που αποπνέει ο χαρακτηρισμός, σε συνδυασμό με τη μετέπειτα απόπειρά του να τον ενισχύσει και με επιχειρήματα, έχει ως αποτέλεσμα τη βαριά ήττα του στις εκλογές και την καθαρή νίκη του Δ. Αβραμόπουλου, ο οποίος και αναδεικνύεται δήμαρχος Αθηναίων.

Στην πιθανή ερώτηση γιατί επαναφέρω στο προσκήνιο μια ιστορία που μετράει σχεδόν 30 χρόνια, η απάντηση είναι απλή: Ακουσα τον Πρωθυπουργό προχθές το βράδυ στον Alpha να δηλώνει ότι δεν πρόκειται να κάνει διάλογο με το «κενό» – σε μια εμφανή προσπάθεια να υπερτονίσει την αδυναμία του Στέφανου Κασσελάκη να αρθρώσει πολιτικό λόγο. Και δεν μου άρεσε καθόλου η αναφορά…

Ομιλεί την πολακική

Ο άλλος τώρα, ο πρόεδρος Στέφανος, δεν άφησε να περάσει έτσι η αναφορά περί του «κενού» (κορόιδο δεν είναι άλλωστε) και, καταπώς το συνηθίζει, απάντησε στον πρόεδρο Κυριάκο με βιντεάκι. Στο οποίο, πλην των άλλων, μας εκμυστηρεύεται και το πώς «ονειρεύεται» τον πρωθυπουργό της νέας εποχής, δηλαδή τον εαυτό του!

Ητοι «Ο πρωθυπουργός της νέας εποχής ό,τι λέει θα το κάνει. Και για ό,τι κάνει θα έχει όλη την ευθύνη. Ντρέτα*».

Οπου «ντρέτα» στην κρητική διάλεκτο (προφανέστατα πρόκειται για πολακικές επιρροές) σημαίνει, κατά τον ίδιο, «ευθεία, ίσια, σταράτα». Στην υπόλοιπη Ελλάδα όπου δεν ομιλείται η κρητική διάλεκτος, και, πολύ περισσότερο, η πολακική τοιαύτη, αντί για «ντρέτα», δηλώνουν «παντελονάτα», αλλά δεν θα το κάνουμε θέμα τώρα. Αν ο πρόεδρος Στέφανος θέλει «ντρέτα», ποιος είμαι εγώ για να το αμφισβητήσω; Επίσης, αφού ο αρχηγός είναι της «νέας εποχής» – το είπε άλλωστε και ο ίδιος – και θέλει να (συμ)πορεύεται από εδώ και πέρα με τον Πολάκη του και τον Παππά του, πού ακριβώς είναι το… κακό; Ομοιος ομοίω κι η κοπριά στα λάχανα, το έλεγαν και οι αρχαίοι…

Αντιδράσεις για τον συντονιστή

Με τον Πολάκη όμως τι γίνεται, γιατί πληροφορούμαι από εδώ κι από εκεί ότι υπάρχει μεγάλη αναταραχή στην προοπτική να αναλάβει γενικός κουμανταδόρος στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Τη θέση του συντονιστή των κοινοβουλευτικών τομέων εργασίας συνήθως την αναλαμβάνει ένα πρόσωπο στο οποίο ο πρόεδρος έχει απόλυτη εμπιστοσύνη. Το πληροφορούνται αυτό και οι βουλευτές- τομεάρχες, και λειτουργούν αναλόγως, διότι ο συντονιστής, πλην των άλλων, εκτός του καθήκοντος να τους συντονίζει και να «κατεβάζει» προς αυτούς τις αποφάσεις του προέδρου, έχει και το υψηλότερο καθήκον να συνεννοείται με τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης. Πώς θα συνεννοηθεί, ας πούμε, ο «πολλά βαρύς και όχι Πολάκης με το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη ή με το ΚΚΕ; Ενώ τους έχει βρίσει όλους! Πραγματικά αναρωτιέμαι. Επίσης, μερικοί από τους φερόμενους ως τομεάρχες δεν τον μπορούν καθόλου και ως προσωπικότητα. Δεν τους ταιριάζει το ύφος του, δεν εγκρίνουν τις πρακτικές του, αποστρέφονται τον λαϊκισμό του. Και επιπλέον έχουν πλακωθεί άσχημα μαζί του, οπότε το άλλο πρόβλημα που ανακύπτει είναι το πώς μπορεί να συνεργαστεί κάποιος μαζί του όταν έχουν μεσολαβήσει τα βρισίδια και τα νταηλίκια στον μεταξύ τους «διάλογο».

Τέλος πάντων, το πράγμα θα ξεκαθαρίσει αύριο φαντάζομαι, κατά τη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε και το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στο αν ο πρόεδρος θα «ακούσει» τις φωνές (κατά Πολάκη) ή θα κλείσει τα αφτιά και θα προχωρήσει στην επιλογή του…

Info: Ο πρόεδρος Αλέξης ο απόμαχος, ο βετεράνος, είχε ορίσει (και τα σκυλιά δεμένα) συντονιστή των τομεαρχών στη Βουλή τον μπαρμπα-Αλέκο Φλαμπουράρη. Η περίπτωση συγκριτικά με τον Πολάκη θυμίζει το κλασικό «ανθ’ ημών, Γουλιμής», νομίζω…

Το στοίχημα της κάλπης

Ο πρόεδρος Στέφανος είχε ένα μάλλον ζοφερό πρωινό χθες. Δεν ξέρω πώς ξύπνησε, ούτε υπονοώ κάτι σχετικά με την εθιμοτυπική συνάντηση που είχε με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας κυρία Σακελλαροπούλου. Οχι. Αλλού πήγαινε το καρφί. Στη συνάντηση που είχε με τον Νίκο Φίλη, και η οποία, όπως φαίνεται, εξελίχθηκε στραβά κι ανάποδα. Διότι, όπως μου είπαν, ο πρόεδρος Στέφανος προσπάθησε να είναι φιλικός μαζί του, όμως ο Φίλης δεν «τσίμπησε». Αντιθέτως, έβαλε μπροστά την αριστερή κασέτα και του έδωσε και κατάλαβε. Τι του έδωσε; Πρώτον, ότι το κόμμα «πρέπει να πάει καλά» στις εκλογές της Κυριακής, διότι πρέπει να εισπράξει τη δυσαρέσκεια κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αρα, οτιδήποτε διαφορετικό από αυτό το χρεώνεσαι, πρόεδρε Στέφανε, εξ ολοκλήρου.

Το οποίο, σε μια πιο απλουστευμένη προσέγγιση, σημαίνει για τον πρόεδρο Στέφανο ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρει να εισπράξει τη φθορά που έχει η κυβέρνηση, αυτό θα καταγραφεί ως μια πρώτη ήττα του νέου προέδρου, και άρα η περίοδος του μέλιτος ρίχνει αυλαία…

Αρχίζουν τα όργανα

Το δεύτερο που είπε στον πρόεδρο Στέφανο ο Νίκος Φίλης, πάντα κατά την ίδια πηγή, είναι ότι από τον ίδιο και τις επιλογές του εξαρτάται αν το κόμμα θα παραμείνει ενωμένο ή θα διασπαστεί. Και ήταν κάθετος ως προς αυτό. Η μόνη λύση για να αποφευχθεί η διάσπαση είναι ότι το κόμμα πρέπει να αναζητήσει τις αριστερές του καταβολές και να μην πελαγοδρομεί ιδεολογικά και πολιτικά εδώ κι εκεί. Να αποκτήσει αριστερή ταυτότητα, δηλαδή.

Ο πρόεδρος Στέφανος, μου είπαν, τον καθησύχασε αλλά, όπως φάνηκε από τις δηλώσεις που έκανε αργότερα ο Φίλης, δεν φαίνεται να κατάφερε και πολλά. Ο δικός μου δεν πείστηκε. Μεταφέρω σχετικά εδώ ένα απόσπασμα, για να γίνει κατανοητό ότι μόλις τώρα αρχίζουν τα όργανα στο κόμμα της χαράς:

«Ο ΣΥΡΙΖΑ» – κατά τον Φίλη – «για να μπορέσει να πείσει στην παρούσα φάση πρέπει να επιβεβαιώσει τον αριστερό προσανατολισμό του, να κερδίσει το Κέντρο με αριστερές πολιτικές, με κοινωνικό κράτος, την Παιδεία, την Υγεία, μεγάλα θέματα, τα οποία διατρέχουν μαζί με τα θέματα της διαφθοράς (…) Η πρόθεση είναι να είμαστε ενωμένοι, αλλά θα προκύψει από τις συμπεριφορές όλων των μελών».

Πόσο τέλεια μου ακούγονται όλα αυτά…