Νεοελληνική επιπολαιότητα ή ξενομανής πιθηκισμός

Ο νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματά της αλλά στην ουσία καταργεί τον δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου και καταλύει την αυτοτέλειά του. Το προτεινόμενο μοντέλο διοίκησης ενισχύει την αδιαφάνεια στη διοίκηση των ιδρυμάτων, και ταιριάζει σε ανώνυμες εταιρείες και όχι σε Πανεπιστήμια, καθώς αντικαθιστά το συμμετοχικό και δημοκρατικό σύστημα, με ένα αυταρχικό σύστημα «φωτισμένης δεσποτείας». Συνολικά η φιλοσοφία συγκρότησης της διοικητικής πυραμίδας στα ΑΕΙ, μετατρέπεται από δημοκρατική εκ των κάτω, σε «αριστοκρατική» εκ των άνω, ενώ διατηρούνται και δυστυχώς αυξάνονται νοοτροπίες φαυλότητας και συναλλαγής. Τα παρακάτω εδάφια του νόμου, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές: 1. Εξι μέλη που εκλέγονται με ηλεκτρονική ψηφοφορία μόνο από τους καθηγητές, επιλέγουν πέντε άλλα άτομα εξωτερικά του πανεπιστημίου (τους φίλους τους;) και συγκροτούν το λεγόμενο Συμβούλιο Διοίκησης (ΣΔ). 2. Το Συμβούλιο της «Ανώνυμης Εταιρείας» του πανεπιστημίου διορίζει τον πρύτανη (ένας εκ των έξι εσωτερικών μελών του!). 3. Ο διορισμένος πρύτανης ορίζει τους αντιπρυτάνεις του, οι οποίοι δεν εγκρίνονται από κανένα σώμα, και επιπρόσθετα επιλέγει ουσιαστικά τους κοσμήτορες των Σχολών. 4. Το Συμβούλιο που αποφασίζει για τα πάντα δεν λογοδοτεί, ούτε ενημερώνει για τις αποφάσεις του τα χιλιάδες μέλη ενός πανεπιστημίου. 5. Το ίδιο το πανεπιστήμιο τελικά, δεν λογοδοτεί προς την κοινωνία, παρά μόνον ως προς την ανταποδοτικότητα της χρηματοδότησης.