Αυτοχαρακτηρίζονται ως «ρεμπετικολαϊκό-παραδοσιακό» σχήμα – με το όνομα «Γιαγκίνηδες» -, έχουν αλωνίσει τους δρόμους των ελληνικών πόλεων και νησιών προκαλώντας «χαμό» στα social media, με εκατοντάδες χιλιάδες προβολές, αποκτώντας φανατικό κοινό. Οι 22χρονοι Σπύρος Ζήσης και Παναγιώτης Σικλαφίδης άρχισαν να χτίζουν το δικό τους αφήγημα από την Πλατεία Αριστοτέλους. Γνωρίστηκαν στο πρώτο έτος του ΠΑΜΑΚ όπου φοιτούσαν σε διαφορετικές σχολές. Ο Σπύρος στο τμήμα μουσικών σπουδών και ο Παναγιώτης στα Χρηματοοικονομικά. Και οι δυο όμως είχαν περάσει από ωδεία και αγαπούσαν το ρεμπέτικο. «Δεν σημαίνει ότι πρέπει να ακολουθήσουμε κι εμείς το κύμα της τραπ. Αυτό το είδος μιλάει για αμάξια, λεφτά, έναν κόσμο τελείως διαφορετικό που δεν μας εκφράζει. Στο ρεμπέτικο βρίσκουμε νοήματα και αφηγήματα πολύ πιο ενδιαφέροντα. Ακόμη και ο ήχος του είναι πολύ πιο όμορφος για τη δική μας οπτική» λέει ο Παναγιώτης. Ο τρόπος που μελέτησαν το είδος ήταν κυρίως στον δρόμο που επέλεξαν να παίζουν από το να εμφανίζονται σε μαγαζιά. «Βγάζαμε την μια μέρα ένα τραγούδι και την επόμενη το παίζαμε στον δρόμο. Ουσιαστικά εκεί το κάναμε πρόβα. Ετσι είχαμε την ευκαιρία να βλέπουμε και τις αντιδράσεις του κόσμου» εξηγεί ο Σπύρος. «Είδαμε ότι οι μαγαζάτορες κοιτούσαν να κάνουν αρπαχτές, μας εκμεταλλεύονταν, δεν μας πλήρωναν. Απηυδήσαμε απ’ όλη αυτή τη φάση, οπότε επιλέξαμε να παίζουμε. Αλλωστε είχαμε ακούσει από άλλα παιδιά ότι έχει και μεροκάματα αλλά και περνάνε ωραία. Και αυτό πήγε καλά. Νιώσαμε ότι δεν κάναμε  κάτι περιθωριακό. Υπάρχουν πάρα πολύ αξιόλογοι καλλιτέχνες που παίζουν στον δρόμο. Εκεί δεν έχεις περιθώρια το παίξιμό σου να έχει διακυμάνσεις. Πρέπει να δίνεις συνεχώς το 100% του εαυτού σου. Εχεις μόνο πέντε δευτερόλεπτα για να παίξεις τόσο καλά ώστε να κάνεις τον περαστικό να σταθεί και να σε ακούσει. Εμείς από τον πρώτο χρόνο που ξεκινήσαμε να παίζουμε στην Πλατεία Αριστοτέλους είχαμε πάρα πολλές επιλογές αλλά θέλαμε να είμαστε στον δρόμο γιατί μας ταίριαζε καλύτερα».

Σύνδεση. Πόσο κοντά μπορεί να «φτάσει» κανείς στο ρεμπέτικο, δεδομένου ότι ανήκει σε μια άλλη εποχή και απαιτεί ένα βίωμα το εν λόγω είδος; «Πίσω από τα ναρκωτικά, τα μαχαίρια και τους ναργιλέδες υπάρχουν διαχρονικά νοήματα που απασχολούν την κοινωνία: ο έρωτας, οι αδικίες, η ανισότητα. Οπότε είναι εύκολο να συνδεθούμε με αυτό το ρεμπέτικο ειδικά στη σημερινή εποχή». Σκαρβέλης, Τούντας και Χατζηχρήστος είναι οι μεγάλες αγάπες των δυο νεαρών. Υπάρχουν όμως και κομμάτια που έχουν βαρεθεί να παίζουν όπως το «Απόψε στις ακρογιαλιές» για παράδειγμα και όλα τα χασαποσέρβικα όπως λέει ο Σπύρος Ζήσης. Οπως εξηγεί ο Παναγιώτης Σικλαφίδης «πολλά τραγούδια τα βαριόμαστε γιατί τα παίζουμε κάθε μέρα ειδικά τα γνωστά. Ωστόσο για να μη βαριόμαστε μελετάμε 70 καινούργια τραγούδια – τόσα παίζουμε σε μια μέρα – μέχρι να τα βαρεθούμε και αυτά και να γυρίσουμε στα προηγούμενα ή να πάμε στα επόμενα».