Το πρώτο μέλημα όταν ξεσπάει μια πυρκαγιά είναι, εύλογα, η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Υπάρχουν βέβαια και οι καταστροφές αυτές που μετριούνται αλλιώς. Οταν έρθει η ώρα της πληρωμής, ο απολογισμός τους είναι εξίσου θλιβερός.

Τα δάση είναι κομμάτι μιας παγκόσμιας φυσικής κληρονομιάς που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά. Οι ελληνικές απώλειες ήταν γι’ άλλη μια φορά αποκαρδιωτικές, ενδεικτικές των επιπτώσεων της κλιματικής κρίσης στη Μεσόγειο. Η Δαδιά, ένας πραγματικός θησαυρός βιοποικιλότητας όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρη τη Βαλκανική χερσόνησο, καίγεται επί μέρες. Η Πεντέλη, που έχει καεί ξανά και ξανά την τελευταία εικοσαετία, μετράει άλλη μια φορά τις πληγές της. Πολύτιμα δάση στη Λέσβο, την Ηλεία, την Βόρεια Εύβοια, και σε πολλά ακόμη μέρη σε όλη την χώρα, προστέθηκαν τα τελευταία χρόνια στη λίστα των καμένων περιοχών.

Η πολιτεία οφείλει να είναι παρούσα και όταν πια η φωτιά θα έχει σβήσει, για να μην εκμεταλλευτεί κανείς επιτήδειος την ευκαιρία που προσφέρει μια τέτοια καταστροφή. Οι εκτάσεις που κάηκαν αυτό το καλοκαίρι πρέπει να κηρυχθούν χωρίς καμία καθυστέρηση αναδασωτέες, ώστε να γίνουν πράσινες ξανά. Οχι μόνο για να μη δοθεί στην αντιπολίτευση αφορμή για κριτική, αλλά γιατί άλλος τρόπος δεν υπάρχει πια: Μόνο έτσι οι πνεύμονες πρασίνου θα προστατευθούν, θα καταφέρουν να διατηρηθούν ζωντανοί και εμείς θα καταφέρουμε να κερδίσουμε λίγο ακόμα χρόνο. Τον χρειαζόμαστε, για να αναλογιστούμε ξανά τη σημασία της περιβαλλοντικής προστασίας και να δρούμε, από εδώ και πέρα, αναλόγως.