Αργυρώ, αλλιώς Γκαλίνα

Αραγε είμαι ένας ενενηντάχρονος που κλαψουρίζει ζυμώνοντας την πρώτη ύλη των αναμνήσεων; Ή μήπως ένα θρασύ έντομο που ρουφάει άπληστα το νέκταρ των λουλουδιών με τη μακριά του προβοσκίδα; Σε κάθε περίπτωση, ας μην υποτιμούμε τα περασμένα. Το παρελθόν υπήρξε κάποτε αυτό που είναι σήμερα το παρόν – κι αυτό τού δίνει δικαιώματα. Κυριολεκτώ. Να, τώρα μόλις, η Γκαλίνα, η γυναίκα που με περιποιείται τον τελευταίο καιρό, πρόσφυγας από το Χάρκοβο πολλές δεκαετίες πριν, μου ‘φερε ένα πιάτο τραχανά αχνιστό, επιμένοντας πως κάτι πρέπει να τρώω πού και πού. Στον πανάρχαιο φούρνο της γειτονιάς τον λένε «σμυρναίικο» γιατί η πρώτη ιδιοκτήτρια, υπεραιωνόβια θα ‘ναι τώρα πια, φτιάχνει, λέει, ακόμα τη σμυρναίικη εκδοχή του, μαζί με τις κόρες και τις εγγονές της. Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια εκδοχή τραχανά αλλά, όσο να ‘ναι, η ονομασία τού δίνει ιστορικό βάθος, κι ένα είδος ιδεολογικού φορτίου. Τον νοστιμεύει. Εκαιγε, τον φυσούσα για να τον καταπιώ, μαζί με τα μουλιασμένα τηγανητά κρουτόν.