Σταθερότητα

Οι κυβερνήσεις συνεργασίας ήταν χαρακτηριστικό της δεκαετίας της χρεοκοπίας και της πολλαπλής κρίσης που προκλήθηκε. Το διάστημα αυτό επήλθαν τομές και νέες διαιρέσεις. Η βασική διαίρεση, που εμπεδώθηκε και συνεχίζει να τροφοδοτεί τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζονται τα προβλήματα, είναι η αντίληψη για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Ο καθηγητής Νικόλας Σεβαστάκης έχει περιγράψει τον αριστερό κοινωνικό λαϊκισμό ο οποίος αναδύθηκε στη διάρκεια της κρίσης και την αντι-ελίτ κουλτούρα της εχθροπάθειας. Ο καθηγητής Τάκης Παππάς, από την πλευρά του, αθροίζει δυο μεγάλες ιδεολογικές κατηγορίες, τους φιλελεύθερους και τους μη φιλελεύθερους. Η διάκριση αυτή είναι υπαρκτή, είναι μετωπική και δημιουργεί διάφορες, φαινομενικά ετερόκλητες, συνομαδώσεις, που σε περιόδους κρίσης εκφράζονται με ενιαίο τρόπο: κάπως έτσι εξηγείται γιατί ψήφισαν Μητσοτάκη πολλοί αριστεροί δημοκράτες, έτσι όμως εξηγείται και η σύμπνοια αντίθετων ιδεολογικών στρατοπέδων στην καταγγελία του δυτικού, δηλαδή του δημοκρατικού παραδείγματος. Εκτός των άλλων, έτσι εξηγούνται οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που συμβάδισαν για πολλά χρόνια ανέφελα και, βεβαίως, έτσι εξηγούνται το αριστεροδεξιό μέτωπο της κρυφής υποστήριξης στη Ρωσία του Πούτιν και οι κινήσεις «ειρήνης» που αντιμετωπίζουν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ως αποτέλεσμα της ύπαρξης ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ.