Η φανερή γοητεία του μονοπλάνου

Το χαρακτηριστικό στοιχείο της ταινίας «Σημείο βρασμού» του Φίλιπ Μπαραντίνι που εδώ και λίγο καιρό προβάλλεται στις αίθουσες είναι ότι πρόκειται για μια ταινία του ενός πλάνου. Διαρκεί μιάμιση ώρα, σκηνικό φόντο της ένα εστιατόριο του Λονδίνου, χρόνος μια πολυσύχναστη βραδιά και κέντρο βάρους τα προβλήματα που ζώνουν ασφυκτικά τον αρχισέφ του εστιατορίου (Στίβεν Γκρέιαμ). Βλέποντάς τη μένεις έκπληκτος από τη δουλειά σε όλους τους τομείς, την απίστευτη χορογραφία των ηθοποιών, την ακούραστη κίνηση του κινηματογραφικού φακού, τις προφανείς «χωροταξικές» δυσκολίες που έπρεπε να ξεπεραστούν. Πράγματι, η ταινία δεν γυρίστηκε εύκολα. Για την ακρίβεια γυρίστηκε ολόκληρη… τέσσερις φορές μέσα σε δύο μέρες· η τρίτη εκδοχή της είναι αυτή που τελικά επιλέχθηκε να παρουσιαστεί στο κοινό. Βεβαίως ένα ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί; Γιατί να γυριστεί μια σκηνή, πόσω μάλλον μια ολόκληρη ταινία, χωρίς μοντάζ, χωρίς να είναι μοιρασμένη σε διαφορετικά πλάνα, πράγμα που θα έκανε τη δουλειά ευκολότερη; Μήπως παίζει ρόλο η επίδειξη ικανοτήτων; Μήπως οφείλεται στη γλύκα της πρόκλησης; Ισως. Το γεγονός είναι ότι αυτές οι σκηνές ή οι ταινίες του ενός πλάνου συναρπάζουν με την κατασκευαστική τους αρτιότητα και όσοι αγαπούν το σινεμά δεν μπορούν να τις αποχωριστούν. Με αφορμή την οπτική εμπειρία του «Σημείου βρασμού» διατρέξαμε στην κινηματογραφική ιστορία επιλέγοντας οκτώ χαρακτηριστικές στιγμές του σινεμά – ταινιών που ή περιέχουν μονοπλάνα που άφησαν ισχυρό αποτύπωμα ή, όπως το «Σημείο βρασμού», είναι εξ ολοκλήρου (ή σχεδόν) μονοπλάνα.