Ο τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη της Κουμουνδούρου δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να ακολουθήσει τη συριζαϊκή μανιέρα. Την ευκολία, με άλλα λόγια, με την οποία όλα τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης διακρίνουν ευθύνες του πολιτικού τους αντιπάλου για οτιδήποτε αρνητικό συμβαίνει στη χώρα – παρότι οι εργατοώρες που έχει γράψει στην πολιτική ο Χρήστος Σπίρτζης, τόσο στο παλιό όσο και στο νέο του κόμμα, του επιτρέπουν να αντιληφθεί ποια θέματα προσφέρονται για σκληρή πολιτική αντιπαράθεση και ποια όχι.

Η 11η κατά σειρά γυναικοκτονία μέσα σε μια χρονιά, που δεν έχει ακόμη τελειώσει, είναι προφανές ότι εντάσσεται στη δεύτερη κατηγορία. Είναι ολοφάνερο για τις συντρόφισσές του, π.χ., που έσπευσαν να καταδικάσουν το tweet του ως «χονδροειδέστατη απόπειρα εργαλειοποίησης μιας ακόμη στυγερής γυναικοκτονίας».

Ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι να ασκεί κριτική και να επισημαίνει τα κακώς κείμενα της κυβέρνησης. Δεν είναι όμως να πολιτικοποιεί σοβαρά κοινωνικά ζητήματα. Το πρόβλημα, λένε οι αριστεροί για να δικαιολογήσουν το φάουλ του τομεάρχη τους, είναι γιατί συνέχιζε να έχει καραμπίνα κάποιος ο οποίος είχε καταγγελθεί στο παρελθόν για κακοποιητικές συμπεριφορές.

Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι βαθύτερο, και βρίσκεται στις αντιλήψεις που ώθησαν τον δράστη – όπως και άλλους πριν από εκείνον – να πατήσει με ευκολία τη σκανδάλη για να δολοφονήσει μια γυναίκα. Και ακριβώς επειδή το πρόβλημα είναι τόσο ριζωμένο και σύνθετο, δεν προσφέρεται για φθηνούς αντιπολιτευτικούς εντυπωσιασμούς.

Οφείλουμε όλοι να συνεργαστούμε ώστε να καταπολεμήσουμε αυτή την απειλή για τα κορίτσια και τις γυναίκες. Και οι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να υπερβούν τον ψηφοθηρικό εαυτό τους αν όντως θέλουν να βοηθήσουν στη μάχη με τις πραγματικές αιτίες των γυναικοκτονιών.