Στην Ελλάδα, επιτέλους, τα στόματα άνοιξαν και η «omerta» έσπασε, τόσο για σεξουαλικές επιθέσεις, όσο και για εκφοβισμό και βία σε χώρους εργασίας. Η ελληνική κοινωνία επέδειξε άμεσα αντανακλαστικά και απέδειξε ότι την απασχολεί στο σύνολό της. Η κοινωνική, ακριβώς, αναγκαιότητα της αντιμετώπισης του θέματος αυτού καταδεικνύει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για πολιτικό εκτροχιασμό του δημόσιου διαλόγου. Οι θύτες τέτοιων έκνομων πράξεων είναι πρόσωπα επικίνδυνα για την κοινωνία. Γι’ αυτό και χρειάζεται συντονισμένη πολιτική δράση, που απαιτεί ευρεία πολιτική συναίνεση, προκειμένου να ληφθούν αποτελεσματικότερα μέτρα για την αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού. Στο πλαίσιο αυτό, η κυβερνητική πρόθεση για να επιτευχθεί το παραπάνω είναι εμπράκτως εκπεφρασμένη. Οι εμπειρίες μου τόσο ως βουλευτή και μάχιμης εργατολόγου, όσο και ως διατελέσασα εντεταλμένη σύμβουλος σε θέματα νεολαίας στον Δήμο Θεσσαλονίκης και πρόεδρος της οργάνωσης Νέοι Ευρωπαίοι Οργανωμένοι Ικανοί (ΝΕΟΙ), με οδήγησαν να τοποθετηθώ από τα μέσα Ιανουαρίου και να καταθέσω αρμοδίως προτάσεις, προκειμένου να ληφθεί κοινοβουλευτική δράση για το θέμα αυτό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή