Ηταν ένα ραντεβού που γνώριζες εκ των προτέρων το πώς θα εξελιχθεί. Κι αυτό γιατί αν κάποιος μπορεί να μιλήσει για… δεδικασμένο στον αθλητισμό, η εθνική ανδρών στο πόλο σηματοδοτεί ακριβώς αυτό: πάντα παίρνει το εισιτήριο για την τελική φάση, πάντα δίνει το παρών και, το κυριότερο, ελάχιστες φορές διαψεύδει τις όποιες προσδοκίες για καλή παρουσία.
Οσοι επέλεξαν το βράδυ του Σαββάτου να δουν την προσπάθεια της εθνικής πόλο να εξασφαλίσει την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, μάλλον δεν θα μετάνιωσαν για την επιλογή τους. Ανταμείφθηκαν. Το σύνολο του Θοδωρή Βλάχου στάθηκε αντάξιο των περιστάσεων. Ακόμη και έχοντας απέναντί του μια ομάδα δυνατή όπως είναι η Ρωσία. Οταν οι αντίπαλοι πλησίαζαν ή και ισοφάριζαν, εκεί που έλεγες πως τα πράγματα δυσκολεύουν, κάτι γινόταν και οι έλληνες διεθνείς θύμιζαν… κρις κραφτ στην κόντρα επίθεση, έσφιγγαν τη ζώνη στην άμυνα, κατέβαζαν τα ρολά στο τέρμα και έστελναν φωτοβολίες από μακριά ή με παίκτη παραπάνω στην επίθεση. Με απλά λόγια, έδωσαν ένα υπέροχο ματς – τελικό και βγήκαν νικητές. Ο τρόπος που πανηγύρισαν στο φινάλε, το «Ελλάς ολέ, δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ» που έλεγαν αγκαλιασμένοι όλοι και κρατώντας ένα τεράστιο… εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ασφαλώς και ήταν εικόνες που δεν άφησαν κανέναν χωρίς να συγκινηθεί.
Το σπουδαιότερο στην όλη ιστορία των παιδιών που απαρτίζουν μια συναρπαστική εθνική ομάδα ανδρών στο πόλο, είναι πως μάλλον αυτή η ομάδα δεν έχει φτάσει στο ταβάνι της. Ναι, φαίνεται πως έχει να δώσει κι άλλα. Το μείγμα έμπειρων και νέων είναι εξαιρετικό, οι βάσεις γερές και στο Τόκιο, γιατί να μην έρθει το ολυμπιακό μετάλλιο που όλοι τόσο επιθυμούν; Θα είναι το επιστέγασμα για μια προσπάθεια ετών, σίγουρα κάτι που αξίζει το πόλο που δεν ξεχνά να προσφέρει χαρές μεγάλες στο ευρύ κοινό.
