Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Η ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν θέτει τέλος όχι μόνο στη χειρότερη προεδρική θητεία, αλλά και στην πιο ταραγμένη μετεκλογική περίοδο στην ιστορία των ΗΠΑ. Μετά από τέσσερα μακρά, απρόβλεπτα και βίαια χρόνια, ένας τύραννος που σαν αυτόν δεν έχει περάσει άλλος από τον Λευκό Οίκο, επιτέλους τον εγκαταλείπει. Ομως το «φάντασμα» του Τραμπ θα συνεχίσει να τον στοιχειώνει. Ο Μπάιντεν θα κληρονομήσει το χάος που έσπειρε ο προκάτοχός του: μια βαθιά διχασμένη χώρα εν μέσω τριπλής - υγειονομικής, οικονομικής και πολιτικής - κρίσης. Και ασφαλώς θα πολεμήσει τις προσπάθειες του Μπάιντεν να ενώσει τη χώρα μέσα από τη δικομματική συνεργασία.
Τέτοια συνεργασία θα είναι δύσκολη ακόμα και για έναν βετεράνο πολιτικό με ιστορικό δικομματικής σύμπραξης όπως ο Μπάιντεν. Οι Ρεπουμπλικανοί δεν φαίνεται να έχουν την απαιτούμενη βούληση. Μόλις 10 Ρεπουμπλικανοί βουλευτές ψήφισαν υπέρ της δεύτερης καθαίρεσης του Τραμπ. Οκτώ Ρεπουμπλικανοί γερουσιαστές και τα δύο τρίτα των Ρεπουμπλικανών βουλευτών δεν επικύρωσαν τη νίκη του Μπάιντεν. Και περισσότεροι από τους μισούς Ρεπουμπλικανούς ψηφοφόρους συνεχίζουν να πιστεύουν πως ο Μπάιντεν «έκλεψε» τις εκλογές. Πόσο εύκολα οι Ρεπουμπλικανοί θα συμφιλιωθούν με τους Δημοκρατικούς, όταν σχεδόν 40 εκατομμύρια ψηφοφόροι τους έχουν πειστεί πως είναι «παράνομος» πρόεδρος;
Η κεντρώα στρατηγική του Μπάιντεν να κλείσει τις πληγές έρχεται αντιμέτωπη με τη νέα ιδεολογική ταυτότητα και τη στρατηγική των Ρεπουμπλικανών. Μπορεί ο Τραμπ να είναι πλέον πολιτικά απομονωμένος, αλλά πολιτικές που ταυτίζονται μαζί του, όπως ο λευκός εθνικισμός, ο επιθετικός περιορισμός της μετανάστευσης, και η παραπληροφόρηση, θα συνεχίσουν να είναι κυρίαρχο κομμάτι της στρατηγικής του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Οπως ήταν άλλωστε, σε μικρότερο βαθμό, και πριν από εκείνον. Η οπισθοδρομικότητα και ο κρυφός ρατσισμός αποτελούν μέρος της πλατφόρμας τους ήδη από τα τέλη του '60 όταν το κόμμα στράφηκε στη δεξαμενή των λευκών ψηφοφόρων του Νότου και στους Ευαγγελιστές. Παράλληλα, η πτώση του βιοτικού επιπέδου πολλών Αμερικανών (εξαιτίας εν μέρει της εξάλειψης του κράτους πρόνοιας και των φορολογικών μειώσεων για τους πλουσιότερους Αμερικανούς που ξεκίνησαν από τον Ρέιγκαν) έδωσε έδαφος στην πολιτική εκμετάλλευση της αυξανόμενης λευκής δυσαρέσκειας σε μια δημογραφικά μεταλλασσόμενη Αμερική.
Ο τραμπισμός ενίσχυσε επιθετικά αυτές τις ήδη προϋπάρχουσες ρητορικές και πολιτικές, φέρνοντάς τες από τα άκρα στο επίκεντρο της ταυτότητας του κόμματος, δελεάζοντάς το με τα πολιτικά τους κέρδη. Θα είναι λοιπόν δύσκολο για πολλούς Ρεπουμπλικανούς να επιστρέψουν στη μετριοπάθεια εγκαταλείποντας μια τέτοια στρατηγική που, άλλωστε, τους απέφερε πάνω από 74 εκατομμύρια ψήφους στις εκλογές. Αντίθετα, για να μπορέσουν οι Δημοκρατικοί και οι μετριοπαθείς Ρεπουμπλικανοί να εξαλείψουν τον τραμπισμό και να μειώσουν την πόλωση, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν ριζικά τις ανισότητες. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τολμηρές πολιτικές τώρα που οι Δημοκρατικοί ελέγχουν τον Λευκό Οίκο, τη Βουλή και, οριακά έστω, τη Γερουσία. Πού θα βρουν το σθένος;
Η Βασιλική Μαλούχου είναι πτυχιούχος και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού με ειδίκευση στις Ευρω-Αμερικανικές Σχέσεις και συνεργάτρια του αμερικανικού περιοδικού «Boxoffice Pro»
