Μόνο αιφνιδιαστική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί η απόφαση του Παναθηναϊκού να απολύσει τον Γιώργο Βόβορα μεσούσης της σεζόν. Εδώ και καιρό οι Πράσινοι αδυνατούν να βρουν λύσεις στα αγωνιστικά τους προβλήματα και σταθερότητα στην απόδοσή τους. Η ήττα από το Λαύριο δεν θα πείραζε: μια ήττα εκτός προγράμματος στο ελληνικό πρωτάθλημα έρχεται σχεδόν κάθε χρόνο.
Αυτό που πείραζε ήταν η εικόνα της ομάδας στην Ευρωλίγκα. Και από εκεί ξεκίνησε να μετράει αντίστροφα ο χρόνος για τον νεαρό προπονητή. Ο Παναθηναϊκός έμαθε να… χάνει στην Ευρώπη. Βρίσκεται στην προτελευταία θέση της διοργάνωσης κι αν η Χίμκι δεν παρουσίαζε το εκτός μπασκετικής λογικής χάλι που δείχνει, θα ήταν τελευταίος. Μόνο τιμητικό δεν είναι κάτι τέτοιο για μια ομάδα με την ευρωπαϊκή ιστορία του Παναθηναϊκού. Ακόμα και σε μια μεταβατική σεζόν.
Ο Βόβορας ναι μεν είχε να διαχειριστεί ένα μικρό μπάτζετ, αλλά το ρόστερ της ομάδας δεν είναι τόσο φτωχό για να έχει ρεκόρ 5-11 στην Euroleague και να δέχεται 92 πόντους από το Λαύριο. Αρα οι ευθύνες βαραίνουν τον προπονητή που δεν κατάφερε να βάλει σφραγίδα στην ομάδα, να την κάνει να πατήσει γερά στα πόδια της και να πιστέψει στον εαυτό της.
Παίκτες όπως ο Νέντοβιτς, ο Παπαπέτρου, ο Παπαγιάννης, ο Σαντ-Ρος, ο Μήτογλου, ο Ουάιτ, ο Μακ μπορούν να γίνουν μια καλή ομάδα, που θα διεκδικεί υψηλότερους στόχους. Εχουν κι εκείνοι ευθύνες γιατί αδικούν τον εαυτό τους. Αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη είναι η αλήθεια πως την είχε ο Γιώργος Βόβορας. Και σε μια ομάδα τα… σπασμένα τα πληρώνει πάντα ο προπονητής. Ισως να βιάστηκε και ο ίδιος να δεχτεί από το ξεκίνημά του να κάτσει σε έναν τόσο μεγάλο πάγκο, πριν κάνει το… αγροτικό του. Ισως να έπρεπε να είχε ακολουθήσει το παράδειγμα του Δημήτρη Ιτούδη, που πρώτα… ψήθηκε σε μια μικρομεσαία τουρκική ομάδα ως head coach και στη συνέχεια ανέλαβε το βάρος του θηρίου που λέγεται ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
