Στη μεγάλη χαρά των Ιταλών, όταν η Σκουάντρα Ατζούρα κατέκτησε το τρίτο Παγκόσμιο Κύπελλο της ιστορίας της με δικά του γκολ, αυτός ένιωθε θλίψη.
«Εβλεπα τον κόσμο, τους συμπαίκτες μου και ένιωθα μέσα μου μια βαθιά θλίψη. Παρακαλώ σταματήστε τον χρόνο, τώρα. Ποτέ δεν θα ξαναζήσω κάτι τέτοιο. Ποτέ στην υπόλοιπη ζωή μου».
Ο χρόνος τελικά σταμάτησε για τον Πάολο Ρόσι αργά το βράδυ της 9ης Δεκεμβρίου, στην αγκαλιά της γυναίκας του Φεντερίκα Καπελέτι νικημένος από τον καρκίνο του πνεύμονα. Ηταν 64 ετών.
Το ιταλικό ποδόσφαιρο έχασε ένα από τα σύμβολά του και η ιταλική κοινωνία τον άνθρωπο που βοήθησε όσο κανείς για να επουλωθούν οι πληγές που άφηναν πίσω τους τα Μολυβένια Χρόνια.
Αν ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν ο ήρωας του Μουντιάλ του 1986, ο Πάολο Ρόσι ήταν σίγουρα ο πρωταγωνιστής του Μουντιάλ του 1982.
Στην καριέρα του στην Εθνική Ιταλίας πέτυχε μόλις 20 γκολ εκ των οποίων τα έξι σ’ εκείνο το Μουντιάλ.
Ηταν ο άνθρωπος που με δικά του τέρματα η Ιταλία νίκησε τη Βραζιλία του Ζίκο, την Αργεντινή του Μαραντόνα, την Πολωνία του Μπόνιεκ και τη Γερμανία του Ρουμενίγκε.
Ο μοναδικός Ιταλός που την ίδια χρονιά κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο, τον τίτλο του πρώτου σκόρερ της διοργάνωσης και τη Χρυσή Μπάλα. Εκτοτε μόνο ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο το έχει καταφέρει.
Εξι γκολ, έξι αιτήματα για άφεση αμαρτιών για την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Τοτονέρο που του στοίχισε δύο χρόνια αποκλεισμό από το ποδόσφαιρο και έναν λεκέ στη φήμη του. Εξι γκολ που έκαναν τους Ιταλούς να ερωτευτούν ξανά. Να τραγουδήσουν στους δρόμους και στις πλατείες. Να γκρεμίσουν τις πολιτικές διαφορές τους, να χτίσουν γέφυρες εκεί όπου έρεε ποτάμι αθώων από τις βομβιστικές επιθέσεις και τις εν ψυχρώ δολοφονίες.
Οι συμπαίκτες του σ’ εκείνη τη βουτιά στα νερά της Στυγός, ο Καμπρίνι, ο Ταρντέλι, ο Αντονιόνι, ο Μπρούνο Κόντι, ο Αλτομπέλι τον συνόδευσαν στον καθεδρικό της Βιτσέντζα στην είσοδο του οποίου βρισκόταν το πρωτοσέλιδο της Γκατζέτα ντέλο Σπορτ της επομένης της κατάκτησης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1982: «Campioni del mondo», «Παγκόσμιοι Πρωταθλητές».
