Ακίνητες μπροστά στο ράφι του σουπερμάρκετ, εκεί δίπλα στα απορρυπαντικά, η άγνωστη γυναίκα κι εγώ κοιτάμε με απόγνωση τις συσκευασίες με τις βαφές μαλλιών. Απλώνει το χέρι της διστακτικά, πιάνει ένα πακέτο, διαβάζει, το ξαναβάζει τρομαγμένη πίσω στη θέση του. Παίρνω ανάσα και με τη σειρά μου πιάνω ένα: «Λαμπερή μόκα» γράφει επάνω, και προσπαθώ να φανταστώ το κεφάλι μου με αυτήν την απόχρωση. Κοιταζόμαστε με την άγνωστη, ανταλλάσσουμε ένα ακόμα αχνό χαμόγελο, αυτό που μοιράζονται οι άνθρωποι στις έκτακτες εκείνες περιόδους της ζωής τους όπου αναγκάζονται να κάνουν πράγματα πρωτόγνωρα, τολμηρά (έως και ριψοκίνδυνα), και αποφασιστικά το ρίχνω στο καλάθι μου και βαδίζω προς το ταμείο. Ε ναι λοιπόν, λαμπερή μόκα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή