Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Φρίκη! Απανθρωπιά! Εγκλημα! Οι πρώτες σκέψεις όταν αντίκρισα τον τρόμο και την αγωνία στο πρόσωπο του συναδέλφου, με την ταμπέλα περασμένη στον λαιμό, περικυκλωμένου από τα «παλικάρια» του ένοπλου αγώνα κατά του «εξευρωπαϊσμού των πανεπιστημίων». Κάτι πολύ παλιό και αποτρόπαιο μου θύμισε η εικόνα. Ελειπε μόνο το αστέρι στο πέτο.
Η βία και η ανομία είναι δυστυχώς ριζωμένη στα πανεπιστήμια εδώ και χρόνια, γιατί ξαφνιάστηκα τόσο, αναρωτήθηκα. Η βιαιότητα της επίθεσης, το μέγεθος της προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, απάντησα στον εαυτό μου. Και η ανατριχιαστική υπόμνηση ότι το μίσος τρέφει τον ολοκληρωτισμό!
Τα επόμενα συναισθήματα ήταν θυμός, απογοήτευση, συνευθύνη, ντροπή. Ανεχτήκαμε τις βιαιοπραγίες, τις επιθέσεις, τους εξευτελισμούς τόσα χρόνια τώρα. Για όσους νομίσαμε ότι ψηφίζοντας έναν νόμο για την κατάργηση του ασύλου της ανομίας κατοχυρώσαμε την ελευθερία της έκφρασης και των ιδεών στα πανεπιστήμια, σκέφτηκα ότι η πράξη αυτή ήταν στιγμιαία. Συγχαρήκαμε αλλήλους για την ψήφιση και γυρίσαμε σελίδα. Οι επόμενοι κατάργησαν τη ρύθμιση ως απαράδεκτη και οι μεθεπόμενοι την επανέφεραν, σε πιο άκαμπτη μορφή, ενώ η βία συνέχισε να ανθεί στο ΕΜΠ, στο ΕΚΠΑ, στο ΟΠΑ, στο ΑΠΘ και πάει λέγοντας. Αυτό, το πρόσφατο, αποτρόπαιο επεισόδιο μου υπενθύμισε πόσο λίγα και επιφανειακά ήταν, εν τέλει, όλα αυτά.
Για να σπάσει ο κύκλος της βίας στα πανεπιστήμια δεν χρειαζόμαστε απλώς και μόνο έναν νόμο, όσο καλός και αν είναι. Ούτε μπορούν να αστυνομεύονται νυχθημερόν. Απαιτείται συμφωνία πλειοψηφίας, πολιτικών και πρυτάνεων πάνω σε ένα πλάνο θεσμικών, πειθαρχικών και άλλων μέτρων. Πλάνο που να οδηγεί σε πλήρη ρήξη με το παρελθόν και σε αντιμετώπιση των κυκλωμάτων της ανομίας, πράγμα διόλου εύκολο, εφόσον υπάρχουν δίαυλοι εντός αυτών που συνδέονται με πάσης φύσεως εξουσίες και αξιώματα, οφέλη και οφίκια. Χρειάζονται δυναμικές ανατροπές για να σπάσει το απόστημα στα πανεπιστήμια.
Θα το αποτολμήσουμε, ή θα κρυφτούμε πάλι στα παλιά και τετριμμένα: οι μεν καταγγέλλουν και νομοθετούν, οι δε καταγγέλλουν, με διαφορετική άποψη, και καταψηφίζουν. Και στο επόμενο χτύπημα όλοι θα «αποδοκιμάζουμε». Και η λύση θα παραμείνει μετέωρη. Οπως το βλέμμα του Πρύτανη με την ταμπέλα περασμένη στον λαιμό.
Η αληθινή ελευθερία της έκφρασης και των ιδεών «θέλει αρετήν και τόλμην». Πόσο διαχρονικός, άρα και επίκαιρος, είναι, αλήθεια, ο στίχος του Ανδρέα Κάλβου.
Η Εύη Χριστοφιλοπούλου είναι επίκουρη καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης (ΕΑΠ), πρώην υφυπουργός Παιδείας
