Είναι τόσο κατακριτέο να πανηγυρίζει ένας ποδοσφαιριστής γκολ που έχει πετύχει ο ίδιος στο 94′ ενός αγώνα με το οποίο η ομάδα του παίρνει έστω και το ελάχιστο βαθμολογικό κέρδος; Σαφώς και όχι. Ακόμα και αν πρόκειται για μια μεγάλη ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός, σε ένα ματς της Κρήτης με αντίπαλο τον «μισό» ΟΦΗ. Η στιγμή του γκολ είναι μοναδική για έναν παίκτη. Γι’ αυτό τρέχει επί 90 λεπτά. Για να καταφέρει ο ίδιος και οι συμπαίκτες του να στείλουν την μπάλα στην εστία. Πόσο μάλλον όταν αυτό έρχεται στο φινάλε, εκεί που πια έχεις συνειδητοποιήσει πως ο αγώνας έχει χαθεί.

Ο Φεντερίκο Μακέντα πανηγύρισε έξαλλα το 2-2 και κατηγορήθηκε γι’ αυτό. Διότι όπως έγραψαν πολλοί, δεν αρμόζει στον Παναθηναϊκό να πανηγυρίζει εκτός έδρας ισοπαλία με τον ΟΦΗ. Ομως ο Ιταλός, αν τον ρωτήσουμε, καμία ικανοποίηση δεν θα βρει για τον έναν βαθμό της ομάδας του. Μάλλον το αντίθετο. Η στιγμή του γκολ, όμως, είναι μια διαφορετική ιστορία. Εκεί κανείς δεν έχει δικαίωμα να σου στερήσει τη χαρά της στιγμής. Την ανακούφιση. Την εξιλέωση, αν θέλετε, καθώς ο Μακέντα είχε αστοχήσει σε πέναλτι νωρίτερα και είχε σπαταλήσει μια ακόμα μεγάλη ευκαιρία.

Ο Παναθηναϊκός την περίοδο της πολυμετοχικότητας είχε ισοφαρίσει την Καβάλα σε 2-2 και το γκολ είχε πανηγυριστεί έξαλλα από κόσμο, ομάδα και πάγκο. Για ένα γκολ στα… χασομέρια, σε έναν αγώνα κόντρα στην Καβάλα που έδινε απλά έναν βαθμό. Αλλά ο Παναθηναϊκός του 2010 ήταν μια ομάδα που διεκδικούσε πρωτάθλημα και ο κόσμος δεν είχε πρόβλημα με αυτό που έβλεπε. Ούτε και τα media, πολλά εκ των οποίων έσπευσαν να «φάνε τη σάρκα» του Μακέντα επειδή… τόλμησε να πανηγυρίσει.

Ο σημερινός Παναθηναϊκός είναι ένας σύλλογος ποτισμένος στη μιζέρια, την γκρίνια και την εσωστρέφεια. Μια ομάδα που το κακό γιγαντώνεται και το καλό κρύβεται γρήγορα. Και τέτοιου είδους κρίσεις δεν τον βοηθούν να βγει από τον λάθος δρόμο που έχει πάρει.