Δυο ανήλικα αγόρια, εν ώρα εργασίας, απεικονίζονται στητά πίσω από τον πάγκο με τα είδη μαναβικής. Πόσα μυστικά κρύβουν τα μάτια τους; Ο θεατής σταματά αρχικά στο τρυφερό βλέμμα του μεγαλύτερου αγοριού, με τον φόβο στο βάθος, κι ύστερα στέκεται για ώρα στα στεφανωμένα από μαύρους κύκλους, ίσως εμπύρετα μάτια του μικρότερου, που τον καθηλώνουν. Τα πρόσωπά τους, στραμμένα ελαφρώς προς τα αριστερά τους, αντικρίζουν κάποιον που τους καθοδηγεί για την επιτυχή ολοκλήρωση της φωτογράφισης – βρισκόμαστε στα 1908, στην κεντρική αγορά της Ινδιανάπολης. Ο άντρας πίσω από τη μηχανοκίνητη κάμερα που σημαδεύει τα δύο αγόρια είναι ένας τριανταπεντάχρονος που ταξίδεψε χιλιάδες μίλια της αμερικανικής ηπείρου, φωτογραφίζοντας παιδιά που εργάζονταν σε λαϊκές αγορές, οικοδομές, εργοστάσια και ανθρακωρυχεία. Ο Λιούις Χάιν ήταν πρωτοπόρος σε δύο κλάδους φαινομενικά ετερόκλητους: τη φωτογραφία και την κοινωνιολογία. Κατανοώντας ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να ταράξει τις ιδεοληψίες των συγχρόνων του όσο η δύναμη της εικόνας, χρησιμοποίησε την κάμερα όχι ως απλό μέσο καλλιτεχνικής αναπαράστασης αλλά ως εργαλείο κοινωνικής καταγγελίας, που αποτύπωνε την ετέρα, λιγότερο ευχάριστη, όψη του «αμερικανικού ονείρου».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή