Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Κάποια πράγματα θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα. Μεγάλη ψευδαίσθηση αυτό, αφού όταν ξεμυτίζεις λίγο από την προστατευτική γυάλα του προσωπικού σου κύκλου ή από τα τείχη που σου προσφέρουν οι αλγόριθμοι των κοινωνικών δικτύων, βλέπεις τη γνωστή ρήση να επιβεβαιώνεται: «Τίποτα δεν είναι αυτονόητο». Με αφορμή την υπόθεση της Ιωάννας Τούνη και την αξιοπρεπέστατη αντίδρασή της, ήρθε η ώρα να ειπωθεί ένα εκκωφαντικό «ως εδώ». Και υπάρχουν δύο επίπεδα μέσω των οποίων το «ως εδώ» πρέπει να ακουστεί.
Το πρώτο είναι το κοινωνικό επίπεδο. Δυστυχώς, η κουλτούρα της κλειδαρότρυπας έχει βγάλει γερές ρίζες στην κοινωνία μας. Η απόλυτη εισβολή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στη ζωή μας, όπου τα όρια ιδιωτικής και δημόσιας ζωής πλέον γίνονται δυσδιάκριτα, έχει συμβάλει σε αυτή την κατεύθυνση. Καθένας μπορεί να σχολιάσει ό,τι θέλει, να κοινοποιήσει κάτι που θεωρεί ενδιαφέρον και να ενημερωθεί για θέματα που τον αφορούν. Αυτή δεν είναι πεμπτουσία της δημοκρατίας; Οχι! Η δημοσιοποίηση ενός προσωπικού βίντεο ή μίας φωτογραφίας συνιστά μία κακοποιητική πράξη εις βάρος ενός προσώπου καθώς και ξεκάθαρη παραβίαση των δικαιωμάτων του.
Από την άλλη, η κουλτούρα της διαπόμπευσης από έναν «ψηφιακό όχλο» θυμίζει λογικές «ρωμαϊκής αρένας», όπου κάποιος μπορεί να αντλήσει την όποια μικρο-εξουσία του μέσα από τον πόνο που μπορεί να προκαλέσει στον άλλον. Για να αλλάξουν τα παραπάνω στο κοινωνικό επίπεδο χρειάζονται βαθιές τομές στην κοινωνία. Σεξουαλική εκπαίδευση στα σχολεία, ενδυνάμωση και κοινωνική κινητοποίηση, καμία ανοχή προς τους άμεσους και έμμεσους θύτες.
Δεν αρκούν όμως μόνο αυτά και ερχόμαστε στο επόμενο επίπεδο. Απαιτούνται άμεσες αλλαγές στο νομικό και θεσμικό πλαίσιο για την αποτροπή τέτοιων περιστατικών. Δεν πρέπει να λησμονούμε την υπόθεση της Λίνας Κοεμτζή, της φοιτήτριας από τη Θεσσαλονίκη που αυτοκτόνησε υπό το βάρος της δημοσίευσης προσωπικών φωτογραφιών, ούτε και αντίστοιχες περιπτώσεις στο εξωτερικό. Και εδώ η πολιτεία έχει την ευθύνη να προστατέψει τα θύματα τέτοιων κακοποιητικών πράξεων με τρόπο άμεσο και αποτελεσματικό, που δεν θα αφήνει κανένα απολύτως περιθώριο για τη διαπόμπευσή τους. Οσο η ζωή μας αλλάζει και η ψηφιακή σφαίρα γίνεται ο νέος δημόσιος χώρος, τόσο η νομοθεσία πρέπει να αλλάζει για να συμβαδίζει με τους νέους κινδύνους.
Ηδη στο εξωτερικό έχουν φτιαχτεί νομοθετικά πλαίσια που εμπεριέχουν βαρύτατες ποινές στους δράστες για την αποτροπή τέτοιων πράξεων, όσο και ποινές για όσους τα αναδημοσιεύουν, είτε είναι φυσικά πρόσωπα ή ιστοσελίδες. Μια τέτοια πρωτοβουλία είναι απαραίτητη από το υπουργείο Δικαιοσύνης και από το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής.
Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι διευθυντής του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας
