Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Οι κυβερνήσεις ανάμεσα στις εκλογές είναι σαν τα πλοία στην ανοικτή θάλασσα. Δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω. Ο καπετάνιος μπορεί να υποσχεθεί μόνο ότι η καταιγίδα θα περάσει, ενώ η υπομονή των επιβατών εξαρτάται από το πόσο καιρό είναι ήδη στη θάλασσα. Κάτω από αυτή την οπτική λοιπόν θα πρέπει να δει κανείς και τον Μπόρις Τζόνσον. Ο ηγέτης των Τόρις δεν έχει συμπληρώσει ακόμη έναν χρόνο στην Ντάουνινγκ Στριτ, το κόμμα του όμως βρίσκεται έναν χρόνο στην εξουσία. Ο ίδιος ο Τζόνσον δεν βλέπει τον εαυτό του σαν συνέχεια της Τερίζα Μέι και του Ντέιβιντ Κάμερον και το αποτέλεσμα των εκλογών του περασμένου χρόνου δικαιώνει αυτή την οπτική. Οι παλινωδίες του κόμματός του γύρω από το Brexit το περασμένο φθινόπωρο άνοιξαν ένα νέο εκλογικό παράθυρο για εκείνον, καθώς του επέτρεψαν να διεκδικήσει την ψήφο των Βρετανών ως κάποιος που εξεγείρεται. Επειτα ήρθε η πανδημία για να κάνει το 2019 να μοιάζει πολύ μακρινό.
Ο Τζόνσον θέλει τώρα να μεγαλώσει την απόσταση που χωρίζει το παρόν από το πρόσφατο παρελθόν. Την περασμένη Τρίτη προσπάθησε να μηδενίσει το κοντέρ λέγοντας πως «δεν πρέπει απλώς να νικήσουμε τον κορωνοϊό, αλλά να χρησιμοποιήσουμε αυτή την κρίση για να λύσουμε τα μεγάλα προβλήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη αυτή η χώρα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες». Υποσχέθηκε λοιπόν ένα ρουσβελτιανού τύπου «new deal» σε επενδύσεις.
Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Τζόνσον πήρε αποστάσεις από τη λιτότητα. Ούτε είναι η πρώτη φορά που επιχείρησε να προσδώσει ιστορικό μεγαλείο σε μια ομιλία του. Ο Τζόνσον μοιράζει υποσχέσεις σαν πλαστό χρήμα, ενώ τοποθετεί τον εαυτό του στα πορτρέτα των μεγάλων ανδρών. Αλλά αυτό το υποτιθέμενα επαναστατικό new deal δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναν κούφιο περισπασμό.
