«Είναι αληθινή η μνήμη του Καβάφη;»

Είναι γνωστό ότι ο Κ.Π. Καβάφης είναι ο πιο μεταφρασμένος έλληνας ποιητής. Ταυτόχρονα υπάρχει ένας αμείωτος σχολιασμός της καβαφικής ποίησης και γενικότερα του «φαινομένου» Καβάφης. Ο σοφός έλληνας ποιητής της Αλεξάνδρειας είναι σήμερα πολύ in σε ολόκληρο τον κόσμο και μάλιστα στους νέους. Πολλοί αναρωτιούνται σε τι να οφείλεται αυτή η «καβαφομανία» και μάλιστα μέσω μεταφράσεων όπου η ποίηση ως γνωστόν χάνει την αυθεντικότητά της, ενώ άλλοι δυσφορούν από μια τέτοια υπερβολική και εξεζητημένη κατά τη γνώμη τους προβολή. Υπάρχουν εκείνοι που εξηγούν το φαινόμενο αποδίδοντάς το στην ομοφυλοφιλία του ποιητή σε συνδυασμό με την κοινωνική και θεσμική αποδοχή της στην εποχή μας και στο ιστορικό υπόβαθρο της ποίησης του που προκαλεί ένα μόνιμο ενδιαφέρον. Εξήγηση μάλλον ανεπαρκής και εξωποιητική. Ο ποιητής πράγματι θύει στη λατρεία του εφηβικού σώματος και οικτίρει την λόγω γήρατος παρακμή του, επίσης αναστοχάζεται ιστορικές στιγμές και πρόσωπα, αληθή ή φανταστικά. Οχημά του έχει τη μνήμη και την ειρωνεία που καταλαμβάνουν κεντρικό ρόλο στην ποιητική του. Η μνήμη όμως για τον ποιητή είναι και παρόν, ενώ η ειρωνεία του διατρέχει τον χρόνο. Στον καμβά αυτό και με μια εξαίρετη σκηνοθεσία, αναπτύσσει τα μισοκρυμμένα συναισθηματικά και στοχαστικά του προτάγματα με εναλλαγές αμεσότητας και σκόπιμων υπαινιγμών, ώστε το ποίημα να μένει ζωντανό και ανοιχτό σε ερωτήματα και ερμηνείες. Στην τεχνική αυτή, όταν επιτυγχάνεται, οφείλεται και η αμείωτη γοητεία της ποίησης του Καβάφη. Ο αναγνώστης μαγεύεται από το ποίημα και έλκεται σε μια επαναλαμβανόμενη επιστροφή του σ’ αυτό.