Με αφορμή την επιδημία Covid-19 γίνεται λόγος για τη σχέση μας με το περιβάλλον και τα άγρια ζώα, για τη βιωσιμότητα του πλανήτη και τα τοιαύτα. Από τα «τοιαύτα», λείπει η συζήτηση για τη πληθυσμιακή ανάπτυξη: σπανίως συνδέουμε τον πληθυσμό με τη βιωσιμότητα, σπανίως λαμβάνουμε υπόψη τη στρατηγική άνοδο χωρών, θρησκειών και πολιτισμών μέσω της αύξησης του πληθυσμού τους. Οι μεγάλες διεθνείς συνδιασκέψεις (Ρίο, Λειψία) για την αγροτική παραγωγή και την αξιοποίηση των πόρων αναφέρονται στη φτώχεια, ιδιαίτερα στην κατάσταση του «φτωχότερου δισεκατομμυρίου», αλλά δεν ασχολούνται καθόλου με την ενδεχόμενη σταθεροποίηση και μείωση του πληθυσμού: η ανησυχία για τον πληθυσμό έχει αρνητικό πολιτικό φορτίο -νεομαλθουσιανό, ρατσιστικό και μισανθρωπικό. Το ζήτημα φαίνεται ηθικής φύσεως, μέρος της πολιτικής ορθότητας: ο «Βορράς» και η «Δύση» δεν δικαιούνται να δίνουν μαθήματα περί αναπαραγωγής στον «Νότο» και στην «Ανατολή».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή