Σκοτεινός ρομαντισμός

«Δεν θέλω να γίνω πιο γνωστή απ' ό,τι είμαι. Μέχρι τόσο είμαι OK». «Μη φοβάσαι αφού δεν έγινες μέχρι τώρα δεν πρόκειται να γίνεις». Αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού ο διάλογος μεταξύ της Φλόρενς Γουέλς και της μάνατζέρ της, τον οποίο αποκάλυψε σε συνέντευξή της στο περιοδικό Rolling Stone. Οσοι όμως έχουν εικόνα για τη ζωή και το έργο της αρχηγού των «Florence and the machine», δεν απορούν. Το ξωτικό της indie pop σκηνής, που σημείωσε το πιο γρήγορο sold out στην ιστορία της προπώλησης των ελληνικών συναυλιών, έχει τον δικό του τρόπο ν αντιλαμβάνεται την τέχνη της αλλά κυρίως την ίδια την ζωή. Οχι μια αλλά τρεις βραδιές θα σταθεί μπροστά στους έλληνες φαν της και θα αποκαλύψει τον μυστηριώδη κόσμο της, ένας από τους λόγους της επιτυχίας της. Δεν θα είναι λάθος και η ερμηνευτική προσέγγιση του φαινομένου «Florence and the Machine» που θα συνυπολογίσει τις απόκοσμες μελωδίες, τους στίχους - ξυράφια, την  ευαισθησία και απόγνωση, του κοριτσιού που τάραξε τα νερά της παγκόσμιας βιομηχανίας. Και κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει ότι αυτοί οι ποπ ήχοι της εύθραυστης δημιουργίας της είναι διαποτισμένοι από τους elegant τρυφερούς ρυθμούς και τον ανελέητα σκοτεινό ρομαντισμό ο οποίος έρχεται κατευθείαν από τις κινηματογραφικές εικόνες του Τιμ Μπάρτον. Είναι άλλωστε ο αγαπημένος της σκηνοθέτης και όπως έχει πει για τη συνεργασία τους στην ταινία «Miss Peregrine's Home For Peculiar Children»: «Υπήρξα ανέκαθεν τεράστια θαυμάστριά του. ΕΈχουμε μια πολύ παρόμοια ευαισθησία. Είναι αυτός ο τόσο σκοτεινός ρομαντισμός της δουλειάς του - τόσο όμορφος και μαγικός, αλλά τόσο σκοτεινός... Αυτό είναι κάτι που προσπαθώ και καταφέρνω και στη δουλειά μου, επίσης. Ηξερα ότι θα τα πηγαίναμε καλά όπως και έγινε. Οταν βρέθηκα στην Αυστραλία για συναυλίες για πρώτη φορά, επισκέφθηκα μία από τις εκθέσεις με έργα του. Ηθελα να του αφήσω ένα μήνυμα αλλά δεν είχα τίποτα μαζί μου, εκτός από μια ακτινογραφία του χεριού μου, γιατί τότε είχα καταφέρει να σπάσω ένα μου δάχτυλο. Ετσι, έγραψα κάτι πάνω στην ακτινογραφία και την άφησα στην γκαλερί για να του την δώσουν. Δεν έμαθα αν την έλαβε τελικά. Οταν πρωτοσυναντηθήκαμε, μου είπε πως κρέμεται στον τοίχο του γραφείου του από τότε!».

Το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά και το boho στυλ δεν έκρυψε ποτέ τις πληγές που τροφοδότησαν και έδειξαν τον δρόμο που θα εκφραστεί. Η Φλόρενς γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Νότιο Λονδίνο πριν από 33 χρόνια. Την αγάπη για τα βιβλία και την τέχνη τη χρωστάει στους ακαδημαικούς γονείς της και ιδιαίτερα στη μητέρα της η οποία είναι καθηγήτρια Αναγεννησιακών Σπουδών και ακαδημαϊκή κοσμήτωρ των Τεχνών στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου. Μια από τις διαλέξεις που είχε παρακολουθεί στην εφηβεία την καθόρισε. Το ίδιο επιδραστική ήταν και η απόφαση της μητέρας της να μετακομίσει στο σπίτι του γείτονά τους ο οποίος έμεινε με τα τρία έφηβα παιδιά του. Τώρα η Φλόρενς μιλάει με κατανόηση και αγάπη γι' αυτήν τη βίαιη κίνησή της. Αλλωστε ήταν μόλις 13 ετών. Εκείνα τα δύσκολα και έντονα εφηβικά χρόνια της έδειξαν τον δρόμο της μουσικής και τον τρόπο να κουμαντάρει τα σκοτάδια της. Υπέφερε ως παιδί από δυσλεξία και δυσμετρία κάνοντας τη σχολική περίοδο μια κόλαση. Κλείστηκε στον εαυτό της, έπαθε διατροφικές διαταραχές και κατάθλιψη. Πάλεψε με τους δαίμονες της και τόλμησε να τους βάλει στους στίχους της, ευελπιστώντας ότι θα βοηθήσει τα παιδιά που πάσχουν αλλά και τους γονείς. Οι αδυναμίες και τα πάθη της έδωσαν σχήμα και μορφή στη δημιουργία της. Η δυστυχία χτύπησε πολλές φορές την πόρτα του ξεχωριστού κοριτσιού το οποίο άρχισε να δαμάζει τα σκοτάδια της, καταθέτοντας την πρώτη της δισκογραφική δουλειά το 2009 υπό τον τίτλο «Lungs». Μέσα σε αυτό το άλμπουμ εξέφρασε όλο τον πόνο και την απελπισία της για τον θάνατο της γιαγιάς της, η οποία αυτοκτόνησε εξαιτίας της διπολικής διαταραχής. Πολλά από τα τραγούδια είναι αφιερωμένα σε εκείνη. Η πάλη με τους δαίμονές της συνεχίστηκε και στον δεύτερο δίσκο της «Ceremonials» τρία χρόνια αργότερα για τον οποίο η Φλόρενς είχε πει: «Στιχουργικά μοιάζει να ακούς κάποια απολύτως συγκλονισμένη ύπαρξη, σαν να πνίγεται κάποιος. Ομως κάτω από αυτό το επιβλητικό σύμπαν ήχου, ένιωσα να διαστέλλομαι και να γίνομαι ένα μαζί του. Αλλά μετά όλα κατέρρευσαν».

Αν κοιτάξει κανείς γραμμικά τη χρονολογική περίοδο θα δει ότι πρόκειται για το διάστημα το οποίο η ξεχωριστή αυτή καλλιτεχνική περσόνα ήταν παραδομένη στον αλκοόλ. Αυτός ήταν και ο λόγος της κατάρρευσής της ενώ προετοίμαζε την τρίτη δισκογραφική της έξοδο το 2015, το «How Big, How blue, How Beautiful». Οπως έχει πει σκέφτεται εκείνη την εποχή με ανάμεικτα συναισθήματα νοσταλγίας και τρόμου. «Ενα κομμάτι της νιώθει δέος μπροστά σε αυτό το κορίτσι, που χωρίς μα σκέφτεται την επιβίωσή της έτρεχε στον κόσμο, ρίχνοντας το κεφάλι μπροστά, με τα μάτια κλειστά, χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες». Αυτό το κορίτσι τώρα δίνει περισσότερο χώρο στο φως, «καθαρή» πια όπως έχει δηλώσει περισσότερο από τρία χρόνια. Η αισιόδοξη θέση της δηλώνεται ευκρινώς στον τελευταία της δίσκο «High As Hope». Και έχει ενδιαφέρον η αφήγησή της γι' αυτά τα τραγούδια της ωρίμανσής της: «Η ευτυχία δεν σχετίζεται με τα μεγάλα και τα δραματικά. Μπορεί να βρεθεί στις πιο συνηθισμένες στιγμές, στη ρουτίνα, σε εκείνα τα καθημερινά πράγματα που συνήθως δεν εξυμνούμε στα τραγούδια». Παρέμεινε όμως βαθιά ριζωμένος ένας φόβος μέσα της, εκείνος των αεροπλάνων. Είναι ο λόγος που θέλει να αναζητήσει όλες τις αεροσυνοδούς που της κρατούσαν το χέρι στα ταξίδια της για να τους πει «ευχαριστώ».

info

19 και 22 Σεπτεμβρίου - Ηρώδειο, 21 Σεπτεμβρίου - Κλειστό Γήπεδο Γαλατσίου, στις 21.00