Εχει περάσει μια άποψη προς τα έξω πως στον Παναθηναϊκό λύθηκαν τα περισσότερα προβλήματα από τη στιγμή που ο Γιάννης Αλαφούζος άρχισε να πληρώνει τις απαιτούμενες υποχρεώσεις. Οπου «απαιτούμενες», όλα εκείνα τα χρήματα που χρειάζονταν για να μην έχει προβλήματα η ομάδα με την αδειοδότηση και για να της επιτραπεί να κάνει μεταγραφές.

Και φυσικά για να μην αντιμετωπίσει στο μέλλον και πάλι πρόβλημα με την ευρωπαϊκή της συμμετοχή. Διότι μπορεί τώρα να μην υπάρχει τέτοιο ζήτημα, μιας και είναι αποκλεισμένος, αλλά η UEFA θα ζητήσει εγγυήσεις απ’ τον Παναθηναϊκό όταν αυτή η τιμωρία θα λήξει. Και για να μη βρεθεί… εκτεθειμένος, χρειάζεται να προετοιμάζεται από τώρα.

Ομως τα πράγματα εξακολουθούν να μην είναι ρόδινα εντός ομάδας. Υπάρχουν υπάλληλοι που τους οφείλονται χρήματα έως και έξι μηνών, υπάρχουν παίκτες που ακόμα δεν έχουν εξοφληθεί και βρίσκονται στην αναμονή και φυσικά υπάρχει ένα αυστηρό… μνημόνιο. Που δεν επιτρέπει στον Παναθηναϊκό να γίνει και πάλι πρωταγωνιστής.

Ο Γιάννης Αλαφούζος κατάφερε να το σώσει το καράβι με τα χρήματα που έβαλε τον τελευταίο χρόνο, αλλά για ένα… υπερωκεάνιο όπως είναι ο Παναθηναϊκός τούτο δεν αρκεί. Ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει λογιστικά βιβλία, αλλά καλό ποδόσφαιρο, νίκες, τίτλους. Και ο Παναθηναϊκός, στον δρόμο που βαδίζει, μπορεί να λέει ότι οδεύει προς την κανονικότητα, αλλά απέχει ακόμα πολύ για να φτάσει σε αυτήν. Πόσω μάλλον για να την ξεπεράσει και να πάρει τον δρόμο προς την καταξίωση. Είναι εύκολο να διατηρήσεις τον Παναθηναϊκό σε ένα «στάτους» που θα έχει σαν στόχο την πρώτη πεντάδα. Πιθανότατα να το πετυχαίνεις κάθε χρόνο. Το δύσκολο είναι να τον κάνεις ξανά πρωταθλητή. Και τούτο μοιάζει πολύ μακρινό. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή.