Ο λαός της ζούσε εξαθλιωμένος μέσα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και πείνας. Εκείνη όμως απαιτούσε κάθε μέρα να τρώει ένα ξυσμένο μαργαριτάρι για να παίρνει δυνάμεις. Θεωρούσε δε, πολύ πιο σημαντικούς τους μεταξοσκώληκες που έτρεφε, από τους ανθρώπους που πέθαιναν κατά δεκάδες στους δρόμους από ασιτία. Αν μάλιστα εμφανιζόταν υποψήφιος διεκδικητής της εξουσίας, όπως π.χ. ο γιος της, τον σκότωνε. Είναι η ιστορία της  αυτοκράτειρας Τσι Σιν, στην Κίνα του 19ου και είναι μια από αυτές που θα ακουστούν στην παράσταση «Εγκλημα και τιμωρία» από την ομάδα Ginger Creepers, δηλαδή τον Χρήστο Καπενή και τον Γρηγόρη Χατζάκη.

Τα καμώματα της Τσι Σιν δεν είναι τα μοναδικά που θα συναντήσουν τον άγριο κόσμο που αφηγείται στο εμβληματικό του έργο ο Φιόντορ Ντοστογέφσκι. Οι δύο σκηνοθέτες και ηθοποιοί της παράστασης δανείζονται αφηγήματα από την Αγία Γραφή, από τον Μπόρχες αλλά και από τη σύγχρονη Ευρώπη. Ολες έχουν ένα κρίκο που τους συνδέει με τα θέματα τα οποία θίγει μέσα στο αριστουργηματικό μυθιστόρημά του ο ρώσος συγγραφέας, επισημαίνει ο Γρηγόρης Χατζάκης. «Η παράσταση αυτή δεν έχει σκοπό να αφηγηθεί την ιστορία με έναν κλασικό τρόπο. Σαφώς πατάει πάνω στον κεντρικό ήρωα Ρασκόλνικοφ. Εκείνο που θέλουμε να πετύχουμε είναι να αναδείξουμε τα συναισθήματά του. Τι νιώθει και πώς ζει έχοντας αφαιρέσει τη ζωή κάποιου;».

Το εγχείρημα των νεαρών καλλιτεχνών που ανεβαίνει στη σκηνή του Faust από τις 3 Μαΐου είναι μια προσωπική εσωτερική διαδρομή που θα τους επιτρέψει να δημιουργήσουν τον δικό τους χάρτη, μέσα από την  περιπλάνηση στον κόσμο του Φιόντορ Ντοστογέφσκι. Ο Ρασκόλνικοβ, φοιτητής της Νομικής στην Αγία Πετρούπολη, διαπράττει τον φόνο μιας γριάς τοκογλύφου και εξ  αμελείας και αυτόν της αδελφής της. Ο Ρασκόλνικοφ νιώθει μια βαθιά θέληση να ξεπεράσει τον εαυτό του και να υπερβεί τα όρια που του προβάλει η κοινωνία, με σκοπό να την αλλάξει. Αμέσως όμως αρχίζει να νιώθει αντιφατικά συναισθήματα. Ετσι, σιγά σιγά, ενώ ο συγγραφέας εμβαθύνει στην εσωτερική κατάσταση του ήρωά του, παρακολουθούμε την ψυχική του πορεία προς την ανακάλυψη του προσωπικού του φωτός.

Οι δύο συντελεστές της παράστασης είναι μόνοι επί σκηνής. Με ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα, δημιουργούν μέσα από εικόνες και πολυάριθμες αναφορές και σκέψεις εμπνευσμένες από το έργο του μεγάλου ρώσου συγγραφέα, ένα νέο «οίκημα». Χτίζουν μία σπουδή πάνω σε καθολικές αξίες οι οποίες επαναπροσδιορίζονται σε παγκόσμιο επίπεδο τόσο συχνά όσο η επαναφόρτιση μιας διαδικτυακής σελίδας. «Ολα λειτουργούν υπόγεια και αλληγορικά όπως για παράδειγμα η τελευταία φράση της στυγνής αυτοκράτειρας τις τελευταίες της στιγμές: «Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή στη ζωή μου που να μην είμαι απαλλαγμένη από τον φόβο».

Ο Γρηγόρης Χατζάκης εξηγεί πως «αυτό το συναίσθημα επικρατεί και στον Ρασκόλνικοφ ο οποίος ζει κάτω από το καθεστώς του φόβου. Η ύπαρξή του στοιβάζεται κάτω από αυτό το ανελέητο βάρος. Η προβληματική της παράστασης αυτής ίσως βρίσκεται στο σημείο που τη γέννησε. Σε μια χαλαρή συζήτηση περί ηθικής και επιχειρηματολογίας για το πώς μπορείς να ζεις κρύβοντας ένα έγκλημα που έχεις διαπράξει ή πώς μπορείς να επιβιώνεις έχοντας τα βαρίδια μιας πράξης για την οποία δεν έχεις καμία ευθύνη».