Το όραμα που φωτίζει τα σκοτάδια

«Ολα τα μικρά σημειώματα με τα ονόματα των αγνώστων που ήρθαν να μας στηρίξουν είναι για μένα ίδια με το διάβασμα των ονομάτων στη προσκομιδή. Αυτά βαστώ και είναι σαν να βλέπω τα πρόσωπά τους», λέει ο Λεωνίδας Κουρσούμης και συμπληρώνει: «Αυτό που, άλλωστε, με κράτησε ενώ ήμουν άστεγος στον δρόμο ήταν η πίστη μου στον άνθρωπο. Το ότι μπορούσα να βλέπω κάποιον και να έχω την αίσθηση, ακόμα και τη ψευδαίσθηση, ότι μπορεί να μου φερθεί ανθρώπινα και τίμια και ο λόγος του να έχει μια ουσία». Με αφορμή τα δύσκολα βιώματά του ο Λεωνίδας, ένας άστεγος των Αθηνών, εξηγεί στα «ΝΕΑ» το όραμα που φωτίζει πλέον τα σκοτάδια της ζωής του, τον στόχο για τον οποίο δίνει με ιερή αφοσίωση όλες του τις δυνάμεις: Επιχειρεί να στήσει μαζί με άλλους δύο άστεγους συνοδοιπόρους του το Παλαιοβιβλιοπωλείο των αστέγων στην Αθήνα.