Για ορισμένους ήταν ο Δήμος, ο γελοιογράφος με το καυστικό πενάκι, καθώς υπέγραφε τις δημιουργίες που δημοσίευε, μεταξύ άλλων, στον «Ταχυδρόμο», την «Ελευθεροτυπία» ή την «Αυγή» με το μικρό του όνομα. Για κάποιους άλλους ήταν ο Σκουλάκης, ο ζωγράφος με την τολμηρή γραφή, τη ροπή προς την ειρωνεία, το αιχμηρό χιούμορ. Οι περισσότεροι όμως – ακόμη κι εκείνοι που μπορεί να μη συναντήθηκαν ποτέ ούτε με τις πολιτικές, ούτε με τις ελεύθερες γελοιογραφίες του, όπως κι εκείνοι των οποίων το βλέμμα δεν έτυχε να αιχμαλωτιστεί από τα πορτρέτα-ψυχογραφήματά του, τον κόσμο του υπογείου σιδηροδρόμου όπως τον κατέγραψε στον καμβά του, τους ιδιόρρυθμους διαλόγους που έστηνε ανάμεσα σε διάσημα έργα τέχνης του παρελθόντος – είχαν έρθει σε επαφή με το ταλέντο του ακόμη πιθανόν εν αγνοία τους καθώς ο Δήμος Σκουλάκης ήταν ένας από τους καλλιτέχνες που μετέτρεπαν σε εικόνες τα παραμύθια και τα λογοτεχνικά έργα που έβρισκαν θέση στις σελίδες των «Κλασικών Εικονογραφημένων» των εκδόσεων Ατλαντίδα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ