Ο Κανονισμός της Βουλής και το πολιτικό σουλάτσο

Το όλο κλίμα που διαμορφώθηκε, το τελευταίο διάστημα, γύρω από τα ζητήματα αλλαγής του Κανονισμού της Βουλής – τα περί διατήρησης των προνομίων των προέδρων των Κοινοβουλευτικών Ομάδων που αριθμούν λιγότερους από πέντε βουλευτές, οι μεταγραφές-μετακινήσεις βουλευτών – δικαιολογημένα διαμορφώνουν μια αποκρουστική εικόνα στον λαό. Ταυτόχρονα, πρόκειται για μια κατάσταση που αγγίζει τα όρια της γελοιότητας, όπως και μιας μεγάλης υποκρισίας, αφού η όποια πρόταση αλλαγής του κανονισμού τέθηκε ενώ είναι γνωστό πως σε σύντομο χρονικό διάστημα θα διεξαχθούν οι βουλευτικές εκλογές. Αρα, λοιπόν, η ματαιωθείσα αλλαγή δεν υπαγορεύθηκε από λόγους «δημοκρατικής ευαισθησίας», όπως ισχυρίστηκε η κυβέρνηση, αλλά από την ανάγκη άλλων διευθετήσεων, κυρίως για τη νομιμοποίηση του πολιτικού «σουαρέ» βουλευτών, όπως και των παζαριών στα οποία συμμετέχουν όλα τα κόμματα. Ομως, πέραν της δικαιολογημένης αγανάκτησης, αυτό που πραγματικά βλέπει ο λαός στη Βουλή είναι μια συνεχώς αναδυόμενη σαπίλα του ίδιου του αστικού πολιτικού συστήματος. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς όλα αυτά τα παρακμιακά φαινόμενα, που τα βλέπαμε και τα προηγούμενα χρόνια στο Κοινοβούλιο, όμως το τελευταίο διάστημα έχουν αυξηθεί; Παζάρια και αλληλοεκβιασμοί, ανεξαρτητοποιήσεις και μετακινήσεις βουλευτών σε άλλες Κοινοβουλευτικές Ομάδες, τυχοδιωκτισμοί, πολιτικά παιχνίδια. Ολα αυτά έχουν γίνει ένα καθημερινό φαινόμενο και δείχνουν επιπλέον ότι οι στρατηγικές συγκλίσεις στα μεγάλα και κρίσιμα ζητήματα μεταξύ των αστικών κομμάτων είναι τόσο μεγάλες, που η μεταπήδηση έχει γίνει πλέον πολύ εύκολη. Παράλληλα, συντηρείται ο βολικός αποπροσανατολισμός από τα πραγματικά προβλήματα που ταλανίζουν τον λαό, απόρροια της κυβερνητικής αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζεται.