Είχαν κάτι κοινό οι δύο κύριοι αντίπαλοι πρωταγωνιστές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και ο Αδόλφος Χίτλερ: ήταν και οι δύο μανιώδεις ερασιτέχνες ζωγράφοι και άφησαν, και οι δύο, αρκετά έργα πίσω τους. Οι πιο προσωπικές και μοναχικές στιγμές τους ήταν αφιερωμένες στη ζωγραφική – μάλιστα ο Χίτλερ, την εποχή που ακόμα προέβλεπε ότι θα νικούσε στον Πόλεμο, είχε ήδη κανονίσει το πώς θα περνούσε το υπόλοιπο του βίου του μετά από την επικράτηση του Τρίτου Ράιχ: θα μετονόμαζε το Βερολίνο σε «Γκερμάνια», θα έχτιζε μία πύλη περίπου δεκαπέντε φορές μεγαλύτερη πάνω από την Πύλη του Βρανδεμβούργου, την οποία είχε προσωπικά ο ίδιος σχεδιάσει και αφού πρώτα αφιέρωνε την «Γκερμάνια» στην τέχνη, θα αποσυρόταν από την πολιτική για να αφιερωθεί ολοκληρωτικά και εκείνος σε αυτήν. Ολα τα παραπάνω, όσο παράξενα κι αν ακούγονται σήμερα, είναι καταγεγραμμένα με πλήρεις λεπτομέρειες από τον ίδιο τον παρανοϊκό γερμανό δικτάτορα που αιματοκύλησε τον πλανήτη. Ομως, ο «συνάδελφός» του ερασιτέχνης ζωγράφος από το Λονδίνο, αυτός που ο Χίτλερ αποκαλούσε «μέθυσο της Αγγλίας», ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, του χάλασε τελικά τα σχέδια και στέρησε την τέχνη από τις υπηρεσίες του Φύρερ. Και όταν πια έφυγε από τη ζωή, είκοσι χρόνια αργότερα από ό,τι ο Χίτλερ, αυτό δεν έγινε σε κάποιο διαλυμένο από τις βόμβες καταφύγιο, ούτε παίρνοντας χάπια. Ο θάνατος του Τσόρτσιλ γέμισε θλίψη τον ελεύθερο κόσμο που του χρωστούσε πάρα πολλά. Και η κηδεία του υπήρξε γεγονός που όμοιό του δεν πρέπει να συναντά κανείς στην παγκόσμια σύγχρονη Ιστορία.

ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε μεγάλη και όχι πάντα λαμπρή προϊστορία την εποχή που μόνος σε όλη την Ευρώπη φώναζε για τον κίνδυνο της ναζιστικής Γερμανίας. Μέχρι όχι απλώς την τελευταία στιγμή, αλλά μέχρι το «και πέντε», ουδείς τον άκουγε. Μάλιστα, στις τελευταίες προπολεμικές εκλογές είχε εκλεγεί βουλευτής οριακά, γεγονός που του επέτρεψε να είναι, την κρίσιμη στιγμή, επιλέξιμος για πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας. Αλλά κι όταν ακόμα ανέλαβε τα καθήκοντά του, με τον Πόλεμο να έχει ήδη ξεκινήσει και την Αγγλία να είναι σε μεγάλο βαθμό απροετοίμαστη, και πάλι, πολλοί ήταν εκείνοι στο Λονδίνο που υπονόμευαν την απόφασή του να συγκρουστεί με τη Γερμανία, ακόμα και μέσα στην ίδια του την κυβέρνηση. Επρεπε να δώσει πολλές μάχες ταυτόχρονα: απέναντι στον εχθρό, απέναντι σε όσους ήθελαν να κατευνάσουν τον εχθρό παρά το ότι εκείνος είχε ήδη επιτεθεί, απέναντι στους συμμάχους που ουσιαστικά προτιμούσαν, για καιρό, να κρατούν τις ισορροπίες με τον Χίτλερ, αλλά και απέναντι στην κοινή γνώμη της χώρας του που βίωνε το πρωτοφανές κύμα αεροπορικών επιθέσεων και ανηλεών βομβαρδισμών στην καρδιά της πρωτεύουσας της χώρας.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ. Ο Τσόρτσιλ έδωσε πεισματικά και τελικά κέρδισε όλες αυτές τις μάχες – και όχι μόνον αυτές. Την επομένη όμως του Πολέμου, ο αγγλικός λαός του επιφύλαξε τη μοίρα που συχνά έχουν οι πολύ μεγάλοι άνδρες: τον έκρινε κατάλληλο για τον πόλεμο και λιγότερο για την ειρήνη και, παρά τα πρωτοφανή ιστορικά επιτεύγματά του, στις εκλογές τού στέρησε την πρωθυπουργία. Η ζωγραφική ήταν και πάλι καταφύγιο για τον άνθρωπο που, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη και σχεδόν σε κάθε θέληση, κατάφερε και ανέτρεψε την πορεία της Ιστορίας στην πιο μαύρη ώρα της. Ο αγγλικός λαός τού έδωσε αργότερα την ευκαιρία να επανέλθει. Ομως, η ευγνωμοσύνη του απέναντι σε αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο άνθρωπο δεν εκφράστηκε ποτέ τόσο έντονα όσο τις ημέρες του θανάτου και της κηδείας του, όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πλημμύρισαν, για να τον αποχαιρετήσουν, το Λονδίνο. Σήμερα, πάνω από μισό αιώνα μετά τον θάνατό του, το όνομα Ουίνστον Τσόρτσιλ παραμένει συνώνυμο της χωρίς έλεος σύγκρουσης με το απόλυτο κακό και με τη συντριβή του.