Οταν η βαλβίδα ανεπαρκεί σημαίνει ότι δεν κλείνει υδατοστεγώς. Τότε το αίμα παλινδρομεί αντί να κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση μέσα στην καρδιά. Η κλασική θεραπεία της ανεπάρκειας της μιτροειδούς βαλβίδας εξακολουθεί να είναι η εγχείρηση. Ομως τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια αποφυγής της εγχείρησης με τοποθέτηση clips (συνδετήρες) που περιορίζουν την ανεπάρκεια της βαλβίδας.

Πολλές μεμονωμένες μικρές μελέτες έχουν δώσει ενθαρρυντικά έως ενθουσιώδη αποτελέσματα με την τοποθέτηση των clips. Ομως κάθε μέθοδος κρίνεται από πολυκεντρικές τυχαιοποιημένες μελέτες που δημοσιεύονται στα μεγάλα έγκυρα ιατρικά περιοδικά και όχι από μεμονωμένες μελέτες.

Πριν από μερικούς μήνες μια τέτοια μελέτη ανακοινώθηκε και δημοσιεύθηκε στο επίσημο περιοδικό του Αμερικανικού Κολεγίου Καρδιολογίας (JACC). Αφορούσε ασθενείς με εκφυλιστικού τύπου ανεπάρκεια της μιτροειδούς βαλβίδας στους οποίους ο εγχειρητικός κίνδυνος ήταν μεγάλος για να υποστούν καρδιοχειρουργική επέμβαση. Ολοι οι ασθενείς ευρίσκοντο σε καρδιακή ανεπάρκεια. Τα αποτελέσματα της παρακολούθησης των ασθενών αυτών στην πενταετία ήταν μάλλον ενθαρρυντικά. Το 1/3 περίπου των ασθενών επιβίωσε την πενταετία. Αλλά και σε αυτούς που δεν επιβίωσαν μέσα στην πενταετία παρατηρήθηκε βελτίωση της καρδιακής τους λειτουργίας.

Ομως, μια άλλη μελέτη από τη Γαλλία (Mitra-F2) που ανακοινώθηκε στο τελευταίο Πανευρωπαϊκό Καρδιολογικό Συνέδριο υπήρξε λιγότερο ενθαρρυντική. Στη μελέτη αυτή που δημοσιεύθηκε παράλληλα στο γνωστού κύρους περιοδικό «New England Journal of Medicine» τοποθετήθηκαν clips σε 152 ασθενείς με δευτεροπαθή χειρουργική ανεπάρκεια της μιτροειδούς που ευρίσκοντο σε σοβαρού βαθμού καρδιακή ανεπάρκεια. Σε άλλους 152 αντίστοιχους ασθενείς χορηγήθηκε μόνο φαρμακευτική θεραπεία. Δυστυχώς τα αποτελέσματα της μελέτης αυτής δεν υπήρξαν ενθαρρυντικά. Επειτα από παρακολούθηση ενός χρόνου δεν παρατηρήθηκε καμιά διαφορά στην επιβίωση μεταξύ εκείνων που τους τοποθετήθηκε clip στη μιτροειδή βαλβίδα σε συνδυασμό με τη φαρμακευτική θεραπεία και σε εκείνους που έλαβαν μόνο φαρμακευτική θεραπεία.

Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο. Η εξατομίκευση της θεραπείας είναι αναγκαία, εν αναμονή αποτελεσμάτων από άλλες πολυκεντρικές μελέτες. Και πάλιν ο λόγος πέφτει στον έμπειρο και καλά ενημερωμένο γιατρό. Με απλά λόγια για άλλη μια φορά δικαιώνεται ο Ιπποκράτης.