Τον δρόμο των εξηγήσεων στη Βουλή δείχνει για την υπόθεση Πετσίτη ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Ξυδάκης, τραβώντας παράλληλα μια προσωπική διαχωριστική γραμμή από την καταγγελλόμενη δράση του. «Δεν γνωρίζω τον κύριο…», είναι η δική του αντίδραση για τον «παιδιόθεν φίλο» του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής Νίκου Παππά. Για τη σχέση με τον Πάνο Καμμένο, εξάλλου, αναφέρει στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» ότι «το τέλος μιας συνεργασίας δεν είναι υποχρεωτικά και το τέλος για την παρούσα κυβέρνηση».

Η υπόθεση Μανώλη Πετσίτη σε συνδυασμό με το ζήτημα της ΔΕΠΑ που η αντιπολίτευση χαρακτηρίζει «σκάνδαλο», επηρεάζει την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν γνωρίζω τον κύριο, ούτε ως δημόσιο πρόσωπο, ούτε ως κρατικό λειτουργό, ούτε ως κοινωνική συναναστροφή. Δεν έχω τίποτε να πω, το όποιο θέμα θα συζητηθεί στη Βουλή.

Η σκανδαλολογία μπορεί να ενισχύσει ένα απολίτικο κλίμα και τη λογική «όλοι ίδιοι είναι;»

Δεν επιθυμώ δημοκρατία υπό δικαστική επιτήρηση, αλλά ούτε και τη σιωπηρή αποδοχή της μεγάλης και της χαμηλής διαφθοράς. Και τα δύο οδηγούν στην αχρεία απολιτικότητα και την αμφισβήτηση της δημοκρατίας από τους αρνητές της που ξεμυτίζουν.

Ποιο το δίλημμα των εκλογών, καθώς εισήλθαμε σε προεκλογική περίοδο;

Πολιτική κοινωνικής δικαιοσύνης, ανόρθωσης της πλειοψηφίας που επλήγη, αυτογνωσίας και εξωστρέφειας. Ή πολιτική ενίσχυσης των ανισοτήτων, αντιδραστικής εσωστρέφειας και ακροδεξιού αταβισμού.

Υπάρχει περιθώριο για μια προεκλογική περίοδο με προγραμματική αντιπαράθεση;

Αντιπαράθεση πεπραγμένων και προγραμμάτων. Ποιος είσαι, τι πράττεις, ποια κοινωνικά στρώματα εκπροσωπείς, ποια Ελλάδα οραματίζεσαι.

Η συμφωνία των Πρεσπών είναι νεκρή;

H συμφωνία των Πρεσπών προχωρεί στα Σκόπια σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα. Πιστεύω θα έλθει στην Αθήνα και θα περάσει από τη Βουλή. Παραφράζοντας τον Χαρίλαο Τρικούπη: Προώρισται να ζήση…

Μπορεί να προκαλέσει ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις;

Για πόσο απρόβλεπτα «ραγδαίες» εξελίξεις μιλάμε όταν ούτως ή άλλως μπαίνουμε σε εκλογική χρονιά; Τον Οκτώβριο 2019 το αργότερο θα γίνουν εκλογές. Εκ των πραγμάτων, θα υπάρξουν εξελίξεις από τώρα ώς την επίσημη έναρξη της προεκλογικής περιόδου. Η εισαγωγή της συμφωνίας στη Βουλή θα προκαλέσει άνοδο της πολιτικής θερμοκρασίας, αυτό είναι αναμφίβολο. Εκτιμώ όμως ότι οι εξελίξεις θα είναι ευνοϊκές για την Ελλάδα και την κυβέρνησή της.

Οι συνεχείς προκλήσεις Ζάεφ μήπως οδηγούν σε αναθεώρηση της στάσης από την ελληνική πλευρά;

Ο Ζάεφ μιλά στο εσωτερικό της χώρας του για να ξεπεράσει ισχυρότατες αντιδράσεις, ακόμα και σε κορυφαίο θεσμικό επίπεδο. Βεβαίως κάποιες προφορικές δηλώσεις μπορούν να επιβαρύνουν το κλίμα, ιδιαίτερα σε ένα τέτοιο θέμα, με συναισθηματικό βάρος και στις δύο πλευρές των συνόρων. Νομίζω ότι ο Ζάεφ αντιλήφθηκε το λάθος του· εξάλλου έλαβε πολλαπλά μηνύματα… Αλλο όμως είναι το ουσιώδες: τι έχει συμφωνηθεί και τι τηρείται, τι ψηφίζεται· αυτά λοιπόν εξελίσσονται ομαλά. Υπάρχουν ρήτρες, υπάρχουν πολλοί δρώντες που επιθυμούν να ολοκληρωθεί αυτή η σημαντική διεθνής συμφωνία. Θα ολοκληρωθεί. Ισχύει βέβαια ότι αν δεν τηρηθούν αμοιβαία το πνεύμα και το γράμμα των Πρεσπών, συμφωνία δεν μπορεί να υπάρξει.

Ο δρόμος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πού τελειώνει;

Με τον ελάσσονα κυβερνητικό εταίρο υπάρχει πολιτική δυσχέρεια εξαιτίας της ιστορικής συμφωνίας των Πρεσπών. Εντούτοις, το τέλος μιας συνεργασίας δεν είναι υποχρεωτικά και το τέλος για την παρούσα κυβέρνηση· αυτό ορίζεται συνταγματικά. Εντολοδόχος είναι ο Πρωθυπουργός.

Εκλογές τον Μάρτιο, τον Μάιο ή στο τέλος της τετραετίας;

Εκλογές το 2019, οι πρώτες έξω από Μνημόνια έπειτα από πολλά χρόνια. Αυτό είναι το ιστορικά και ψυχολογικά σημαντικό.

Προ ημερών στη Βουλή είδαμε μια πρώτη μεγάλη και εφ’ όλης της ύλης σύγκρουση Τσίπρα – Μητσοτάκη. Αντέχει η χώρα μια πολύμηνη μετωπική σύγκρουση;

Ασφαλώς η πολιτική είναι πεδίο ανταγωνισμών και συγκρούσεων, αλλά και δεσμεύσεων και συνθέσεων. Και ασφαλώς σκοπός δεν είναι η ολοσχερής εξόντωση του εχθρού, κατά Καρλ Σμιτ. Εχθρός είναι ο αρνητής της δημοκρατίας, όχι ο πολιτικός αντίπαλος εντός του δημοκρατικού χώρου. Σαν αντίπαλο λοιπόν θα κρίνω τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ο λόγος του κ. Μητσοτάκη στην εξωτερική πολιτική χαρακτηρίζεται από υποκρισία και τοξικότητα. Στα κοινωνικά ζητήματα ο λόγος του είναι ωμά ταξικός και ανεδαφικός. Αφήνει το κόμμα του να διολισθαίνει σε ακροδεξιές ατραπούς. Πρόκειται για στρατηγικό σφάλμα, και οι επιπτώσεις αφορούν τη χώρα, όχι μόνο την παράταξή του. Ας διδαχθεί από την Ευρώπη, ή και από τις περιπέτειες Μέρκελ και Μακρόν. Εκτιμώ ότι εξαιτίας της βιασύνης του για εξουσία και ίσως λόγω υποσχέσεων και δεσμεύσεων, προδίδει τη δική του πολιτική φυσιογνωμία, όση προέβαλλε στο παρελθόν, αλλά και τον λαϊκό κεντροδεξιό πυρήνα της ΝΔ, όπως διαμορφώθηκε μεταπολιτευτικά από τον καραμανλισμό.

Πεδίο συνεννόησης με το Κίνημα Αλλαγής υπάρχει;

Ναι, εφόσον το Κίνημα Αλλαγής εμφορείται ακόμη από τις προοδευτικές ιδέες του ΠΑΣΟΚ για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα, και δεν μεταλλαχθεί σε μια φατρία βαρόνων – μπαλαντέρ.

Ηρθε η ώρα να μετατοπιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη σοσιαλδημοκρατία;

Στη Μεταπολίτευση παρατηρείται μια κεντροαριστερή – αριστερή πλειοψηφία περίπου 55% διαχρονικά. Από αυτή τη δεξαμενή προήλθαν οι εκλογικές νίκες του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, σε Ελλάδα και Ευρώπη, μετά την ιστορική τομή του 1990 και το χρηματοπιστωτικό κραχ του 2008, με την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και του αυταρχισμού, έχουμε ανάγκη από μια αναγεννημένη Νέα Αριστερά, με πραγματισμό και όραμα. Οι παλιές διαχωριστικές γραμμές εξέλιπαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη Νέα Αριστερά πάει να εκφράσει: ταυτίζεται με τις αγωνίες, τους πόθους και τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας, με τους πολλούς. Αντλεί από την παράδοση των αγώνων χειραφέτησης και κοιτάει στο μέλλον. Και ο ορίζοντας έχει σύννεφα σκοτεινά.