Ανάμεσα στους πολλούς τρόπους που μπορούσε να θέσει το ερώτημα, πολύ φυσιολογικά ο Γεωργιάδης της ΝΔ διάλεξε τον πλέον προβοκατόρικο: «Μήπως ο Πετσίτης ήταν ο ταμίας της κυβέρνησης;» διερωτήθηκε στην τηλεόραση του Σκάι. Αλλά και χωρίς τις προβοκατόρικες διερωτήσεις του Γεωργιάδη, το Μαξίμου κάτι θα έπρεπε να είχε απαντήσει. Οχι για να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας η ίδια, αλλά για να εξηγήσει τι έκανε ένας ελέφαντας σαν τον Πετσίτη στα δωμάτια του Μαξίμου. Τι άλλο έκανε εκτός από το να ποζάρει σαν πρωθυπουργός την ώρα του διαγγέλματος.

Η σιγή του Μαξίμου εξηγείται ως τακτική – όταν δεν απαντάς, δεν τροφοδοτείς τον διάλογο και άρα ο ελέφαντας, δηλαδή το πρόβλημα, παύει να υφίσταται. Ακόμη όμως και αν ο Γεωργιάδης κουραστεί να ρωτάει, εκείνο το προβοκατόρικο «μήπως» θα μείνει να αιωρείται για να υπενθυμίζει πως ο ελέφαντας στο δωμάτιο υπήρξε. Η σιγή, με άλλα λόγια, εκθέτει πολιτικά το Μαξίμου και πάντως πολύ περισσότερο από τον Παππά που παρέπεμψε όσους απορούν στον ίδιο τον ελέφαντα και κατά δήλωσή του «παιδιόθεν φίλο του».

Χωρίς απαντήσεις, ο ελέφαντας στο Μαξίμου θα μείνει για να θυμίζει πως οι βλαστοί της δρακογενιάς λέρωσαν τις ευγενικότερες των ιδεολογικών τους προθέσεων: την αγάπη για την μπολιβαριανή επανάσταση με δικηγόρους οφσόρ, την ανάγκη για τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο με τηλεοπτικό δικαίωμα, την κοινωνική κινητικότητα με μια μετεωρική άνοδο που μετατρέπει μέσα σε μια νύχτα έναν σερβιτόρο σε παχυλά αμειβόμενο πολυσύμβουλο επιχειρήσεων.

Ο ελέφαντας από αυτήν την άποψη είναι πολύ μεγάλος για να χρειαστεί να σηκώσεις οποιαδήποτε πέτρα και να τον βρεις από κάτω. Είναι στο δωμάτιο, είναι σε ολόκληρο το Μαξίμου και είναι παντού. Αν είναι και ως ταμίας που διερωτάται ο Γεωργιάδης, μένει να φανεί. Οσο πάντως σιωπά το Μαξίμου, εκείνο το προβοκατόρικο και τηλεοπτικό «μήπως» του προέδρου της ΝΔ θα αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις και από τον ίδιο τον ελέφαντα. Θα χάσκει απέναντι στα κλειστά στόματα και στην αμηχανία των βλαστών της δρακογενιάς.