Επόμενο ήταν πως κάποια στιγμή η κουβέντα για την εθνική ομάδα θα έφτανε και στο γήπεδο στο οποίο η ΕΠΟ διάλεξε να τη στείλει να παίξει. Το αχανές, παγωμένο και απόμακρο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας αργά ή γρήγορα θα εξελισσόταν σε τροχοπέδη για την Εθνική. Συνέβη πιο σύντομα απ’ ό,τι περίμενε ο καθένας.

Συνέβη διότι το Nations League αποδείχθηκε για την Ελλάδα μια διοργάνωση που δεν προξένησε το παραμικρό ενδιαφέρον στον Ελληνα. Συνέβη διότι η εθνική ομάδα, σε θέμα απόδοσης, πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Συνέβη διότι κανείς δεν βρίσκεται εκεί να εμπνεύσει για το αύριο.

Ο Σκίμπε ήταν μια τελειωμένη υπόθεση. Ο Αγγελος σχεδόν… κάηκε πριν αρχίσει την προσπάθειά του. Και το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας έγινε, μέσα σε όλα αυτά, ακόμα πιο μακρινό. Ακόμα πιο παγωμένο. Ακόμα πιο δύσκολο να προσελκύσει τον έλληνα φίλαθλο.

Η εικόνα με την Εσθονία ήταν τραγική. Η χειρότερη εδώ και 20 χρόνια. Ισως και περισσότερα. Και το θέμα της αλλαγής έδρας έπεσε ξανά στο τραπέζι. Η Εθνική θα πάει σε άλλο γήπεδο, όμως η – ποδοσφαιρική – αλήθεια δεν αλλάζει όποιο γήπεδο κι αν χρησιμοποιείς.

Είχε και ο Παναθηναϊκός το ίδιο άγχος το περασμένο καλοκαίρι. Σκεφτόταν τι θα του ξημερώσει στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Πώς από τη ζεστή Λεωφόρο θα πάει στο παγωμένο ΟΑΚΑ. Τι θα του προκύψει και στην εξέδρα και στο γήπεδο. Αλλά ο αγωνιστικός χώρος έφτιαξε και την εικόνα της εξέδρας. Το ποδόσφαιρο της ομάδας του Δώνη έφερε τον κόσμο στο γήπεδο. Ζέστανε την παγωνιά. Αν η Εθνική παίξει ποδόσφαιρο της προκοπής και φτιάξει το αγωνιστικό της, θα βελτιωθεί και η εικόνα της εξέδρας. Ανεξαρτήτως έδρας. Αλλά το δύσκολο είναι το εντός τεσσάρων γραμμών. Τα άλλα έπονται.