Κοντά 36 χρόνια πίσω. Ματς Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού στη Λεωφόρο για το Κύπελλο, με το Τριφύλλι να ανατρέπει το εις βάρος του 0-2 των πρώτων λεπτών και να φτάνει στο 3-2, έχοντας και το σκριν της διαιτησίας. Αλλά σήμερα το θέμα δεν είναι ακριβώς αυτό.

Ακόμη έχω στα μάτια μου τον χαφ των γηπεδούχων, τον Αγγελο Αναστασιάδη. Λάθος σοβαρό στην άμυνα κατά το πρώτο γκολ του Ολυμπιακού και λίγο μετά, αποτυχία σε χτύπημα πέναλτι, καθόσον απέκρουσε για τους Κόκκινους ο Σαργκάνης. Ωστόσο, ο ηλικίας 29 ετών τότε, τον μακρινό Γενάρη του ’82, Αναστασιάδης, συνέχισε να μάχεται στον χώρο του κέντρου και να μοχθεί για το καλύτερο.

Αυτός ήταν πάντα ο νυν τεχνικός της Εθνικής. Ακόμη και όταν ίδρωνε τη φανέλα του στο χορτάρι. Ψύχραιμος και ψυχρός, ανεπηρέαστος, δεν απέφευγε να πάρει την ευθύνη ενός πέναλτι και έκλεινε τα αφτιά του σε όσα έλεγε η εξέδρα. Συχνά έμενε ανεπηρέαστος. Ταλέντο καλό στο νιάτα του, σήκωσε κούπα Κυπέλλου το ’74 με τον ΠΑΟΚ και μάλιστα ευστόχησε στο προτελευταίο πέναλτι εναντίον του Ολυμπιακού, κατά τη σχετική διαδικασία. Το ’76 πανηγύρισε και πρωτάθλημα με τον ΠΑΟΚ, ως ένας κομβικός 12ος παίκτης, πίσω από τους χάφαρους Κούδα, Τερζανίδη, Σαράφη. Αργότερα έγινε βασικός, αλλά όπως συνέβαινε εκείνες τις εποχές, σύντομα οι σειρήνες της πρωτεύουσας του έκαναν νόημα να αφήσει την Τούμπα για την Αθήνα. Οντως, το ’81 κατέβηκε στον Παναθηναϊκό, διαδρομή που είχαν κάνει νωρίτερα άλλοι δύο άσοι του ΠΑΟΚ, ο Ασλανίδης και ο Τερζανίδης. Ωστόσο, ο Αγγελος της σημερινής ιστορίας ουδέποτε προσαρμόστηκε πλήρως, λες και πάντα κάτι να του έλειπε. Η Τούμπα; Ο ΠΑΟΚ που αγαπούσε; Τη δε τρίτη του σεζόν στη Λεωφόρο, ο Παναθηναϊκός κατέκτησε τον τίτλο, ο διεθνής (12 παρουσίες) μέσος όμως έπαιξε ελάχιστα.

Εκεί που γνωρίζει

Η πορεία προπονητή που ακολούθησε, ήταν λες και ήταν γραφτό να συμβεί. Πάντα στις ίδιες περπατησιές. Στον ΠΑΟΚ αρκετές φορές, στον Ηρακλή δύο, σε αμφότερες τις ομάδες αγαπήθηκε πολύ και είναι χαρακτηριστικό πως το 2003 πανηγύρισε στην Τούμπα το Κύπελλο με τον ΠΑΟΚ σε τελικό απέναντι στον Αρη. Πέρασε φυσικά και από τον Παναθηναϊκό – το είπαμε εξάλλου, του άρεσε να πηγαίνει εκεί που γνωρίζει τα κατατόπια. Ισως γι’ αυτόν τον λόγο δεν θέλησε να πάει στην ΑΕΚ το φθινόπωρο του 2012 και να διαδεχθεί τον Βαγγέλη Βλάχο, σε μια κρίσιμη καμπή για την ομάδα που κατέληξε στον πικρό και για ορισμένους αναμενόμενο υποβιβασμό. Ο Αγγελος λέγεται ότι δεν πήρε το πράσινο φως από τον πνευματικό του, δεν πήγε ποτέ στα Σπάτα και η ιστορία συνεχίστηκε διαφορετικά. Μια ανώτερη δύναμη λες και τον προφύλαξε από ένα κάζο.

Κορυφαίος το 2004

Θα ήταν λάθος να μην αναφερθεί ότι το 2004 οι ποδοσφαιριστές τον εξέλεξαν με την ψήφο τους κορυφαίο προπονητή της χρονιάς. Ακριβώς πριν από 14 χρόνια είχαν ενθουσιαστεί κυρίως από τον τρόπο που τους προσέγγιζε. Ηταν ξεκάθαρος στις επαφές του, ειλικρινής παράλληλα, στοργικός ενίοτε και σίγουρα απαιτητικός. Τους κάλυπτε και ουδέποτε τους εξέθετε. Αυτό όλο το πακέτο ήταν κάτι που άρεσε στους παίκτες και ο τεχνικός τους έκανε κλικ. Τώρα, αυτά τα χρόνια έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, ο Αγγελος στην Εθνική βιώνει μια διαφορετική εμπειρία και θέλει να αφήσει το στίγμα του, το αποτύπωμά του και πάνω απ’ όλα να φτάσει σε μια μεγάλη επιτυχία. Το στοίχημα είναι μεγάλο για τον ίδιο. Και θέλει όσο τίποτα άλλο να το κερδίσει. Ποιος ξέρει, μπορεί και να το έχει κάνει τάμα!