Αυτές τις μέρες, που οι αγορές βιώνουν μια νέα εποχή μεγάλης αστάθειας, με την Ιταλία να ανάβει το φιτίλι των σπρεντ, την τουρκική λίρα να βυθίζεται τραυματίζοντας το προφίλ του Σουλτάνου Ερντογάν, το αργεντίνικο πέσο να χορεύει τάνγκο στην άκρη μιας κατηφορικής πίστας και το ρωσικό ρούβλι να μοιάζει ανήμπορο στη φουρτούνα των αναδυόμενων αγορών, έρχεται πάλι στο μυαλό αυτή η συζήτηση περί επιστροφής στη δραχμή που κυριάρχησε το ταραχώδες πρώτο εξάμηνο του 2015. Τότε, που ο ΣΥΡΙΖΑ με πρωτεργάτη τον απίστευτο Βαρουφάκη νόμιζε ότι θα εκβιάσει την Ευρώπη προβάλλοντας ως απειλή την έξοδο της χώρας από το ευρώ, η οποία λίγο έλειψε να επιβεβαιωθεί στην πράξη ως αυτοεκπληρούμενη συριζαϊκή προφητεία. Ηλθε τελικά το τρίτο Μνημόνιο να κλείσει τον βαρύ λογαριασμό που πληρώνουμε και θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμη όλοι οι Ελληνες.

Ευτυχώς, η Ελλάδα δεν επέστρεψε στη δραχμή, αλλά πλήρωσε ακριβά τις ακροβασίες εκείνης της περιόδου της «πρώτη φορά Αριστεράς» με ένα βαρύ και αχρείαστο τρίτο Μνημόνιο, οι πολιτικές λιτότητας του οποίου θα συνεχισθούν για πολλά χρόνια ακόμη παρά την «έξοδο» που προσχηματικά και μόνο διαφημίζει η κυβέρνηση μη έχοντας κάποιο άλλο «αριστερό» ή έστω «κοινωνικό» επίτευγμα να προβάλει λίγο πριν από την «έξοδο» της χώρας προς τις εκλογές.

Το περίεργο είναι ότι παρά το μεγάλο πάθημα του πρώτου εξαμήνου του 2015 υπάρχουν ακόμη κάποιοι που εξακολουθούν να δηλώνουν θιασώτες της επιστροφής στη δραχμή. Από αφέλεια, από άγνοια (το πιθανότερο) ή από ισχυρό οικονομικό συμφέρον, κάποιοι κλείνουν τα μάτια σε όσους τους καλούν να δουν τι γίνεται γύρω τους: στην Τουρκία, στην Αργεντινή, στη Βενεζουέλα, στη Ρωσία, στην Ιταλία, ακόμη και στην Ελλάδα. Αν η χώρα μας σήμερα δεν ήταν προστατευμένη στο ευρώ, η νέα άνοδος των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων σε επίπεδα πάνω από 4% θα είχε συνδυασθεί με βουτιά του ελληνικού νομίσματος, η οποία με τη σειρά της θα είχε πυροδοτήσει τον πληθωρισμό και την περαιτέρω φτωχοποίηση όλων μας. Οι τιμές των εισαγόμενων θα εκτινάσσονταν, οι ελλείψεις στα ράφια των σουπερμάρκετ θα εμφανίζονταν, το κόστος εξυπηρέτησης των δανείων μας θα γινόταν αφόρητο.

Η αλήθεια είναι ότι η επιβίωση σε καθεστώς ευρώ δεν είναι μία εύκολη υπόθεση. Απαιτεί θυσίες, σοβαρούς πολιτικούς, συνεπές πρόγραμμα και αξιόπιστες πολιτικές οικονομικής ανάπτυξης, όλα όσα δεν είναι δεδομένα στην Ελλάδα του 2018, παρά το οκταετές τούνελ των τριών Μνημονίων από το οποίο πέρασε. Φανταστείτε όμως στον σημερινό κόσμο της μεγάλης αστάθειας, όπου οι ισορροπίες οικονομικής και πολιτικής ισχύος δεν είναι δεδομένες, η Ελλάδα να ήταν «δεμένη» στο άρμα της δραχμής. Ποια θα ήταν η τύχη του εθνικού μας νομίσματος χωρίς δυνατή οικονομία για να το υποστηρίζει με την ισχυρή παραγωγή της; Φυσικά μια τέτοια οικονομία δεν διαθέτουμε σήμερα, ούτε μπορέσαμε να δημιουργήσουμε για δύο ολόκληρους αιώνες. «Υποτιμήσεις, πτωχεύσεις, υποτιμήσεις, πτωχεύσεις». Δυστυχώς αυτή η εναλλαγή συμπυκνώνει την οικονομική ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους από τη γέννησή του έως σήμερα. Ολες οι χρεοκοπίες πλην μιας έγιναν σε καθεστώς δραχμής. Αλλά ακόμη και η τελευταία, με το ευρώ, έγινε από πολιτικούς που νόμιζαν ότι ζούσαν στη δραχμή.