Η ανθρωπιστική κρίση στο Σουδάν αναδεικνύεται ως η πιο παραμελημένη στον κόσμο για το 2025, σύμφωνα με δημοσκόπηση μεταξύ 22 κορυφαίων ανθρωπιστικών οργανώσεων. Η σύγκρουση έχει προκαλέσει τρομακτικές βιαιότητες σε βάρος παιδιών και έχει εκτοπίσει σχεδόν το ένα τέταρτο του πληθυσμού της χώρας.

Περίπου 30 εκατομμύρια Σουδανοί –αριθμός σχεδόν αντίστοιχος με τον πληθυσμό της Αυστραλίας– χρειάζονται άμεση βοήθεια. Οι αποθήκες ανθρωπιστικής στήριξης αδειάζουν, οι επιχειρήσεις αρωγής κινδυνεύουν με κατάρρευση και δύο πόλεις βρίσκονται ήδη σε κατάσταση λιμού.

«Η κρίση στο Σουδάν θα έπρεπε να είναι στα πρωτοσέλιδα κάθε μέρα», δήλωσε ο Αμπντουραχμάν Σαρίφ, επικεφαλής ανθρωπιστικών υπηρεσιών της Save the Children. «Τα παιδιά ζουν έναν εφιάλτη μπροστά στα μάτια όλων, ωστόσο ο κόσμος συνεχίζει με επαίσχυντο τρόπο να κοιτά αλλού».

Το Σουδάν κατονομάστηκε από το ένα τρίτο των συμμετεχόντων στη δημοσκόπηση της Thomson Reuters Foundation, ενώ στη δεύτερη θέση βρέθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (ΛΔΚ), μια από τις πλέον αιματηρές συγκρούσεις μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αν και το Σουδάν έχει λάβει κάποια δημοσιότητα, ο Σαρίφ τόνισε ότι το πραγματικό μέγεθος της καταστροφής παραμένει υποτιμημένο. Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν χαρακτηρίσει τη χώρα τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση παγκοσμίως, με την έκκληση για 4,16 δισ. δολάρια να έχει χρηματοδοτηθεί μόλις κατά το ένα τρίτο.

Η σύγκρουση και οι συνέπειες

Η αντιπαράθεση μεταξύ του σουδανικού στρατού και των παραστρατιωτικών Δυνάμεων Ταχείας Υποστήριξης, που ξέσπασε τον Απρίλιο του 2023, έχει οδηγήσει στη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση παγκοσμίως, με 12 εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους.

Ανθρωπιστικές οργανώσεις καταγγέλλουν εκτεταμένες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων: κακοποιήσεις, βιασμούς και στρατολόγηση παιδιών. «Αυτό που γίνεται στα παιδιά του Σουδάν είναι αδιανόητο, συμβαίνει σε μεγάλη κλίμακα και με φαινομενική ατιμωρησία», ανέφερε ο Μούσα Σανγκάρα της World Vision.

Νοσοκομεία και σχολεία έχουν καταστραφεί ή καταληφθεί, ενώ 21 εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίζουν οξεία πείνα. Το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα (WFP) των Ηνωμένων Εθνών προειδοποιεί ότι χωρίς νέους πόρους θα αναγκαστεί να μειώσει τις μερίδες τροφίμων.

Η βία, οι αποκλεισμοί και η γραφειοκρατία εμποδίζουν την πρόσβαση σε ζώνες συγκρούσεων. «Αυτό που βλέπουμε στο Σουδάν δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από απαγγελία κατηγοριών κατά της ανθρωπότητας», δήλωσε ο Μαμαντού Ντιάν Μπάλντε του ΟΗΕ. «Αν ο κόσμος δεν αναλάβει δράση επειγόντως, η κρίση θα επιδεινωθεί περαιτέρω».

Περιφερειακές επιπτώσεις

Το Νότιο Σουδάν και το Τσαντ, που φιλοξενούν εκατομμύρια πρόσφυγες, επίσης αντιμετωπίζουν τεράστιες πιέσεις. Η Σαρλότ Σλέντε του Δανέζικου Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες προειδοποίησε ότι το Τσαντ οδηγείται σε «οριακό σημείο». «Η αλληλεγγύη του Τσαντ προς τους πρόσφυγες είναι μάθημα για τα πλουσιότερα κράτη, αλλά η παγκόσμια ηθική αποτυχία είναι εμφανής», σημείωσε.

Στο Νότιο Σουδάν, η Oxfam επισημαίνει ότι η αποχώρηση δωρητών αναγκάζει τις οργανώσεις αρωγής να περιορίζουν τη στήριξη προς εκατομμύρια ανθρώπους.

Η κρίση στο Κονγκό και πέρα από αυτό

Στη ΛΔΚ, περίπου 7 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί και 27 εκατομμύρια αντιμετωπίζουν πείνα. «Είναι η μεγαλύτερη ανθρωπιστική επείγουσα κατάσταση για την οποία δεν μιλά ο κόσμος», δήλωσε ο Πάτρικ Γουότ της Christian Aid, περιγράφοντας σκηνές λεηλασιών, εμπρησμών και σεξουαλικής βίας.

Οι αντάρτες M23, υποστηριζόμενοι από τη Ρουάντα, κατέλαβαν μέρος του ανατολικού Κονγκό, παρά την ειρηνευτική συμφωνία υπό την αιγίδα των ΗΠΑ. Η σύγκρουση εντείνεται καθώς αυξάνεται η διεθνής ζήτηση για ορυκτά που χρησιμοποιούνται σε τεχνολογίες καθαρής ενέργειας και «έξυπνες» συσκευές.

Η ActionAid κάνει λόγο για «τοπίο κόλασης» για τις γυναίκες, ενώ το Νορβηγικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες χαρακτηρίζει το Κονγκό «case study για την παγκόσμια αδιαφορία». «Αυτή η αδιαφορία δεν είναι τυχαία: είναι επιλογή», υπογράμμισε ο γενικός γραμματέας του NRC, Γιαν Έγκελαντ.

Η αόρατη κρίση της Μιανμάρ

Ο Τομ Φλέτσερ, επικεφαλής ανθρωπιστικών επιχειρήσεων του ΟΗΕ, χαρακτήρισε τη Μιανμάρ «την πλέον παραμελημένη κρίση», με την έκκληση για 1,1 δισ. δολάρια να έχει χρηματοδοτηθεί μόλις κατά 17%. Παρά τον εκτεταμένο εκτοπισμό και την αυξανόμενη πείνα, η διεθνής προσοχή παραμένει ελάχιστη.

«Η Μιανμάρ γίνεται αόρατη», δήλωσε χαρακτηριστικά, προειδοποιώντας ότι η παγκόσμια κοινότητα αγνοεί μια «απελπιστική κρίση» που συνεχίζει να βαθαίνει.