Εκείνο το απόγευμα Παρασκευής, έξω από τα γραφεία της ΠΑΕ στην πλατεία Αλεξάνδρας ένιωθες πως ο ελαφρύς βοριάς φυσούσε τόσο όσο, ίσα για να χαϊδέψει τη θάλασσα: λες και ήθελε με τον τρόπο του να δηλώσει και αυτός την παρουσία του, ανάμεσα σε εκείνους που αυθόρμητα κατηφόρισαν ως εκεί αντιλαμβανόμενοι την ιστορικότητα της στιγμής. Ηταν 18 Ιουνίου του 2010 και σε μια από τις αίθουσες του ερυθρόλευκου μεγάρου, ολοκληρώνονταν μια εποχή, παραδίδοντας τη σκυτάλη στην επόμενη. Ο Σωκράτης Κόκκαλης έπειτα από 17 ολόκληρα χρόνια ένιωθε από καιρό πως ο κύκλος του έκλεισε. Επρεπε όμως να βρεθεί και ο κατάλληλος για να ανοίξει τον δικό του. Και όντως όσα γράφονταν επίμονα τις τελευταίες ημέρες στις εφημερίδες ήταν γεγονός. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο γιος του Μιλτιάδη, ήταν εκείνος που αναλάμβανε την ευθύνη. Κάποιος που ο Ολυμπιακός και ο Πειραιάς κυλούσαν στο αίμα του.
Με λόγο τιμής. Με μπέσα. Με την απαραίτητη οικονομική επιφάνεια για να εγγυηθεί τη «μετάβαση». Μα κυρίως με τη μαγκιά που απαιτούσε η στιγμή. Ρίξτε μια ματιά ξανά στο ημερολόγιο: 18 Ιουνίου 2010, στην Ελλάδα της κρίσης. Τότε που ετοιμάζονταν… να λυγίσουν βουνά. Είχαν περάσει μόλις 40 ημέρες από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου και όσοι τεχνοκράτες καταλάβαιναν τι ερχόταν άφηναν στην άκρη τις απόψεις τους και έκαναν τον σταυρό τους μπρος στην αχαρτογράφητη συμφορά που όπως αποδείχθηκε επηρέασε τη χώρα, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά. Που μας δοκίμασε, και ίσως τελικά μας άλλαξε σαν ανθρώπους. Στο μεταξύ ο Ολυμπιακός δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο το χάος που ερχόταν.
Δεν ήταν μόνο η μεγάλη εικόνα. Είχε την υποχρέωση να εναρμονιστεί και με τη νέα τάξη πραγμάτων. Απέναντι, ο παραδοσιακός αντίπαλος Παναθηναϊκός είχε μόλις κατακτήσει το νταμπλ και με τη «σύμπλευση» μιας σειράς επιφανών επιχειρηματιών, την περίφημη διοίκηση της «πολυμετοχικότητας», έμοιαζε έτοιμος να απλώσει την κυριαρχία του σε βάθος. Είχε τα ταμεία του γεμάτα. Μια ομάδα πρωταθλήτρια. Εξασφαλισμένα έσοδα από το επόμενο Champions League. Τις τέλειες προϋποθέσεις.
«Όλοι οι Oλυμπιακοί να είστε σίγουροι για το αύριο. Το μέλλον θα είναι λαμπρό όσο το παρελθόν» έλεγε συγκινημένος στις 6 Ιουλίου του 2010, ανοίγοντας για πρώτη φορά τα χαρτιά του σε κοινή θέα
Με όλο το θάρρος
Επί έναν χρόνο και κάτι προσπαθούσε ο Σωκράτης Κόκκαλης να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την επόμενη ημέρα στον Ολυμπιακό. Εστελνε προσωπικές επιστολές σε επιφανείς φίλους του. Σε εφοπλιστές ερυθρόλευκων αισθημάτων, σε επιχειρηματίες κ.λπ. Ανακοίνωσε κάποια στιγμή τη διάθεση της παραχώρησης του 40%. Συζητούσε το ενδεχόμενο της πώλησης ή ακόμη και της συνιδιοκτησίας. Ενας εμφανίστηκε στα αλήθεια. Με όλο το θάρρος του κόσμου. Αποφασισμένος για μια «μόνος μου και όλοι σας» παρτίδα που συμπληρώθηκαν 15 χρόνια και ακόμη κρατά.
Ναι, ο γιος του Μιλτιάδη. Ο ίδιος που το πρωινό της 31ης Μαΐου του 2024 κρατώντας το τρόπαιο του Europa Conference League, το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο που κατέκτησε ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα, πήγε ως το μνημείο των θυμάτων της Θύρας 7. Και έπειτα στους τάφους του πατέρα του και του Σάββα Θεοδωρίδη σε μια στιγμή που ανατριχιάζει ακόμη και στην ανάγνωση.
Η αλήθεια
Φυσικά δεν ήταν απλή η μετάβαση. Και όσοι έζησαν εκείνη την εποχή και γνωρίζουν τις λεπτομέρειες; Εστω με την υποσημείωση πως «όσα ποτέ δεν είπαμε, αυτά δεν λησμονιούνται». Για ό,τι ο Βαγγέλης Μαρινάκης παρέλαβε – και δεν μίλησε, σχεδόν ποτέ. «Αδειο» ρόστερ από ένα γκρουπ που μόλις είχε τερματίσει στην 5η θέση. Προεισπραγμένα εμπορικά έσοδα που δέσμευαν τα επόμενα χρόνια. Μια σειρά από ληξιπρόθεσμες οφειλές. Και την ίδια στιγμή: «Χρεοκοπημένος» και ο Ερασιτέχνης.
Με άδειο ταμείο, χρέη εκατομμυρίων ευρώ και αγωνιστικά τμήματα που με το ζόρι είχαν στη διάθεσή τους 1-2 δελτία αθλητών. Μεταξύ μας; Ξέρουμε όλοι τη συνέχεια της ιστορίας. Και εύκολα λες σήμερα happy end, με όλη την καλή διάθεση να ξεχάσεις. Ευτυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα συνέβαινε, αν ο Βαγγέλης Μαρινάκης άκουγε τη φωνή της λογικής και όχι της καρδιάς του. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι όσα κατάφερε θα μπορούσε και άλλος να τα καταφέρει.
Κάθε ρίγα
Πώς το έκανε; Προφανώς κάνοντας μια τεράστια οικονομική επένδυση, γιατί από εκεί ξεκινούν όλα. Με αγάπη. Μεράκι. Ωρες ατελείωτες, πάνω από το φιλόδοξο project. Ξεκάθαρο προσωπικό κόστος, καθώς η ενασχόλησή του τον έβαλε πολλές φορές στο «σημάδι» ενός βρώμικου συστήματος που… μοναχά ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. Αλλά και με ένα τεχνοκρατικό σχέδιο case study. Σχηματίζοντας μια σειρά από «άξονες» που κρατούν μέχρι σήμερα. Μιλώντας μόνο για ποδόσφαιρο; Η εξέλιξη του αθλητικού κέντρου του Ρέντη σε ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. Η επιμονή στην παραγωγική διαδικασία και η φιλοδοξία για τον Ολυμπιακό που θα αναδεικνύει τους επόμενους άσους του. Το ισχυρό οργανόγραμμα. Η επιλογή της ιβηρικής σχολής για τον πάγκο, με επιμονή σε ισπανούς και πορτογάλους προπονητές.
Η απόφαση για τη μετατροπή σε selling club προκειμένου να προκύψει και η εναρμόνιση με την κεντρική ποδοσφαιρική σκηνή της Ευρώπης. Η δημιουργία μιας πανίσχυρης ατζέντας που σταδιακά συμπεριέλαβε κάποιους από τους σημαντικότερους ανθρώπους του παγκόσμιου football. Η επιμονή. Το legacy. H ενσυναίσθηση και η καλλιέργεια ενός πρωταθλητή που νοιάζεται για όσα συμβαίνουν γύρω του και το βάζει σκοπό «να επιστρέψει στην αγάπη». Ολα τους λες υπολογισμένα με ακρίβεια. Ραμμένα στο χέρι: Σαν τις ρίγες της επετειακής ερυθρόλευκης φανέλας για τα 100 χρόνια του συλλόγου.
Επανεκκίνηση
Και ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν έμεινε μόνο στο ποδόσφαιρο, όπου το έφτασε ως το Νο 21 του ευρωπαϊκού ranking και του προσέφερε την τιμή να γίνει το πρώτο club που κατακτά στην ίδια σεζόν δύο τρόπαια UEFA (Conference League, Youth League). Δεν έγινε ο μοναδικός πρόεδρος στην Ιστορία που καταφέρνει να κατακτήσει με την «πρώτη» το πρωτάθλημα της Super League, ο ηθικός αυτουργός της δυναστείας των επτά σερί (2011-2017) και εκείνος που μετρά ήδη 11 κούπες σε 15 χρόνια (73,3%). Ο πιο πετυχημένος όλων των εποχών.
Ανέλαβε την ευθύνη συνολικά σε φόντο ερυθρόλευκο – εξαιρώντας την ομάδα μπάσκετ που κρατούν στα χέρια τους οι αδερφοί Αγγελόπουλοι – καταφέρνοντας μια κανονική επανεκκίνηση. Και η παρουσία του προκάλεσε αυτό που εύκολα σήμερα περιγράφεται σαν «τα καλύτερά μας χρόνια».
Σε αυτή την καταπληκτική 15ετία οι Ερυθρόλευκοι πέτυχαν πολλά. Δημιούργησαν νέους ήρωες, καλλιέργησαν τον μύθο τους. Φρόντισαν για υπέροχες αναμνήσεις και γέμισαν τα ράφια τους με τρόπαια. Πριν από όλα όμως έγιναν παράδειγμα για μια χώρα που μπήκε και βγήκε στη μεγαλύτερη κρίση που της έτυχε μεταπολεμικά. Η απόδειξη πως μπορούμε να τα καταφέρουμε…
Στο Νο 1
Επί των ημερών του ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός, έχοντας πρόεδρο τον Μιχάλη Κουντούρη, μετρά 130 τίτλους εκ των οποίων δέκα ευρωπαϊκούς στα βασικά ομαδικά αθλήματα! Επτά ευρωπαϊκά έχει πανηγυρίσει στο γυναικείο πόλο και από ένα σε πόλο ανδρών, βόλεϊ ανδρών και βόλεϊ γυναικών, με αποτέλεσμα να καταστεί ως ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος στον κόσμο με επιτυχίες σε όλα τα επίπεδα.
Με αυτόν τον τρόπο ο «αιώνιος έφηβος» τρέχοντας ένα απίθανο ράλι κατάφερε να προσπεράσει κολοσσούς όπως η Μπαρτσελόνα και η Μπενφίκα και ανέβηκε στο Νο1 της διεθνούς λίστας με τα περισσότερα τρόπαια. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές οι τίτλοι – στα ομαδικά σπορ – είναι 330. Αλλά την ώρα της ανάγνωσης ποιος ξέρει πού μπορεί να έχει φτάσει ο αριθμός τους. Παράλληλα η διαδικασία αυτή γέννησε Ολυμπιονίκες, που κάνουν το κόκκινο… βαθύ γαλάζιο. Και διαφημίζουν το όνομα του Ολυμπιακού στα πέρατα του κόσμου. Ενας διάσημος και πρωταθλητής…
Κάθε λέξη
«Ολοι οι Ολυμπιακοί να είστε σίγουροι για το αύριο. Το μέλλον θα είναι λαμπρό όσο το παρελθόν» έλεγε συγκινημένος στις 6 Ιουλίου του 2010, ανοίγοντας για πρώτη φορά τα χαρτιά του σε κοινή θέα. «Παίρνω προσωπικά το ρίσκο να συνεισφέρω πολλά χρήματα για να βγει ο Ολυμπιακός από αυτή τη δύσκολη οικονομική και αγωνιστική συγκυρία. Οραμά μου είναι η μετεξέλιξη του Ολυμπιακού σε έναν αυτάρκη σύλλογο που θα λειτουργεί σε επαγγελματικά πρότυπα και θα στηρίζεται στον κόσμο του. Θέλω το γήπεδό μας να είναι γεμάτο κάθε Κυριακή.
Και σε κάθε σπίτι να υπάρχει μια φανέλα του αγαπημένου σας παίκτη» συμπλήρωνε και στο ακροατήριο ανάμεσα σε εκατοντάδες έριξε τη ματιά του στον Σταύρο Νταϊφά που ήταν εκεί όπως και τότε, που ο Βαγγέλης Μαρινάκης κρατώντας από το χέρι τον πατέρα του Μιλτιάδη «που μου μετέφερε την αγάπη και την αφοσίωση για τον σύλλογό μας» άνοιγε τις ερυθρόλευκες πύλες του ονείρου.
Η στιγμή
Εχει πραγματικά ενδιαφέρον καμιά φορά να γυρίζεις πίσω. Να ψάχνεις μέσα σε λέξεις που ειπώθηκαν προ 15ετίας. Ειδικά σε αυτή την περίπτωση. Διότι εκείνος που κρατά το τιμόνι, δεν έκανε μόνο εξαγγελίες. Τις υλοποίησε. Εδωσε ψυχή και ύλη στο όραμά του μπερδεύοντας το δικό του όνειρο με τα όνειρα εκατομμυρίων φιλάθλων. Σε ένα μόνο λάθεψε όπως αποδείχθηκε.
«Θέλω να δεσμευθώ προσωπικά ότι τα νέα παιδιά, οι νέοι φίλοι του Ολυμπιακού θα ζήσουν τις ίδιες χαρές που ζήσαμε όλοι εμείς εδώ στο Καραϊσκάκη» είπε τότε. Οσοι βρέθηκαν όμως το βράδυ της 29ης του Μάη στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, ξέρουν ότι εκείνη η υπέρτατη χαρά δεν είχε προηγούμενο. Η στιγμή που ξεπέρασε την προσδοκία και συνάντησε την αιωνιότητα…
