Αλήθεια τώρα, θέλει και σκέψη;

Ηταν 8 Φεβρουαρίου, ημέρα Πέμπτη, όταν ο ειδικός εισαγγελέας Ρόμπερτ Χερ δημοσιοποίησε το πόρισμά του για τα διαβαθμισμένα έγγραφα από την περίοδο της αντιπροεδρίας του που είχαν βρεθεί στην κατοικία και ένα γραφείο του Τζο Μπάιντεν, χαρακτηρίζοντάς τον, ύπουλα, έναν «καλοπροαίρετο, ηλικιωμένο άνδρα με ασθενική μνήμη». Ηταν 10 Φεβρουαρίου, ημέρα Σάββατο, όταν ο Ντόναλντ Τραμπ, μιλώντας σε μία προεκλογική συγκέντρωση στη Νότια Καρολίνα, είπε πως θα ενθάρρυνε τη Ρωσία να «κάνει ό,τι διάβολο θέλει» με οποιαδήποτε χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ δεν εκπληρώνει τις οικονομικές της υποχρεώσεις στο πλαίσιο της Συμμαχίας.

Την επομένη, τα κυριακάτικα τοκ σόου στα μεγαλύτερα αμερικανικά τηλεοπτικά δίκτυα αφιέρωσαν 5 λεπτά και 52 δευτερόλεπτα στις δηλώσεις του Τραμπ για το ΝΑΤΟ έναντι 21 λεπτών και 14 δευτερολέπτων στο θέμα της ηλικίας του Μπάιντεν. Από την πλευρά τους, μέσα σε ένα διήμερο, οι «New York Times» και η «Washington Post» δημοσίευσαν 11 και 10 κείμενα αντίστοιχα για τον Τραμπ και το ΝΑΤΟ, έναντι 30 και 33 για την ηλικία του Μπάιντεν. Ο Λευκός Οίκος διαμαρτυρήθηκε, η πρόεδρος της Ενωσης Ανταποκριτών Λευκού Οίκου χαρακτήρισε τη σχετική επιστολή «άστοχη» και «ανάρμοστη».

Καμιά φορά, δεν έχει κάποιος κακή πρόθεση όταν βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος. Η νέα υποψηφιότητα του Τραμπ συνιστά μια μεγάλη πρόκληση για τα μίντια, κανείς δεν έχει ξεχάσει εκείνη την έρευνα της mediaQant που κατέδειξε πώς η συνεχής δημοσιογραφική κάλυψη, το 2016, των προεκλογικών συγκεντρώσεων και των tweets του τού προσέφερε δωρεάν διαφήμιση ύψους πέντε δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τα σοβαρά δίκτυα έχουν αλλάξει την προσέγγισή τους, πέρασαν οι εποχές που οι ρεπόρτερ διάβαζαν «ζωντανά» κάθε tweet του Τραμπ πέντε δευτερόλεπτα αφότου εμφανιζόταν στο τηλέφωνό τους, τώρα πια, είτε πρόκειται για tweet ή για ομιλία, γίνεται συζήτηση, «το προβάλλουμε ζωντανά ή αργότερα, μαζί με το απαραίτητο fact-checking;»

Αρκετοί παρατηρητές, ωστόσο, εκφράζουν ανησυχία πως τα μίντια έχουν φτάσει στο άλλο άκρο, καλύπτουν μετά βίας τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Τραμπ, και το κάνουν μεν ώστε να μη δίνουν βήμα στα ψέματά του, από την άλλη πλευρά όμως αυτό σημαίνει πως δεν ενημερώνουν πλήρως τους ψηφοφόρους για τον εξτρεμισμό και τους κινδύνους που ενέχει μια δεύτερη θητεία του. «Επικεντρωθείτε περισσότερο στην ουσία, στο διακύβευμα», είναι το μήνυμα που τους στέλνουν.

Καλή πρόθεση έχουν και κάποιοι (όχι βέβαια εκείνοι που μιλούν για «τυχαίο θάνατο»…) από εκείνους που αρνούνται τις τελευταίες ημέρες να χύσουν έστω και ένα δάκρυ για τη δολοφονία του Αλεξέι Ναβάλνι, να νιώσουν την παραμικρή οργή για τις κτηνωδίες που του επέβαλε το καθεστώς του Βλαντίμιρ Πούτιν. Επικαλούνται τις καταβολές του στο ρωσικό εθνικιστικό κίνημα, εκείνα τα βίντεο με τα οποία είχε κάνει, το 2007, το ντεμπούτο του στο YouTube, συγκρίνοντας τους μετανάστες με τρύπες στα δόντια και παρουσιάζοντας τους μουσουλμάνους ως «κατσαρίδες», το γεγονός ότι είχε συμμετάσχει, την περίοδο εκείνη, στη Ρωσική Πορεία, μία ετήσια διαδήλωση υπερεθνικιστών, το γεγονός ότι είχε ταχθεί, το 2008, υπέρ της ρωσικής εισβολής στη Γεωργία, το γεγονός ότι είχε καταστήσει, το 2013, την παράτυπη μετανάστευση από την Κεντρική Ασία κεντρικό θέμα της προεκλογικής εκστρατείας του για τη Δημαρχία της Μόσχας, τις δηλώσεις που είχε κάνει, το 2014, ότι η Κριμαία είναι πλέον «κομμάτι της Ρωσίας», παρότι καταλήφθηκε «με κατάφωρη παραβίαση όλων των διεθνών κανόνων».

Υποστηρίζουν πως όλοι όσοι οργιζόμαστε για τη δολοφονία του Ναβάνι και πενθούμε τον θάνατό του είμαστε αφελείς, πως ήταν «μια από τα ίδια», πως ήθελε μόνο «να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη», Πούτιν στη θέση του Πούτιν, και σίγουρα δεν ήταν ο «ιδανικός δυτικός φιλελεύθερος δημοκράτης» που νομίζουμε.

Ο «ιδανικός δυτικός φιλελεύθερος δημοκράτης» σίγουρα δεν ήταν ο Αλεξέι Ναβάλνι, πρώτα και κύρια επειδή δεν ήταν Δυτικός – αρκετά έχουν διαστρεβλώσει ήδη την οπτική μας οι προβολές μας πάνω στη Ρωσία. Ηταν όμως ένας άνθρωπος που εξελίχθηκε, που δίδαξε μόνος του, σιγά σιγά, τον εαυτό του πώς να γίνει πολιτικός, πώς να μιλά δημόσια, που δεν είχε κάνει την τελευταία δεκαετία καμία εθνικιστική δήλωση, που ζήτησε συγγνώμη για κάποιες από τις παλαιότερες, που τάχθηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο κατά του «εγκληματικού» ρωσικού πολέμου στην Ουκρανία, που ζητούσε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο να επιστρέψει η Ουκρανία στα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα του 1991, που έκανε αγώνα για να ξεμπροστιάσει τη διαφθορά του ρωσικού καθεστώτος, που επέστρεψε στη Ρωσία, μετά τη δηλητηρίασή του με Νόβιτσοκ και την ανάρρωσή του στη Γερμανία, παρότι γνώριζε πως θα τον φυλακίσουν αμέσως, που άντεξε 1.126 μέρες στα πουτινικά γκουλάγκ, το ένα τρίτο από αυτές στην απομόνωση, χωρίς να χάσει το χιούμορ του, την αισιοδοξία του και το όνειρό του για μία «ελεύθερη», και «χαρούμενη» Ρωσία, που τελικά θυσιάστηκε για αυτό.

Στο τέλος της ημέρας, η επιλογή είναι ανάμεσα στον Μπάιντεν και τον Τραμπ, τον Πούτιν και τον Ναβάλνι. Μπορεί να μην είναι η ιδανική – αλλά αλήθεια τώρα, θέλει και σκέψη;