Χαίρομαι ιδιαιτέρως, διότι με τις κινήσεις της η ΝΑΡ-2 δείχνει να ανταποκρίνεται στις υψηλές προσδοκίες που γέννησε η δημιουργία της από βαρυσήμαντες προσωπικότητες της ελληνικής Αριστεράς. Με αφορμή τον θάνατο του δημοφιλέστατου λαϊκού τραγουδιστή Βασίλη Καρρά, η ΝΑΡ-2 εξέδωσε ανακοίνωση, στην οποία εξαίρεται η προσφορά του μακαρίτη, επειδή «ταυτίστηκε με την απλότητα και την παραγνωρισμένη έννοια της ερωτικής “καψούρας”». Προς στιγμήν, σου περνά από τον νου η τρελή σκέψη μήπως επικεφαλής του γραφείου Τύπου της ΝΑΡ-2 έχει αναλάβει ο κ. Χρήστος Ζαμπούνης.

Κατ’ αρχάς, γιατί η καψούρα πρέπει να τίθεται εντός εισαγωγικών; Δεν νομίζω ότι είναι απρεπής λέξη· απλώς, είναι λαϊκή και τη χρησιμοποιούν οι πάντες, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης και οικονομικής κατάστασης. Αλλοι είναι οι λόγοι για τους οποίους ο συντάκτης της ανακοίνωσης παίρνει απόσταση από την καψούρα μέσω των εισαγωγικών. Αν θέλουμε, για την οικονομία του λόγου, να τους στριμώξουμε όλους σε μία λέξη, αυτή είναι ο σνομπισμός. Μη σας κάνει εντύπωση. Αν αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου και τους ομοϊδεάτες σου ως την πρωτοπορία του λαού, η οποία γνωρίζει κατ’ αποκλειστικότητα τα συμφέροντα των πολλών, καλύτερα και από τους ίδιους, τότε ο σνομπισμός έρχεται χωρίς να τον πάρεις είδηση, μαζί με την επίγνωση της υποτιθέμενης ηθικής και πνευματικής ανωτερότητάς σου.

Επίσης, πώς τους ήρθε ότι η καψούρα (ως έννοια, όπως επισημαίνεται στην ανακοίνωση…) είναι παραγνωρισμένη; Μα πού ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Η καψούρα είναι αυτό που υμνείται και δοξάζεται στα μπουζούκια, τον βασικό θεσμό εκτόνωσης και διασκέδασης στη σύγχρονη Ελλάδα, που ξεκίνησε μεταπολεμικά από τα λαϊκά στρώματα και μέσα σε μισό αιώνα είχε εξαπλωθεί και επιβληθεί σε όλη την κοινωνική πυραμίδα. Καλώς ή κακώς, λοιπόν, η καψούρα, η λατρεία της και η καλλιτεχνική της έκφραση, είναι mainstream στην Ελλάδα και κάθε άλλο παρά παραγνωρισμένη. Και μόνο το γεγονός ότι, κατά καιρούς, ο Γιάννης Πάριος τραγουδάει στο Μέγαρο Μουσικής αποδεικνύει τη θέση που κατέκτησε η καλλιτεχνική έκφραση της καψούρας στη σύγχρονη Ελλάδα.

Σε ένα, πάντως, οι σύντροφοι της ΝΑΡ-2 έπεσαν μέσα. Η απλότητα του μακαρίτη, η γνησιότητά του, ήταν το βασικό στοιχείο της προσωπικότητάς του, εκείνο που ξεχώριζε αμέσως. Αυτή τη γνησιότητα, άλλωστε, του ανταπέδιδαν και οι θαυμαστές του με τη γνήσια αγάπη τους, την οποία είδαμε στο πλήθος που προσήλθε για να τον αποχαιρετήσει.

ΦΡΕΓΑΤΕΣ, ΝΑΥΑΡΧΟΙ ΚΑΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ

Ο Νίκος Δένδιας ανακοίνωσε προ ημερών ότι η χώρα θα συμμετάσχει με μία φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού στη διεθνή επιχείρηση για την προστασία της ναυσιπλοΐας στην Ερυθρά Θάλασσα από τους ισλαμιστές Χούθι της Υεμένης. Ως αρμόδιος υπουργός Εθνικής Αμυνας, ο κ. Δένδιας είχε ασφαλώς την υποχρέωση να είναι αυτός που θα ανακοίνωνε την απόφαση της κυβέρνησης. Ομως τον είχε προλάβει ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Χρήστος Στυλιανίδης, ο οποίος μας είχε προϊδεάσει για την απόφαση της κυβέρνησης. Στο ερώτημα γιατί να το κάνει αυτό ο κ. Στυλιανίδης και όχι ο κ. Δένδιας, δηλαδή ο αρμόδιος υπουργός, η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι ότι αυτό συνέβη ίσως επειδή τις ημέρες που ελήφθη η απόφαση ο κ. Δένδιας απουσίαζε στην Αίγυπτο για δουλειές – της αμυντικής διπλωματίας, βεβαίως. Οπότε, απόντος του αρμόδιου υπουργού, κάποιος έπρεπε να καλύψει το κενό.

Εν πάση περιπτώσει ο κ. Δένδιας αντιμετωπίζεται ως μια ιδιάζουσα περίπτωση στην κυβέρνηση, με την οποία δεν θα ασχοληθούμε τώρα. Το απορίας άξιον είναι πώς του ήρθε ξαφνικά του Στέφανου Κασσελάκη να διατυπώσει τις αντιρρήσεις του, επειδή, όπως λέει, η αποστολή της φρεγάτας «θέτει σε κίνδυνο τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις»! Και αυτός πώς το ξέρει; Τι καταλαβαίνει από αυτά; Για τον κ. Κασσελάκη, τα αμυντικά θέματα της χώρας είναι κινέζικα. Προφανώς, κάποιος θα του το είπε, εκείνος το πίστεψε και, ως συνήθως, το επανέλαβε ακρίτως και αμάσητο. Κατά πάσα πιθανότητα, θα ήταν ο υπασπιστής του. Εκείνος ο βραχύσωμος, μυώδης και πάντα χαμογελαστός κύριος που συνόδευε τον Στέφανο στα πρώτα αβέβαια βήματά του στην πολιτική. Ηταν ναύαρχος και αρχηγός ΓΕΕΘΑ, αν δεν κάνω λάθος.

Παρεμπιπτόντως, αφού ο ίδιος μας το υπενθύμισε με τη θεματολογία του, πότε θα πάει να κάνει το στρατιωτικό του ο πρόεδρος;