Στα αποδυτήρια του «Τζόρτζια Ντομ» στην Ατλάντα το 1996, το δάκρυ έπεσε κορόμηλο. Λίγο νωρίτερα η Εθνική ομάδα είχε νικήσει κατά κράτος τη Βραζιλία καπαρώνοντας την 5η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά μετά ήρθε το…σόκ.

«Θέλω να σας πω ότι ήρθε η ώρα να σταματήσω από την Εθνική. Είναι δύσκολο και το καταλαβαίνετε, αλλά θα μου επιτρέψετε να σας πω δύο λόγια. Φυλάξτε αυτή την ομάδα σαν κόρη οφθαλμού.

Η Εθνική είχε, έχει και θα συνεχίσει να έχει επιτυχίες. Πρέπει να αισθάνεστε ότι αυτή η ομάδα είναι η υπερηφάνεια σας, η τιμή σας, ο ίδιος ο εαυτός σας. Πλέον η σκυτάλη περνάει σε εσάς. Να την προσέχετε σαν την ψυχή σας» ήταν τα λόγια του εμβληματικού αρχηγού Παναγιώτη Γιαννάκη προς τους συμπαίκτες του που τους ανακοίνωνε την αποχώρησή του από το μπάσκετ (στα διπλανά αποδυτήρια έκανε το ίδιο και ένας άλλος μύθος του παγκόσμιου μπάσκετ ο Οσκάρ Σμίντ).

«Μεγάλε μας γάμ… πρόλαβε να πει ο Φάνης Χριστοδούλου πριν τους πάρουν τα ζουμιά και αγκαλιάσουν τον αρχηγό βγάζοντας και τις αναμνηστικές φωτογραφίες.

Έναν χρόνο αργότερα τόσο ο Μπέμπης του ελληνικού μπάσκετ όσο και οι άλλοι διεθνείς έβλεπαν και πάλι μπροστά τους ως φάντη μπαστούνι, τον Δράκο αυτή τη φορά από την άλλη πλευρά του πάγκου ώς προπονητής τους !

Αν στο αεροπλάνο τους «τρέλαινε» με το μπάσκετ και τις ομιλίες του μια φορά τώρα αυτό θα πολλαπλασιαζόταν με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να πέφτει – όπως του άρεσε πάντα – στα βαθιά και να βγαίνει νικητής.

Το ίδιο βλέμμα που πέταγε φλόγες τότε, είχε τώρα και ο Βασίλης Σπανούλης κατά την παρουσίαση του από τον πρόεδρο της ΕΟΚ Βαγγέλη Λιόλιο ως νέο προπονητή της Γαλανόλευκης.

Και αυτός άπειρος (προπονητικά) αλλά με τεράστια δίψα για την πρώτη προπόνηση, τον πρώτο αγώνα, την πρώτη ομιλία, στην υπέρτατη ομάδα της καρδιάς του, την αγαπημένη Εθνική.

«Την πρόταση τη σκέφθηκα για δυο δευτερόλεπτα και είπα το “ναι”. Από άγχος, πίεση και ανασφάλεια υποφέρουν δικαολογημένα οι άνθρωποι που δεν έχουν δουλειά, δεν μπορούν να πληρώσουν το νοίκι του σπιτιού τους και το γάλα των παιδιών τους και όσοι είδαν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται από τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες, όχι εγώ» ήταν μια από τις ατάκες του, αλλά εκεί που το στόμα του μέλωνε και τα μάτια του πετούσαν σπίθες ήταν όταν μίλησε για την Εθνική.

«Θέλω να τονίσω ότι για ακόμα μία φορά η λέξη τιμή είναι λίγη για να περιγράψω τα συναισθήματα που νιώθω. Η Εθνική Ομάδα δεν είναι σύλλογος, είναι η ομάδα όλων των Ελλήνων. Ήταν μία ομάδα που ενέπνεε. Να ξανακάνουμε αυτή την ομάδα να νιώσει τι σημαίνει να φοράς τη φανέλα της Εθνικής Ομάδας.

Το να αγωνίζεσαι στην Εθνική Ομάδα είναι ανατριχίλα και τιμή. Πρέπει να είμαστε μαχητές, γενναίοι, να μην έχουμε φόβο στα μάτια μας. Ο Έλληνας είναι μαχητής, ο Έλληνας είναι γενναίος. Το πιο σημαντικό είναι να ενωθούμε. Αφήσαμε μία κληρονομιά και αυτοί οι παίκτες πρέπει να την περάσουν στους επόμενους.

Είναι χρέος μας να μεταφέρουμε την κληρονομιά. Να δημιουργήσουμε πρότυπα για να φέρουμε τα παιδιά στο μπάσκετ. Να είναι μία ομάδα με κεφαλαία γράμματα» είπε αρχικά και συνέχισε πιο δυνατά

«Δεν μιλάμε για σύλλογο, αλλά για την πατρίδα μας και τα ιδανικά μας. Όχι μόνο να τραγουδάμε τον εθνικό ύμνο, αλλά να τον νιώθουμε. Μόνο έτσι θα βγάλουμε κι αυτά που πρέπει στο γήπεδο. Για μένα δεν γίνεται να λέμε για αποτυχίες ή ξηρασία. Όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Χρειάζεται και τύχη, που εμείς όταν παίζαμε την είχαμε. Την είχε και η Γερμανία που παρά ένα σουτ θα έμενε έξω από τα ημιτελικά. Πρέπει να μεταφέρουμε τη θετική μας ενέργεια και όχι να λέμε ‘αποτύχαμε, χάσαμε’. Να είναι αυτά τα 14 χρόνια ένα μάθημα για τη συνέχεια».

Ο επίλογος και η τελευταία του ατάκα ήταν και ένα από τα…προσεχώς που θα δούμε.

«Η Εθνική Ομάδα είναι τιμή. Όταν σε καλεί, αν δεν έχεις σοβαρό πρόβλημα υγείας, πρέπει να είσαι εκεί»

Αλήθεια ποιος παίκτης θα πει όχι σε μια κλήση στην Εθνική του Βασίλη Σπανούλη ;

Τελευταία Νέα