Ο βιολιονίστας και τραγουδοποιός Παναγιώτης Λάμπουρας, μιλάει στα ΝΕΑ, για τα τραγούδια και τις διασκευές που φτιάχνει, και στα οποία συναντώνται η Παράδοση και η Κλασική Μουσική, σε μια πρωτότυπη συνομιλία μεταξύ βιολιού και φωνής, καθώς και για τη συνεργασία του με την Ελευθερία Αρβανιτάκη αλλά και για το πρόγραμμα που θα παρουσιάσει στον Σταυρό του Νότου.

Δύο δίσκοι και συνεργασία με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Αν έπρεπε να βάλετε άλλο ένα στοιχείο σύστασης -που να λειτουργεί ως παράσημο για εσάς – ποιο θα ήταν αυτό;   

Υπάρχει και μια άλλη ιδιότητα, αυτή που βρίσκομαι αρκετά χρόνια πλέον που διδάσκω βιολί και είναι μια εντελώς διαφορετική διαδικασία από τις υπόλοιπες. Απαιτεί πολύ υπομονή και μια άλλη προσέγγιση για κάθε μαθητή. Έχει ένα μεγάλο ενδιαφέρον γιατί βλέπεις διαφορετικούς ανθρώπους και διαφορετικές προσωπικότητες και πάνω από όλα πρέπει να είσαι εκεί ώστε να επικοινωνείς μαζί τους. Τελικός σκοπός όμως είναι όλοι να αγαπήσουν τη μουσική και να εκφράζονται αληθινά ώστε να νιώθουν όμορφα με αυτό που κάνουν. Αυτό λοιπόν είναι κάτι που δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία στον κόσμο της “επικοινωνίας”  όπως είπατε αλλά πραγματικά απαιτεί πολύ μεγάλη συγκέντρωση και αφιέρωση δυνάμεων και επέλεξα να το αναφέρω γιατί είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με την τραγουδοποιία και τις συναυλίες αλλά αφορά τη μουσική με έναν άλλον τρόπο και είναι κάτι που αγαπώ.

Η πορεία σας,  σε σχέση  με αυτό που ονειρευόσασταν, έχει την διαδρομή που θα θέλατε; 

Μπορώ να πω πως μέχρι στιγμής έχω υπάρξει πολύ τυχερός σε αυτά που έχω κάνει. Η αλήθεια είναι ότι είναι περισσότερα και πιο σημαντικά από αυτά που μπορούσα να ονειρευτώ όταν ήμουν μικρός στην Κέρκυρα. Τότε δεν μπορούσα να φανταστώ πως μπορεί η μουσική μπορεί να είναι επάγγελμα ή ότι το να τραγουδάς ή να παίζεις ένα μουσικό όργανο μπορεί να γίνεται πιο σοβαρά επαγγελματικά. Κάπως είχε κλειδώσει στο μυαλό μου πως για μένα η μουσική είναι η μεγαλύτερη απόλαυση που υπάρχει και αφού το κάνω απλά μου αρκεί. Αισθάνομαι καλά πλέον διότι πιο παλιά προβληματιζόμουν πως έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στο βιολί και το τραγούδι και πως αν διάλεγα το ένα θα ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ το άλλο και για να είμαι ειλικρινής ένιωθα κι εγώ ασταθής χωρίς το ένα από τα δύο. Όταν αγκάλιασα και τις δύο ιδιότητες μου ισάξια και τις έφερα στην επιφάνεια με τον τρόπο που ήθελα εγώ, τότε ένιωσα απίστευτη χαρά. Έκτοτε, έχω απελευθερωθεί σε αυτό το κομμάτι και μου δίνει τη δυνατότητα να είμαι πιο αυθόρμητος αλλά και να αισθάνομαι πως έκανα ακριβώς αυτό που πίστευα πως μπορούσα να κάνω. Σε επίπεδο συνεργασιών είμαι πολύ τυχερός διότι η συνεργασία μου με την Ελευθερία Αρβανιτάκη μου έδωσε τη δυνατότητα να εκτεθώ σε ένα μεγαλύτερο συναυλιακό κοινό και να αποκτήσω πολύτιμες εμπειρίες δίπλα της. Δισκογραφικά, η συνάντησή μου με την “Μικρή Άρκτο” και το βήμα που μου έδωσε ο Παρασκευάς Καρασούλος είναι πράγματα που κουβαλώ συνεχώς διότι μου δόθηκε η ώθηση για να δημοσιοποιήσω τα τραγούδια μου. Από κει και πέρα υπάρχουν πολλές όμορφες στιγμές κι εύχομαι ακόμα πιο πολλές στο μέλλον.

Ποια δυσκολία  αντιμετωπίσετε και δεν την είχα ποτέ φανταστεί; 

Οι δυσκολίες που καλείται ένας καλλιτέχνης αυτής της γενιάς να αντιμετωπίσει είναι συνήθως τα πράγματα που δεν έχουν τόσο πολύ σχέση με το βασικό αντικείμενό του. Λόγω της έλλειψης χρημάτων ή των εταιριών σε σχέση με το παρελθόν, οι καλλιτέχνες κινούμαστε περισσότερο ανεξάρτητα από ποτέ. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε ισχυρό όραμα και για να υλοποιηθεί αυτό που έχουμε στο μυαλό μας πρέπει να είμαστε εφευρετικοί κάποιες φορές. Γινόμαστε γνώστες και σε άλλους τομείς για να τα καταφέρουμε. Στη δική μου περίπτωση έπρεπε να ασχοληθώ πολύ με το τεχνικό κομμάτι της ηχογράφησης τραγουδιών όπου δεν ήξερα τίποτα. Ασχολήθηκα μόνος μου, online σεμινάρια ώστε να μάθω το logic το πρόγραμμα που ηχογραφώ, τις δυνατότητες που έχει, τι κάνεις όταν κάτι δεν λειτουργεί και όλες τις συνθήκες που ηχογραφείς. Άρχισα να παίζω και άλλα όργανα διότι δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα να πληρωθεί ένα στούντιο με πολλούς μουσικούς. Έπειτα σε συναυλιακό επίπεδο όταν πρέπει να οργανώσεις το live, πρέπει να ενορχηστρώσεις να φτιάξεις παρτιτούρες ή ακόμα και να ασχοληθείς πολύ με το κομμάτι της προώθησης, των social media.. Αυτά είναι πράγματα που τα μαθαίνεις στην πράξη και που δεν φαντάζεσαι ξεκινώντας πως θα τα κάνεις εσύ. Από την άλλη είμαι συγκεντρωτικός και θέλω να έχω όλο τον έλεγχο της δημιουργίας ακόμα κι αν με δυσκολεύει κάποιες φορές.

Τελικά τι δίνει μεγαλύτερο κίνητρο για την κατάκτηση των ονείρων;  η αποδοχή ή  η απόρριψη;

Πολύ δύσκολη ερώτηση. Πιστεύω ότι έχει να κάνει πολύ με τον άνθρωπο αλλά και τη φάση την οποία βρίσκεσαι. Μιλώντας καθαρά για τον επαγγελματικό τομέα και την ανέλιξη του καθενός, η απόρριψη δίνει μια δύναμη στο καθένα να περνά στην επόμενη φάση και να προσπαθήσει να πιστέψει περισσότερο στον εαυτό του. Βέβαια το ίδιο μπορεί να κάνει και η αποδοχή και να είναι λιγότερο ανώδυνη αλλά δεν ξέρω αν σε κάνει να παλέψεις τόσο για να βελτιωθείς. Πιστεύω πολύ στα πράγματα που έρχονται στην ώρα τους. Εάν δεν είσαι έτοιμος μουσικά, πρέπει να συνεχίσεις να εργάζεσαι σκληρά για να εξελιχθείς, να ωριμάσει το μουσικό σου ταλέντο. Εκεί, κάποιες φορές έρχεται μέσα η απόρριψη κι ενώ δεν σου αρέσει το αποδέχεσαι και προχωράς. Σιγά σιγά λοιπόν καθώς συνεχίζεις και βλέπεις ότι η θέλησή σου και η ανάγκη σου για την τέχνη είναι μεγαλύτερη από τους εξωγενείς παράγοντες και το αποτέλεσμα, έρχεται και μια ωραία αποδοχή του εαυτού σου πρώτα από όλα όπου σε κάνει να μην γυρεύεις τελικά αυτά τα δύο ή τουλάχιστον να μην είναι το βασικό ζητούμενο. Επίσης, η κατάκτηση των ονείρων είναι κάτι που αλλάζει συνεχώς και σε κάθε δεκαετία της ζωής μας αισθάνομαι ότι είναι διαφορετική. Άλλα πράγματα αισθανόμασταν και ονειρευόμασταν στα 10 άλλα στα 20 άλλα στα 30 και μετέπειτα άλλα πράγματα θα αναζητάμε. Το βασικό είναι να προχωράς με αγάπη, συνέπεια και πίστη σε αυτό που κάνεις και να προσπαθείς εσύ να αποδεχθείς τον εαυτό σου πρώτος από όλους αλλά και να είσαι αυστηρός όσο χρειάζεται για αυτά που δεν κάνεις σωστά. Να μην κοιτάς αλλού.

Ο κόσμος της τέχνης σας είναι όπως τον επιθυμούσαμε, όπως τον ονειρευόσασταν;  

Ο κόσμος της τέχνης είναι αυτός που είναι γιατί έχουν προϋπάρξει σπουδαίοι καλλιτέχνες, άνθρωποι και ταλέντα που αφοσιώθηκαν και ρίσκαραν, μουσικοί και δημιουργοί που έχουν αφήσει έργα τέχνης που εμείς θαυμάζουμε και ταυτιζόμαστε. Ξεκινώντας με αυτό σαν δεδομένο, συνειδητοποιείς πως είσαι τυχερός που βρίσκεσαι μέσα στην τέχνη και συνομιλείς με τους ανθρώπους γύρω σου. Επειδή κάποιοι έχτισαν τον δρόμο πριν. Στο σήμερα, έχουν αλλάξει οι συνθήκες μέσα από τις οποίες επικοινωνείτε η τέχνη, τα μέσα δικτύωσης της είναι διαφορετικά, η εποχή είναι διαφορετική αλλά πιστεύω πως η ανάγκη παραμένει η ίδια. Αυτή η εσωτερική ανάγκη που χτίζει τα νέα όνειρα και βλέπει μπροστά. Τις συνθήκες δεν θα τις άλλαζα γιατί δεν έχει νόημα να σκέφτομαι έτσι, αυτό που μπορώ όμως να κάνω είναι να καταθέτω τη δική μου αλήθεια και να προχωρώ ώστε να προσφέρω αυτό που ξέρω καλά να κάνω. Αυτό είναι κάτι που δεν είναι αυτονόητο είναι πολύ δύσκολο κάθε μέρα που περνάει, γιατί έρχονται οι αντικειμενικές δυσκολίες και σε καταβάλλουν. Θέλει μια διαρκή υπενθύμιση του ποιός είσαι και που θέλεις να πας. Ο κόσμος της τέχνης πάντως ήταν πάντα και θα είναι μαγικός.

Ποια ανάγκη δηλαδή σας οδήγησε να επιλέξετε την τέχνη για να πορευτείτε;

Υπάρχει μια απόλαυση και μια ολοκλήρωση την οποία δεν μπορώ να εξηγήσω από που προέρχεται, γιατί είναι πολύ εσωτερικό και βαθύ συναίσθημα. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως όταν τραγουδάω αισθάνομαι πως βρίσκομαι στο πιο σωστό, στο πιο “κεντρικό” σημείο από όλα τα σημεία που θα μπορούσα να βρίσκομαι στον κόσμο, σε έναν υπαρξιακό πυρήνα. Δεν προδίδω τίποτα εκείνη τη στιγμή από τον εαυτό μου και νιώθω πως δεν χρειάζεται να πάω κάπου αλλού ή να κάνω κάτι άλλο.

Δεν χρειάστηκε να επιλέξω την τέχνη διότι όταν ξεκίνησα βιολί ήμουν 5 χρονών οπότε δεν σκεφτόμουν συνειδητά φαντάζομαι σε εκείνη την ηλικία αλλά περισσότερο αυθόρμητα. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι πως επέλεξα να συνέχισω και δεν σταμάτησα ποτέ και αυτό οφείλεται στο γεγονός πως για μένα η μουσική ήταν και συνεχίζει να είναι η μεγαλύτερη πηγή ομορφιάς στον κόσμο, εκεί που έχω νιώσει τα πιο έντονα συναισθήματα και βρίσκω την πιο μεγάλη ηδονή. Αυτό δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, είναι απλά έτσι.

Ποιος είναι ο πυρήνας του προγράμματος που θα παρουσιάσετε; 

Βασικά σημεία εκκίνησης είναι οι δύο προσωπικοί δίσκοι που έχουν κυκλοφορήσει (“Υδρόγειος”, Μικρή Άρκτος και “Ο Μικρός Χρόνος” Ανεξάρτητη Παραγωγή) που θα υπάρχουν τραγούδια μέσα από εκεί αλλά και άλλα κομμάτια που έχω διασκευάσει και τα αισθάνομαι σαν δικά μου. Παραδοσιακά τραγούδια που αγαπώ πολύ και συνδέομαι βαθιά αλλά και κάποια λαϊκά. Μαζί με τέσσερις υπέροχους μουσικούς (Κώστας Σταυρόπουλος-κιθάρα/μπουζούκι, Δημήτρης Τσόλης-τύμπανα, Αντώνης Τσιάπαλης-μπάσο, Βασίλης Γκορίτσας πλήκτρα) βασικό μας ζητούμενο είναι ο κόσμος να περάσει όμορφα.

Πως καταλήξατε σε  αυτό; 

Πάντα είναι πολύ δύσκολο να φτιάχνεις ένα πρόγραμμα, δηλαδή να έχει ροή και να ξέρεις πως τα κομμάτια δένουν μεταξύ τους και πως υπάρχει λόγος δηλαδή καθώς προχωράει από το ένα στο άλλο. Αυτή τη φορά άφησα τον εαυτό μου να είναι πολύ αυθόρμητος και να είμαι πολύ σίγουρος πως κάθε τραγούδι θέλω πάρα πολύ να το τραγουδήσω να μην έχω καμία αμφιβολία. Αυτό το κριτήριο δηλαδή μια ισχυρή επιθυμία για κάθε τραγούδι είναι και το σημείο που ξεκίνησε και φτιάχτηκε τελικά το πρόγραμμα της συναυλίας στο Σταυρό του Νότου για την Κυριακή 8 Μαΐου.

Τι περιλαμβάνει το καλοκαιρινό σας πρόγραμμα; 

Συναυλίες στην περιφέρεια δίπλα στην Ελευθερία Αρβανιτάκη, ξεκινώντας 12 Μαΐου από την Κομοτηνή και μετά το υπόλοιπο καλοκαίρι. Επίσης την παγκόσμια ημέρα μουσικής θα συμμετάσχω σε μια συναυλία μουσικής δωματίου στη Βιβλιοθήκη του Μεγάρου Μουσικής.

ΙΝΦΟ

Σταυρός του Νότου Club-Φραντζή 14, Νέος Κόσμος

τηλ.  2109226975 .  Πλήκτρα -Αλέξανδρος Κούρος, 

κιθάρα-λαούτο – Κώστας Σταυρόπουλος, μπάσο  – Αντώνης Τσιάπαλης, τύμπανα – Δημήτρης Τσόλης, ηχοληψία – Αλέξης Γκίκας, Φωτισμοί  –  Σεμίνα Παπαλεξαδροπούλου, Γιάννης Μπράτσης

Τελευταία Νέα