Δεν άντεξε, λύγισε. Το πάθος τον είχε κυριεύσει. Ακούμπησε το κεφάλι στο γρασίδι και άφησε τον κατακλυσμό από συναισθήματα να δραπετεύσει. Ήταν η στιγμή που περίμενε εδώ και καιρό, μα δεν είχε καν τη πεποίθηση για το αν εκείνη θα ερχόταν ποτέ. Το βράδυ της 8ης Μαΐου ήταν η ώρα που το ποδόσφαιρο θα αντάμειβε έναν από τους πιο πιστούς υπηρέτες του.

Ο Μαουρίσιο Ποκετίνο οδηγεί την Τότεναμ στη νίκη με 3-2 κόντρα στον Άγιαξ, ένα σκορ που διαμορφώθηκε με ολική ανατροπή. Τα μωρά του «Αίαντα» δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Ξαπλωμένοι στο χορτάρι με δάκρυα να σκεπάζουν τα μάτια τους, οι παίκτες του Έρικ Τεν Χααγκ αδυνατούσαν να αντιληφθούν τι είχε μόλις συμβεί.

Η δική τους όμως βραδιά, η δική τους στιγμή αναγνώρισης θα έρθει. Για εκείνον όμως τα πάντα παρέμεναν μετέωρα. Δεν γνώριζε αν και πότε θα επιβραβευθεί, αν άξιζε να λάβει μια ανταμοιβή. Αν εκείνοι που του είχαν κολλήσει το παρατσούκλι «λούζερ» επειδή παρέμενε άτιτλος είχαν τελικά το δίκιο. Η ίδια η πορεία του Ποτσετίνο, όμως, δίνει την απάντηση.

Όπως έγραφε ο Σαίξπηρ στον Μακβεθ: Όλα τα δεινά έρχονται μαζί σαν τάγματα και όχι μεμονωμένα σαν τους κατασκόπους. Ο Αργεντινός είδε μια ομάδα που δεν είχε το μεγάλο αστέρι να μην ενισχύεται εδώ και δυο καλοκαίρια, παίκτες – πυλώνες να φλερτάρουν με την έξοδό τους από το κλαμπ και τον ίδιο το σύλλογο να μένει χωρίς έδρα και να αναγκάζεται να φιλοξενεί τους οπαδούς του σε ένα ουδέτερο – γκρίζο γήπεδο, όπου δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να «γεννήσει» ελπίδες και όνειρα για κάτι παραπάνω.

Παρόλα αυτά, η κριτική στον Ποτσετίνο παρέμενε ισχυρή. Άτιτλος, «λίγος» για τις μεγάλες περιστάσεις, ματαιόδοξος προπονητής σε ένα κλαμπ χωρίς φιλοδοξίες ήταν μόνο μερικά που ακούστηκαν όλα αυτά τα έτη για το άτομο του Αργεντινού.

Όλα τα παραπάνω, όμως, συνηγορούσαν σε ένα ξέσπασμα. Σαν εκείνο της 8ης Μαΐου. Σαν εκείνο στο Άμστερνταμ, όπου μια ομάδα που δεν είχε συμμετάσχει ποτέ σε ημιτελικό Champions League, τελικά όχι μόνο δεν καταβλήθηκε από τις περιστάσεις, αλλά πέρασε και στον τελικό.

Πως άραγε θα έπρεπε να νιώσει ο οικοδόμος αυτού του επιτεύγματος; Εκείνος για τον οποίον ακούστηκαν τα χίλια μύρια όλον αυτόν το καιρό.

Πριν τη ρεβάνς με τους Ολλανδούς, ο Αργεντινός υποστήριζε πως ζούσε το όνειρό του. Δεν ήταν ψέμα. Βρισκόταν στον αστερισμό του Champions League, εκεί όπου η κριτική των Βρετανών για τις διαδοχικές ήττες στα εγχώρια δεν μπορούσαν να ακουστούν.

Το ταξίδι όμως δεν είχε ολοκληρωθεί και εκείνος έκανε τα πάντα για να διευρύνει τις στιγμές χαράς και γαλήνης. «Αγαπώ το ποδόσφαιρο» τόνισε μετά την πρόκριση. Δάκρυα στα μάτια, ρίγος, συγκίνηση. Λίγο έλειψε να μην μπορέσει να συγκρατηθεί μπροστά από τον δημοσιογράφο, ο οποίος εκείνη την ώρα έβλεπε έναν άνθρωπο να βιώνει την προσωπική του δικαίωση.

Και πλέον φτάσαμε στο παράδοξο. Ο Ποτσετίνο παραμένει ακόμα χωρίς ασημικό. Δεν έχει κατακτήσει ούτε την Premier League, ούτε καν κάποιο αγγλικό Κύπελλο απλά για να σπάσει την κατάρα και να απαντήσει ίσως πρόωρα στους επικριτές του.

Η υπομονή του όμως ενδεχομένως τελικά να κρύβει κάτι περισσότερο. Αλήθεια, πόσο οξύμωρο θα ήταν το πρώτο του τρόπαιο να είναι αυτό του Champions League; Ρητορική ερώτηση που πιθανώς ούτε ο ίδιος να ασχολούνταν να απαντήσει πριν λίγους μήνες, πραγματικότητα που συγκεντρώνει αρκετές πιθανότητες να πάρει σάρκα και οστά στο σήμερα.

Άλλωστε το ποδόσφαιρο εγκυμονεί κινδύνους και εκπλήξεις. Κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τον ποιον θα δικαιώσει και ποιον θα αφανίσει την επόμενη ημέρα. Όπως το έχει θέσει καλύτερα άλλωστε και ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον: «Football, bloody hell…».

Τελευταία Νέα