Με την πιο στοιχειώδη ανάγνωση της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας αυτό που καταλαβαίνει ο καθένας είναι ότι, σχετικά με τη βία, το αδιανόητο είναι αδιανόητο έως ότου γίνει. Η Νύχτα των Κρυστάλλων ήταν αδιανόητη μέχρι να γίνει· το ίδιο και το να μπει κάποιος ένοπλος σε ποδοσφαιρικό γήπεδο απειλώντας ζωές. Το ίδιο και το να μπουκάρει ομάδα ατόμων σε αίθουσα διδασκαλίας (με οποιοδήποτε πρωτότυπο κι εμπνευσμένο μέσο της κατέβει) για να επιβάλει τη βία –επαναλαμβάνω, τη βία με την οποία επιλέγει να εκφράσει τη διαμαρτυρία της.

Και όταν το αδιανόητο παύει να είναι αδιανόητο, κάποιες έως τότε αυτονόητες γραμμές κοινωνικής συνύπαρξης καλύπτονται από την πιο ανεξίτηλη μπογιά. Αν δηλαδή δεν υπάρξουν άμεσα αντανακλαστικά που θα ξαναβάλουν το γεγονός πίσω στην κατηγορία του «Αδιανόητου», πολύ γρήγορα και αμετάκλητα αυτό θα ταξινομηθεί στην κατηγορία του «Αυτά συμβαίνουν» –ή, όπως το έθεσε εκπληκτικά η ίδια η καθηγήτρια, σε «Κοινωνική Παρέμβαση».

Επειδή λοιπόν μια ομάδα ατόμων που παρεμβαίνει σε πανεπιστημιακό χώρο ασκεί βία κατά τόσων πολλών που δεν χωρούν εδώ να αναφερθούν (της εκπαίδευσης, του πανεπιστημιακού χώρου, της ανταλλαγής απόψεων με επιχειρήματα κ.λπ., κ.λπ.) εύχομαι όσοι σαν κι εμένα θεωρούν το γεγονός αυτό αδιανόητο και την ανάγκη μη επανάληψής του αυτονόητη, να κάνουν κι αυτοί κάποιου είδους «Κοινωνική Παρέμβαση» με μπογιές, αν γίνεται, ακόμα πιο ανεξίτηλες.

H Καρολίνα Μέρμηγκα είναι συγγραφέας

Τελευταία Νέα