Αναζήτηση
Πρόκειται για μια πρακτική που η Βιτόρια Κωτσάλου έχει ακολουθήσει αρκετές φορές στο παρελθόν: η «διασπορά» χορευτών σε διαφορετικούς χώρους μέσα στην ίδια ημέρα. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών αυτή τη φορά συντονίζει 21 χορευτές στο κέντρο της Αθήνας και υπογράφει τη σύλληψη, οργάνωση και εισαγωγή μιας προσωπικής μελέτης με τίτλο «Day out of time». «Είναι μια πρακτική στην οποία ο χορευτής δεσμεύεται στον χώρο. Δηλαδή δεν μπορεί να φύγει από το σημείο του, παρά μόνο για να πιει νερό ή να φάει κάτι. Δεσμεύεται να είναι στην κατάσταση του χορού κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας –από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου -, περίπου 14 ώρες και 50 λεπτά. Αυτό άρχισε στο Rise, μια σχολή χορού χωρίς δασκάλους που οργανώνω με τον φίλο και συνεργάτη μου χορογράφο Michael Klien, κάθε καλοκαίρι στην Υδρα από το 2014».
Η ίδια δεν πήγε σε σχολή χορού, ωστόσο ο χορός ήταν κάτι που πάντα την ενδιέφερε. «Θεωρώ ότι μέσα από τη μελέτη και την έρευνα καταλαβαίνω τον κόσμο. Επίσης, μην έχοντας τη δέσμευση μιας ιδρυματοποίησης, έχω δουλέψει αρκετά με θέατρο δρόμου, έξω σε δημόσια σημεία. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ο χορός προκύπτει, δεν είναι ούτε προγραμματισμένος ούτε είναι δεδομένος, δεν έχεις σκεφτεί τι θα κάνεις, και για μένα είναι οι πιο όμορφες εμπειρίες που έχω μέχρι στιγμής. Δεν θεωρώ ότι είναι άχρηστη η τεχνική, το μάθημα και η διδασκαλία. Εχω πάει σε δασκάλους, έχω ακολουθήσει διάφορα συστήματα, θεωρώ ότι όλα είναι χρήσιμα, αλλά αυτό που με ενδιαφέρει πιο πολύ από όλα είναι αυτή η πρακτική. Δεν λειτουργεί αν δεν υπάρχει μια ομάδα υποστήριξης από ανθρώπους που έχουν εισαχθεί στη νοοτροπία και στη σκέψη της πρακτικής. Κυκλοφορούν ανάμεσα από τους χορευτές, χωρίς να είναι όλη μέρα δίπλα τους, και τους φροντίζουν. Τους φέρνουν φρούτα, νερό, τους κάνουν παρέα, μπορεί και να χορέψουν μαζί τους, και είναι από την ομάδα χορού της σχολής Ακτίνα και από άλλους ανθρώπους που ενδιαφέρθηκαν να συμμετάσχουν».
Ενδεικτικά, ορισμένα από τα σημεία των 21 χορευτών θα είναι: Πλατεία Κολωνακίου, Λαϊκή Αγορά στα Εξάρχεια (Καλλιδρομίου και Θεμιστοκλέους), Πλατεία Κοτζιά, Στοά Αρσακείου, Πλατεία Θεάτρου, Πλατεία Ομονοίας, Πλατεία Δεξαμενής, Πλατεία Αγ. Θεοδώρων, Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου.
«Αυτή η μελέτη έχει δύο πλευρές: είναι ενημερωτική και για τους ίδιους τους χορευτές και για το κοινό. Είναι μια διαδικασία που βγαίνεις από το πλαίσιο του χορού και εντάσσεις τον εαυτό σου στην πραγματικότητα. Βλέπεις τι μπορεί να σημαίνει ο χορός εκεί. Και αντίστοιχα για το κοινό και για τον περαστικό ακόμα, λειτουργεί έτσι. Το πρώτο κομμάτι είναι ότι δεν υπάρχει σκηνικό και δεν λειτουργεί η πρακτική αν δεν είσαι σε ένα σημείο δεσμευμένος. Οι χορευτές πλοηγούνται μέσα από την κίνησή τους στο σώμα τους, στην ανάγκη τους, στους πόνους και στα θέματα που έχουν. Το δεύτερο επίπεδο είναι αυτό που συμβαίνει γύρω τους, με τους περαστικούς, με τα βλέμματα, με τις συνομιλίες, και το τρίτο είναι η φύση, ο ήλιος, το φως, οι σκιές του, η ζέστη του, τα δέντρα, ο αέρας».
