Ο κύριος Παλαμήδης κατηφορίζει στον δρόμο βλοσυρός.

…………

Ας πούμε πως πηγαίνει να υποδεχθεί έναν άγνωστο.

Κάποιον που είναι άγνωστος σ’ εμάς

αλλά όχι σ’ εκείνον.

……….

Θα κοιταχθούν σιωπηλά και μετά θα βαδίσουν ο ένας πλάι στον άλλον –

ο περασμένος του εαυτός κι αυτός που είναι τώρα.

Αντώνης Μακρυδημήτρης, «Ο κύριος Παλαμήδης στον σταθμό»

Οι πολιτικοί άλλα λένε στο πολιτικό προσκήνιο κι άλλα πράττουν στο πολιτικό παρασκήνιο. Δύο πρόσωπα, δύο γλώσσες, χίλιες αντικρουόμενες απόψεις.

Με αυθαίρετες γνώμες, δίχως στοιχειώδεις γνώσεις κι ανύπαρκτη εμπιστοσύνη στη νεωτερικότητα, δεν πιστεύουν ούτε οι ίδιοι τα λόγια και τις πράξεις τους [γι’ αυτό τόσο εύκολα τις αρνούνται και πισωγυρίζουν], προδίδουν χωρίς δεύτερη σκέψη τις ιδέες και πεποιθήσεις τους.

Δεν αρκούν οι θεωρίες, τα κινήματα ή οι [όποιες] σχολές μαρξικής σκέψης, οι κανόνες της [αριστερής] «συνέπειας» για να διαβάσεις την περίπλοκη πραγματικότητα. Οι εμπνεύσεις – είδωλα, οι εντυπώσεις της στιγμής, η αυτοαναφορικότητα [σαν τις αράχνες «που φτιάχνουν ιστό από τη δική τους ουσία»] δεν μπορεί να πείσουν για την ποιότητα της νεο-υλομορφικής κυβερνώσας, δηλαδή ότι έχει ως ύλη τον «επαναστατημένο λαό» κι ως μορφή τη «λαϊκή διακυβέρνηση» [;]. Οταν έχουν ως μόνο κριτήριο αληθείας τον –εξ αποκαλύψεως –εαυτό τους, εύκολα παρασύρονται στη μη-κατανόηση της πραγματικότητας και χάνουν το γενικό για να διασώσουν το ειδικό.

Να συνεννοηθούμε. Την κοινοβουλευτική αστική Δημοκρατία ή την πιστεύεις ή τη «δολοφονείς». Ή της παρέχεις θεσμικές εγγυήσεις ή την αφήνεις έρμαιο στη βία των όποιων ομάδων.

Συγκεχυμένες παραστάσεις [confusa conceptio] για το τι είναι και τι χρειάζεται η Δημοκρατία, κατασκευασμένες έριδες και εριστική πολιτική λογομαχία, ιδεολογήματα αναγωγής στο άπειρο [ελλείψει αποδειξιμότητας] [regressus in infinitum] δεν βοηθάνε. Αντίθετα, αποσυνθέτουν την κοινωνική συνοχή μέσω φαντασιακών λύσεων που καταλήγουν σε άρνηση της προόδου με εσωτερική έννομη τάξη στο όνομα της ανατροπής με «ταξική» αταξία. Το παρελθόν που οι περισσότεροι από αυτούς δεν έζησαν παγιδεύει το παρόν και το μέλλον που ζούμε όλοι. Ανατρέπουν τη σειρά των πραγμάτων και της λογικής, σύμφωνα με την οποία πρώτα είσαι νέος και μετά γέρος [εκτός κι αν τους έχει γοητεύσει η κινηματογραφική πλοκή του «Μπένζαμιν Μπάτον»]. Οπως άλλωστε και πρώτα μορφώνεσαι και ύστερα μεταμορφώνεσαι [με την έννοια ότι διορθώνεις τα λάθη σου]. Το αντίστροφο οδηγεί σε παραμορφώσεις. Οπερ έδει δείξαι [γι’ ανθρώπους και για «θεωρίες» του τίποτα]. Η βεντάλια των [αν]αληθειών έχει ένα κρίσιμο όριο. Οταν την ανοιγοκλείνεις συνέχεια ή ασκοπα, τότε σπάει και σε αφήνει απροστάτευτο στον καύσωνα των διαψεύσεων και στο οδυνηρό τέλος της αυταπάτης.

ΥΓ: Η Αριστερά του σπινόζικου conatus, δηλαδή η μαχόμενη να κρατηθεί πάση θυσία σ’ αυτό που [νομίζει ότι] είναι, έχει άραγε αναρωτηθεί αν εν τη αφελεία ή απερισκεψία της διαμορφώνει όρους για ένα Νέο Κακό του αιώνα [Mal du siècle], κάτι για το οποίο μέχρι τώρα κατηγορούσαμε τη Δεξιά και τον καπιταλισμό;

Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός