Ενα πάρτι για τον σύγχρονο τρόμο

Η ομάδα χορού Krama, που αποτελείται από τις Αννα, Δώρα και Εύη Ζούμπα, μοιράζει τον χρόνο της μεταξύ Βελγίου και Ελλάδας. Στον χρόνο αναφέρεται η νέα τους χορογραφική δουλειά με τίτλο «a.m.», την οποία παρουσιάζουν στην Αθήνα για τρεις παραστάσεις. Η δράση τοποθετείται σε ένα δυστοπικό πάρτι όπου κυριαρχούν οι αντιθέσεις, ο χρόνος ξεχειλώνει και τα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού λιώνουν και γίνονται δυσδιάκριτα. Το έργο, μέσα σε συνθήκη παροξυστικής διασκέδασης, κρυφοκοιτάζει τον άνθρωπο των σύγχρονων μητροπόλεων. «Αφετηρία ήταν ο προβληματισμός για το πώς οι σύγχρονες κοινωνίες λειτουργούν και αυτοκαθορίζονται και πώς καταστάσεις όπως η αβεβαιότητα και ο φόβος οδηγούν ολόκληρες κοινωνίες σε εξαθλίωση και παραίτηση» λένε. «Bασικά θέματα που μας απασχόλησαν για να αρχίσουμε την έρευνά μας είναι ο φασισμός, η υπερκατανάλωση αγαθών και σχέσεων, η σχέση εικόνας και περιεχομένου και ο φόβος ως εργαλείο χειραγώγησης. Ετσι ερευνήσαμε χορογραφικά τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να αποτυπωθούν αυτοί οι προβληματισμοί στη σκηνή. Με αυτόν τον τρόπο θέλουμε να σατιρίσουμε την υποκρισία της εποχής μας: ενώ η κατάσταση παγκοσμίως είναι πολύ κρίσιμη και έντονη, όλοι προσπαθούν να συνεχίσουν ατομικά τη ζωή τους με μια εύθυμη διάθεση, στοχεύοντας σε μια ατομική ευημερία. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου κυριαρχούν επί σκηνής τα δίπολα: πραγματικό – φανταστικό, σοβαρό – αστείο. Μπλέκεται το ένα μέσα στο άλλο και τα όρια μεταξύ τους γίνονται δυσδιάκριτα».

Ο τίτλος. «Δανειζόμαστε τον τίτλο “a.m.” από το χρονικό διάστημα εκείνο του εικοσιτετραώρου στο οποίο ο καθένας μας έρχεται αντιμέτωπος με την κούραση, σωματική και πνευματική. Μέσα σ’ αυτό ακριβώς το χρονικό διάστημα μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας στο μικροσκόπιο και να κρυφοκοιτάξουμε τις πιο βαθιές σκέψεις και φόβους μας. Από την άλλη, είναι και ένα χρονικό διάστημα που σηματοδοτεί μια νέα μέρα, ένα νέο ξεκίνημα. Αυτό ακριβώς το δίπολο υπογραμμίζει όλη την παράσταση. Ο χρόνος ξεχειλώνει, το παρελθόν συναντάει το παρόν και τα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού γίνονται δυσδιάκριτα. Η παράσταση δεν τοποθετείται χρονικά ή χωρικά και οι ερμηνευτές θα μπορούσαν να είναι τελικά ο κάθε σύγχρονος άνθρωπος».

Οι βασικοί άξονες. «Σίγουρα ζούμε σε πολύπλοκους καιρούς και καθημερινά εισάγονται σύμβολα, έννοιες και αντιλήψεις που πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε καν να αντιληφθούμε. Ο φασισμός δεν γεννιέται και πεθαίνει, αλλά μεταδίδεται επειδή η ανθρωπότητα είναι απόλυτα ικανή να γεννήσει και να ξαναγεννήσει τέρατα. Οι ανθρώπινες σχέσεις, τα όνειρα, οι στόχοι, ακριβώς όπως τα υλικά αγαθά, περνούν κι αυτά από μια λογική “ζάπινγκ”. Η εύκολη και ανώδυνη αντικατάσταση αγγίζει πολλές φορές τα όρια της μανίας, με αποτέλεσμα έναν διαρκή αγώνα δημιουργίας μιας εικόνας που περισσότερο ενδιαφέρεται για την ίδια την εικόνα της παρά για την ουσία της. Ολόκληρες κοινωνίες σμιλεύονται και δημιουργούνται –κατασκευάζονται άνθρωποι υπνωτισμένοι και άβουλοι με τη βοήθεια του απόλυτου εργαλείου χειραγώγησης και καταστολής, του φόβου».