Αν ανακαλέσω αναμνήσεις από Πρωτοχρονιές, στις περισσότερες, με έναν ύπουλο, θα έλεγες, τρόπο κυριαρχούν οι βασιλόπιτες. Πιθανότατα επειδή είμαι φαγού και από μικρή εκστασιαζόμουν με ό,τι έχει έστω και συμβολική σχέση με το φαγητό, το σε ποιον θα πέσει το φλουρί μού προκαλούσε μεγαλύτερη αδημονία ακόμη και από το δώρο που θα μου έφερνε ο Αϊ-Βασίλης. Ετσι όμως συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι η πραγματικότητα δεν είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας αφού, ακόμη και τότε που οι γονείς κάνουν κόλπα για να πέσει το φλουρί στα καμάρια τους, κάποιο λάθος γινόταν και δεν έχω πάρει πολλές φορές το τυχερό κομμάτι. Ούτως ή άλλως όμως γρήγορα διαπίστωσα –και από την καλή και από την ανάποδη –ότι η ζωή δεν εξαργυρώνει τα φλουριά από τις βασιλόπιτες. Θυμάμαι λοιπόν μια χρονιά που η μητέρα μου, εξαιρετική μαγείρισσα, αντί να κάνει τη δική της συνταγή, έκανε κάποια που είδε στην τηλεόραση, με αποτέλεσμα να κόψουμε κάτι σαν πολτό αλευριού, και μια άλλη που ξεχάσαμε να βάλουμε φλουρί και, τελικά, το τραβήξαμε σε κλήρο. Η φετινή μου ανάμνηση ωστόσο λες και είναι το Instagram της εποχής. Συνοικιακό περίπτερο, ανάμεσα σε περιοδικά και παιχνιδοσακούλες, διέθετε και βασιλόπιτες. Γνωστής και καλής εταιρείας αρτοσκευασμάτων βέβαια, αλλά βασιλόπιτα από περίπτερο; Θα ήθελα να ήμουν πιο νέα να κρυφτώ πίσω από έναν θάμνο εκεί γύρω και να περιμένω με τις ώρες για να δω ποιος αγοράζει βασιλόπιτα από περίπτερο. Αλλά δεν έχω πια τα κότσια. Οχι τα σωματικά. Κυρίως τα ψυχικά. Καλή μας χρονιά.

Τελευταία Νέα