«Οι προκλήσεις με εμπνέουν»

Είναι μόλις 26 ετών και ήδη μετράει δεκάδες διακρίσεις και ρεκόρ σε πρωταθλήματα ανοικτού και κλειστού στίβου. Νικητής του φετινού Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Ημιμαραθωνίου (μάλιστα με ρεκόρ διαδρομής), πρώτος το 2014 και το 2015 στο δεκάρι του Αυθεντικού Μαραθωνίου, ο Κώστας Γκελαούζος ανήκει στη νέα γενιά πρωταθλητών μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων. Φέτος μάλιστα έκανε το ντεμπούτο του στον Μαραθώνιο: στον πρώτο του αγώνα στο Ντύσελντορφ της Γερμανίας έκανε 2.21.55, ενώ πριν από έναν μήνα τερμάτισε δεύτερος Ελληνας (πίσω από τον Χριστόφορο Μερούση) στον Μαραθώνιο της Αθήνας με 2.26.06· μια σπουδαία διάκριση που δίνει μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον.

Οταν βρεθήκαμε ήταν χαλαρός και χαμογελαστός. Το πρόσωπό του λάμπει όταν τον ρωτώ για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο: «Το περίμενα πώς και πώς· ήταν μεγάλη τιμή για μένα η συμμετοχή σε αυτή την κούρσα. Και μόνο η διαδρομή είναι πρόκληση για έναν δρομέα λόγω της ιδιαίτερης δυσκολίας της. Ομως αξίζει να ζήσεις όλο αυτό τον πόνο, την κούραση και την ταλαιπωρία μόνο και μόνο για τη στιγμή του τερματισμού μέσα στο Καλλιμάρμαρο! Η συγκίνηση στα μάτια των μαραθωνοδρόμων, επαγγελματιών ή ερασιτεχνών, είναι τεράστια. Από το 2011 τους παρακολουθούσα ως θεατής, έχοντας τερματίσει σε κάποιο μικρότερο αγώνα. Ετσι δεν έβλεπα την ώρα για τη δική μου στιγμή».

Ο στόχος του επετεύχθη; «Ηθελα να τερματίσω στην ελληνική τριάδα, γιατί όχι και πρώτος με μια καλή επίδοση. Ημουν ωστόσο αρκετά στρεσαρισμένος λίγο πιο πριν και είχα ανασφάλεια. Θυμόμουν και το πάθημα του Ντύσελντορφ: εκεί είχα διαχειριστεί τον αγώνα λάθος, έμεινα από δυνάμεις στο 37ο χλμ. και τελικά έχασα για λίγο το όριο για τους Ολυμπιακούς του Ρίο (σ.σ. το όριο ήταν 2.19)».

Η δρομική ιστορία του Κώστα, πάντως, ξεκίνησε στη γενέτειρά του, Αμφισσα. Πήγαινε στην Ε’ Δημοτικού όταν βγήκε δεύτερος στους σχολικούς αγώνες. Το τρέξιμο όμως δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα, προτιμούσε να παίζει ποδόσφαιρο. Ετσι νόμιζε τουλάχιστον, μέχρι που ένα κάταγμα στον ώμο τον υποχρέωσε να μείνει εκτός αθλητικών δραστηριοτήτων. «Εβλεπα τους φίλους μου να τρέχουν στον στίβο και ζήλεψα. Ξεκίνησα συστηματική προπόνηση και στη Β’ Γυμνασίου συμμετείχα για πρώτη φορά σε πανελλήνιο πρωτάθλημα. Παρότι ήμουν πρώτος μέχρι τα τελευταία 400 μέτρα, τελικά τερμάτισα τέταρτος. Υποσχέθηκα λοιπόν στον εαυτό μου ότι στον επόμενο αντίστοιχο αγώνα θα κέρδιζα. Ετσι κι έγινε. Επειτα από ενάμιση μήνα κέρδισα το πρώτο μου χρυσό σε πανελλήνιο πρωτάθλημα».

Από τότε μέχρι σήμερα ο δρομέας του Παναθηναϊκού έχει να επιδείξει μια αξιοσημείωτη σειρά επιτυχιών σε ποικίλους αγώνες και τερέν. Αξίζει άραγε ο πρωταθλητισμός; «Για μένα αξίζει. Εχει βέβαια τα αρνητικά του και τα θετικά του. Η μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον είναι στα αρνητικά. Δεν μπορείς να ζήσεις από τον στίβο αν δεν είσαι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Ομως τα θετικά είναι περισσότερα. Πιστεύω πως κέρδισα πάρα πολλά ως έφηβος αφού έμαθα να επιμένω, να μην τα παρατάω εύκολα και απέκτησα έναν –ας πούμε –«εγωισμό του πρωταθλητή», που με βοηθά πολύ στη ζωή μου. Κι όσο για τις θυσίες και τις στερήσεις που έκανα, κατάλαβα τελικά πως είναι μέρος της διαδικασίας: φτάνει να θέλεις να θυσιάζεις πράγματα επειδή ξέρεις πως μόνο έτσι θα κερδίσεις. Για μένα ο πρωταθλητισμός δεν αφορά μόνο το τρέξιμο. Ισοδυναμεί με κάθε δύσκολο κομμάτι της ζωής. Οπως στο τρέξιμο, έτσι και στη ζωή πολλά πράγματα θα πάνε λάθος. Εσύ όμως αξίζει να χαίρεσαι στο 100% για τα λίγα και καλά που πέτυχες. Ετσι εκτιμάς την αληθινή χαρά και παίρνεις δύναμη να συνεχίσεις».

Λένε ότι το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων σου μαθαίνει από τι είσαι φτιαγμένος. Από «τι» είναι φτιαγμένος ο Κώστας; «Είμαι πεισματάρης μέχρι τελικής πτώσης και στο τρέξιμο και στη ζωή. Επίσης έχω ανακαλύψει πως δείχνω ευστροφία στους αγώνες. Είμαι πολύ σκληρός με τον εαυτό μου και πολύ δύσκολα μου λέω μπράβο. Την επιβράβευση την εισπράττω μόνο από το αποτέλεσμα. Εχω πολλή υπομονή και επιμονή. Χαίρομαι πάρα πολύ τον καθαρό ανταγωνισμό: θα επιδιώξω να φτάσω τους άλλους στα όριά τους. Αυτό με φτάνει κι εμένα στα δικά μου. Και τότε, ας κερδίσει ο καλύτερος».

Επιμένω να μου πει πώς αντιλαμβάνεται τα «όρια». «Ομολογώ ότι η έννοια «όρια» δεν υπάρχει για μένα. Δεν μου ταιριάζει. Θέλω να παλεύω! Δοκιμάζω συνέχεια τον εαυτό μου και όταν μου πουν «είναι πάνω από τα όριά σου» αυτό λειτουργεί ως τεράστια πρόκληση, που αυτόματα γίνεται κίνητρο. Με εμπνέουν οι προκλήσεις! Γι’ αυτό και τις αναζητώ ακόμη και στην πιο απλή προπόνηση».

Υπάρχουν άραγε κάποιοι άνθρωποι-σταθμοί στη ζωή του; «Το ποιοι άνθρωποι σε επηρεάζουν στη ζωή σου δεν το καταλαβαίνεις εκείνη την ώρα αλλά αργότερα. Για παράδειγμα, ο πρώτος μου προπονητής στην επαρχία ήταν ο Μπάμπης Κορνέζος. Τότε ένιωθα πως με καταπίεζε. Τώρα όμως συνειδητοποιώ πως αυτό που ζω σήμερα κι έτσι όπως μπορώ και το κάνω, έχει να κάνει με μηνύματα που μου είχε περάσει εκείνος και τώρα τα βρίσκω μπροστά μου: από το πώς να αντιμετωπίζω αθλητές στους αγώνες και το πώς να χειρίζομαι τον εγωισμό μου μέχρι το πώς να ξεπερνώ δυσκολίες σε όλων των ειδών τις σχέσεις με γονείς, φίλους, κοπέλες, χορηγούς κ.λπ. Επίσης, χάρη σε αυτόν έμαθα πόσο σημαντικό είναι να κρατάς στη ζωή σου τους ανθρώπους που δεν σε «χρεώνουν» ψυχικά. Πιστεύω ότι στο μέλλον θα νιώθω το ίδιο και για τον τωρινό μου προπονητή, τον Χρήστο Παπαχρήστο, τον οποίο πάντα θαύμαζα ως αθλητή επειδή έχει τρέξει τα πάντα: από 1.500 μ. μέχρι Μαραθώνιο και είναι κάτι που θέλω να κάνω κι εγώ σε υψηλό επίπεδο. Οσο για τους γονείς μου, χαίρονται με τις επιτυχίες μου, με νοιάζονται, αλλά δεν έχουν πραγματική εικόνα τού τι μου συμβαίνει, αφού μένω μόνος στην Αθήνα από το 2007. Ομως ξέρω ότι όποτε χρειαστεί, το σπίτι μου στην επαρχία θα είναι το μέρος όπου μπορώ να ηρεμήσω μακριά απ’ όλα, ζώντας τις απλές διαδικασίες».

«Μη σκέφτεστε τα πρέπει»

Αναπόφευκτα η συζήτηση επιστρέφει στον Μαραθώνιο. Τι θα συμβούλευε τους ερασιτέχνες μαραθωνοδρόμους; «Ο Μαραθώνιος θέλει μεγάλη υπομονή. Ξέρεις πως θα πιεστείς. Οταν ζορίσουν τα πράγματα προσπάθησε να κάνεις όμορφες σκέψεις που να σε κάνουν να ξεχνιέσαι. Να μη νοιάζεσαι για το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα, το «πρέπει», είναι η πιο αρνητική σκέψη. Να έχεις στο μυαλό σου τον ρυθμό που θα τρέξεις –χωρίς κι αυτός να είναι απόλυτος –και να σκέφτεσαι τη διαδρομή ως εικόνα και όχι ως επίδοση και χρόνο. Μικροί στόχοι-εικόνες θα σε ξεαγχώσουν. Επίσης, για μένα το να τρέχω είναι η δουλειά μου. Είναι μονόδρομος. Ενας ερασιτέχνης με οικογένεια, επάγγελμα κ.λπ. δεν χρειάζεται να κάνει υπερβολές. Αν είναι να φτάσει στα όριά του επειδή έχει βάλει πολύ υψηλούς στόχους, τότε θα ζοριστεί πολύ και θα έχει χάσει το βασικό στοιχείο του τρεξίματος, που είναι η ευεξία. Ασε που η πίεση μπορεί να προκαλέσει άλλα προβλήματα στην οικογένεια, στην εργασία ή ακόμη και στην ψυχολογία του. Τέλος, ναι μεν να τα δίνεις όλα στην προετοιμασία, αλλά δυο – τρεις εβδομάδες πριν από τον αγώνα, σε κάθε προπόνηση που τελειώνει να νιώθεις πως μπορούσες να δώσεις λίγο ακόμη. Αυτό το «λίγο λιγότερο», εμένα μου δίνει ψυχολογικά ξεκούραση και με ηρεμεί, ενώ παράλληλα μαζεύεται και χτίζεται και την ημέρα του αγώνα βγαίνει σε έναν απίστευτο θυμό-δύναμη».

Τελικά, γιατί τρέχει; «Το τρέξιμο είναι η ζωή μου. Από μικρός αυτό έμαθα να κάνω και στο μέλλον θέλω να γίνω προπονητής. Το τρέξιμο με γεμίζει, μου φτιάχνει τη διάθεση, νιώθω χαρά και ικανοποίηση. Θα βγω έξω να τρέξω για να μιλήσω με τον εαυτό μου, να σκεφτώ, να νιώσω ευεξία, να δημιουργήσω όνειρα. Το τρέξιμο δημιουργεί όνειρα».