Τι βάσανο κι αυτό: κάθε βδομάδα ένα θέμα, μια άποψη για τους αθλητικούς καιρούς τους ασταθείς, που αλλάζουν πρόσωπο σαν του φθινοπώρου τις βραδιές. Να γράψεις τι; Για τις εκλογές της ΕΠΟ που «όλο αύριο και αύριο» μας κρατούν πάντα νέους σε ένα παιχνίδι με τα νεύρα μας και τον χρόνο;

Να γράψεις για την αλαζονεία και τη φαυλότητα των διοικούντων το ελληνικό ποδόσφαιρο; Τι πρωτότυπο; Θαύματα κι αγιοσύνη θα συναντήσεις στους ναούς της μπάλας. Οι πάνσεπτοι πρόεδροι με τους αρχαγγέλους της δολοπλοκίας πλάι τους ευλογούν τα πλήθη που τους ασπάζονται και τιμωρούν τους απίστους. Και πάνω ψηλά, στον τρούλο του ιερού και μυσταγωγικού χώρου, o «θεός», τα πάνθ’ ορά, παρακολουθεί, κρίνει και κεραυνοβολεί. Και το ποδόσφαιρο, το ελληνικό, πορεύεται με ευχέλαια και δεήσεις μέχρι του «Αμωμοι εν οδώ. Αλληλούια».

Αντε να πεις: γράφω για το μπάσκετ σήμερα. Να αναφερθείς στον καταγέλαστο Παναθηναϊκό και το πλούσιο απουσιολόγιό του, που ουδόλως αποτελεί συγχωροχάρτι για τις «αμαρτίες» του; Να χύσεις μελάνι για τον ασταθή Ολυμπιακό που παραδίδεται σαν τους ιθαγενείς της Νότιας Αμερικής στους Κονκισταδόρες της Ρεάλ και λίγες μέρες μετά κοκορεύεται πως μάδησε το (ήδη μαδημένο) Τριφύλλι; Για τους εκπεσόντες Αϊτούς, που με τα δυο κεφάλια σε διπλά λάθη οδηγούνται, να συντάξεις παράγραφο νουθεσίας; Οχι, δεν το κάνω. Κοινότοπο κι αυτό. Καλύτερα να μιλήσεις για τους Δοξασμένους Λευκαδίτες της ιδιαίτερης πατρίδας του καλού συναδέλφου Ηλία Γεωργάκη, τους ακόμη άσπιλους κι αμόλυντους από τους πειρασμούς της έκθεσης στη δημοσιότητα, παρά για όλους τους άλλους, τους βυθισμένους στα αμαρτήματα ενός απύθμενου παρελθόντος. Τους έψεξαν τους συντοπίτες του Βαλαωρίτη και τους έριξαν στους Εγκρεμνούς της χλεύης, γιατί, λέει, όρισαν πανάκριβα την τιμή των εισιτηρίων του αγώνα με τον ΠΑΟΚ. Ετσι έκριναν, τόσο εκτίμησαν την ποιότητα της παράστασης που θα έδιναν και αναλόγως έπραξαν. Ουδέν μεμπτόν. Οστις διέθετε το αντίτιμο, το κατάθεσε και πέρασε στη σάλα. Τα υπόλοιπα είναι για να γεμίζουμε λευκές κόλλες που στο τέλος ουσιαστικά «λευκές» μένουν. Ακριβά πουλούν τον εαυτό τους κι αν ακριβά το πληρώσουν, δικό τους το κρίμα.

Αντε και το μπάσκετ στα μη ενδιαφέροντα. Τότε τι;

Να γυρίσουμε τις πυξίδες στην Ευρώπη; Να πούμε για τον Μουρίνιο πάλι, για τον Γκουαρντιόλα ξανά, για τον υπερφίαλο και «ανύπαρκτο» Ιμπραΐμοβιτς, για τον μπογιατισμένο παλιάτσο Μέσι ή για το χρυσάφι του Νεϊμάρ; Ολα χιλιοειπωμένα και δυστυχώς μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου απολεσθέντα.

Κι ενώ οι μισθοί φθίνουν ηχηρά και από κοντά τους φθίνει και το τελευταίο οχυρό των προφάσεων για το χαμόγελο που επιμένει, η υγεία, εμείς αναζητούμε σχόλιο για τα αθλητικά δρώμενα ικανό να μαγνητίσει αναγνώστες.

Λοιπόν, αρχίζει το πρωτάθλημα βόλεϊ. Και ο ΠΑΟΚ έχει χάσει έναν χρήσιμο διαγώνιο παίκτη του. Και… Ουδείς ασχολείται, είπατε; Κακώς· αθλητισμός δεν είναι μόνο το εκκωφαντικό του ποδοσφαίρου, είναι και το σιωπηλό του βόλεϊ και το υγρό του πόλο και το ταπεινό του χάντμπολ.

Κι όπως έχουν αρχίσει οι μέρες μας να παλιώνουν, καιρός είναι να βρούμε το φάρμακο για την αρρώστια που μας κληροδότησαν τα παιδικά μας όνειρα: να γίνουμε κάποτε Πελέ και Μαραντόνα. Τα μικρά σπορ και η μετριοπάθεια είναι τελικά το νοσοκομείο για τα άρρωστα παραμύθια.

Καλό χειμώνα!

Τελευταία Νέα