Αναζήτηση
Στο θέατρο σκιών
δεν πρωταγωνιστεί ο Καραγκιόζης…
Οι πρωταγωνιστές του θεάματος
βρίσκονται στην πλατεία
Χασκογελάνε και χειροκροτούν
Δ. Πιστικός, «Ο Καραγκιόζης»
Η Ιστορία δείχνει πως η μεσαία τάξη δεν παράγει ούτε οχλοκρατία ούτε τυραννίδα [Αριστοτέλης, «Πολιτικά» Δ’ 11, 1295 Β’, 40]. Τ’ άλλα «δύο άκρα», οι πολύ πλούσιοι [λόγω εξουσιαστικής αλαζονείας και κοινωνικής απάθειας] και οι πολύ φτωχοί [λόγω του ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρεκτός τις αλυσίδες τους], είναι ευκολότερο να παρασυρθούν από δημαγωγούς σ’ εκτροπές της Δημοκρατίας [γι’ άλλους λόγους, με το ίδιο όμως αποτέλεσμα].
Αναρωτιέμαι εάν υπάρχουν σήμερα λαοπλάνοι – ιδιοτελείς πολιτικοί οι οποίοι ψεύδονται, συκοφαντούν, διεγείρουν τα πλήθη δι’ ίδιον όφελος. Κι αν η απάντηση είναι θετική, τι κάνει η ψύχραιμη μεσαία τάξη για ν’ αποφευχθεί το Κακό;
Φοβάμαι ότι όλοι, ακόμα και οι έχοντες και κατέχοντες, έχουν «γοητευθεί» [ή «παραλύσει»;] από τις νέες πολιτικές μάσκες, από την έλευση του Παράλογου και του Ανορθολογικού που ανατρέπει τα πάντα διακηρύσσοντας το Αδύνατο ή το Αντιφατικό.
Πολλούς συνεπαίρνει το «εξωτικό», αυτό που δεν μοιάζει με τα άλλα, εκείνο που θα κάνει την ανιαρή και άχαρη [προσωπική και κοινωνική τους] ζωή ενδιαφέρουσα, με πολύ σασπένς. Κι έτσι παραδόθηκαν άνευ όρων σε πολιτικούς με έντονες ναρκισσιστικές διαταραχές της προσωπικότητας [μεγαλοπρεπή αντίληψη για τη «σημαντικότητά τους»], χωρίς αίσθημα ντροπής και μέτρο ύβρεως, ομιλούντες με ακατάληπτες παραδοξολογίες κι ακατάσχετο αντιβερμπαλισμό [μέσα στον οποίο κρύβεται επιμελώς μία ιδιοτελής οικογενειο-παρεϊκή πολιτική αναρρίχησης/επιβίωσης] και χρησιμοποιούντες οργανωμένα δίκτυα και σκοτεινούς μηχανισμούς παραπληροφόρησης.
Ατομα της αφώτιστης σκιάς, χωρίς πρόσωπο [συχνά γνωστοί με ψευδώνυμο], δίχως ηθικές σταθερές [πλην της ιδεολογικοποιημένης ανηθικότητας στο όνομα της άγνωστης «επανάστασης»] παραποιούν τα γεγονότα για να χωρέσουν στη θεωρία τους ή θεωρητικοποιούν τις προφάσεις τους για να υπερβούν τα γεγονότα. Επικίνδυνοι για τους άλλους αλλά και για τον εαυτό τους [αν σκεφθεί κανείς πού καταλήγει πολλές φορές ο αδιέξοδος ιδεασμός]. Κι όμως, πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτοί ή έστω κάποιοι από αυτούς συγκροτούν το Νέο [α]πρόσωπο της [παλιάς;] εξουσίας. Αυταπατώνται κι εξαπατούν. Το κρίσιμο ερώτημα παραμένει όμως «γιατί βρίσκουν ακροατήριο στον μεσαίο χώρο»;
Κατά τη γνώμη μου, αφελείς ή ανερμάτιστοι πολίτες, απογοητευμένοι ή οργισμένοι, αδιάφοροι ή κυνικοί συνοδοιπορούν με τους ιδιοτελείς – λαοπλάνους διότι κινούνται στο ίδιο περίπου μήκος κύματος ή συμφωνούν σ’ ένα τουλάχιστον σημείο= η πτώση των άλλων είναι το [αρχικό;] ζητούμενο κι όχι αναγκαστικά η άνοδος των «διαφορετικών». Ζούμε στη χώρα όπου γκρεμίζουμε το[ν] καλύτερο όχι για να φέρουμε το[ν] καλό αλλά για μη γίνεται Τίποτα. Στο Τίποτα χωράμε όλοι. Ας το κατανοήσουμε μια για πάντα. Το Τίποτα είναι το αφήγημα της Νέας Εποχής.
ΥΓ: Κάποτε πρέπει να συνειδητοποιήσουν μερικοί ότι το ηθικό πλεονέκτημα συνδέεται κι εξαρτάται από τον τρόπο ζωής μας και όχι από τις κομματικές εντάξεις και διακηρύξεις.
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
