Αναζήτηση
Εντάξει, δεν βιώνουμε και τα χρυσά χρόνια των κομμάτων αλλά η διαρκής απονομιμοποίησή τους δεν έχει προηγούμενο.
Μετά το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν εσωτερική υπόθεση, μετά τις αποτυχημένες διεργασίες για ριζοσπαστικό Κέντρο μεταξύ ΠΑΣΟΚ και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων και την αμφίβολη οικοδόμηση της Νέας Δημοκρατίας με σύγχρονους όρους, ήλθε η κρίση στο Ποτάμι με τη διαγραφή Φωτήλα από την Κοινοβουλευτική του Ομάδα.
Αρχίζω από τα θετικά της ιστορίας του Ποταμιού. Εχει σημασία για μια δικαιότερη προσέγγιση. Προέκυψε ως κόμμα με πρωτοβουλία «απ’ τα πάνω» και στο Βατερλώ της πρωτοβουλίας των 58 της Κεντροαριστεράς. Μπορεί αρχικώς να χλευάστηκε από μερίδα του δημόσιου λόγου, εξέφραζε όμως δυναμικό μέρος του εκλογικού σώματος. Αντιπροσωπευτικό μιας ρευστής συγκυρίας, απέφυγε να ταξινομηθεί στον κλασικό πολιτικό άξονα. Κινήθηκε ιντερνετικά κυρίως. Μίλησε για start up επιχειρήσεις. Επιχείρησε να εμφανίσει ένα νέο χίπστερ πρόσωπο στο γηρασμένο κάδρο.
Η θολή πολιτική ταυτότητα δεν άργησε να γίνεται από πλεονέκτημα, τρωτό σημείο. Θολή βέβαια με την παραδοσιακή έννοια αφού σε ζητήματα στρατηγικής πλεύσης της χώρας Το Ποτάμι δεν υπήρξε αντισυστημικό (προσήλωση στο ευρώ, στην ΕΕ, στο ατλαντικό δόγμα του ΝΑΤΟ). Οσο ο διπολισμός παροξυνόταν Το Ποτάμι στριμωχνόταν. Καθόλου τυχαίο αφού η εναλλακτική του ήταν σαφώς οριοθετημένη και δεν υπερέβαινε το δίλημμα για τη διαχείριση της χώρας. Το καλοκαίρι του 2015 Το Ποτάμι καταγράφηκε στις δυνάμεις του μειοψηφικού Ναι. Σε εκείνο όμως το διαιρετικό ερώτημα ήταν άλλος ο πολιτικός φορέας που σήκωνε το βάρος. Λεγόταν ΝΔ.
Πολύ περισσότερο το στρίμωγμα του Ποταμιού εντάθηκε με την εκλογή Κυριάκου. Σήμερα οι δυνάμεις του φιλευρωπαϊκού τόξου ιεραρχούν την αντι-ΣΥΡΙΖΑ ψήφο. Βοήθησε και Το Ποτάμι που περιέγραψε με σθένος ως καταστροφική τη διακυβέρνηση Τσίπρα και, άρα, ως επείγουσα την κατάρρευσή της. Πώς όμως θα γινόταν το τελευταίο; Με εκλογές. Ποιος φορέας θα σήκωνε το βάρος της εναλλακτικής διακυβέρνησης; Λεγόταν ΝΔ.
Ενδιάμεσα Το Ποτάμι πήγε να τα βρει με το ΠΑΣΟΚ. Για την ακρίβεια, δεν πήγε να βρει τίποτε άλλο εκτός από τους χαμένους φυλάρχους του εκσυγχρονισμού. Οι τελευταίοι, ξωμάχοι σήμερα αλλά πάντα έμπειροι, δεν υπήρχε περίπτωση να έθεταν τον εαυτό τους υπό τον Νίκο Γιατρομανωλάκη και τον Μίλτο Κύρκο.
Τι μένει σήμερα; Ενα κόμμα που φυλλορροεί με δική του ευθύνη. Μια αποξήρανση που συντελείται στις όχθες μιας πόλωσης. Οι μέχρι τώρα πάντως αποχωρήσεις στελεχών δικαιώνουν τη Φώφη που είδε πως το Ποτάμι γέρνει προς ΝΔ. Προσεχώς όμως και αυτή θα κληθεί να δείξει προς τα πού γέρνει.
